THERE'S NOTHING HOLDIN' ME BACK // ft. Shawn Mendes

PROLOOG

Pov. Hailey

Flashback -- 2 jaar geleden--
"PAP NEE!" roep ik uit. Ik kijk toe hoe mijn vader het mes in mijn jongste broertje steekt. Thomas. Hij was nog maar drie jaar oud. Als mijn vader zich langzaam naar mij toe draait loopt hij langzaam richting mij. Zo snel ik kan ren ik het huis uit. Ik ren zolang ik kan. Al zeg ik het zelf, ik best een goede conditie als het nodig is. Ik ren naar mijn beste vriendin. Abby. Als ik aanbel doet ze meteen open. Ik groet haar ouders en ren zo snel ik kan naar haar kamer en laat me op haar bed vallen. "Wat is er gebeurt." vraagt ze. "Mijn vader" antwoord ik. "Wie." vraagt ze geschrokken. "Thomas." zeg ik. "Nee!" roept ze. "Je vader is gewoon ziek in zijn hoofd!" roept ze. Ik knik. Op dat moment hoor ik de bel gaan. Ik hoor Abby's moeder open doen. Ik heb het aan niemand vertelt wat mijn vader allemaal heeft gedaan. Alleen Abby. "Hailey! Je vader is er!" roept haar moeder. "Hier, klim door het raam. Ga naar mijn oma, neem mijn scooter. Ik kom er zo aan. Ik zeg wel dat je eerder weg bent gegaan." zegt Abby. "Thanks Ab." zeg ik en knuffel haar. Ik klim zo snel mogelijk uit het raam.

-- paar maanden later --
Lief dagboek, al een paar weken zit ik erover te denken om uit Nederland te gaan. Naar Frankrijk, Parijs om precies te zijn. Mijn vader zou het nooit kunnen weten. Hij weet hoe erg ik fransmannen haat. Dat is echter iets dat gelogen is. Ik hou van fransmannen. Hun accent. Hun attentheid. Voor school moest ik een week daar blijven. In die week is het eerste familielid vermoordt. Het was 14 augustus 2015. Een paar maanden later kwam de uitslag bekend dat mijn vader het gedaan had. Mijn tante was het eerste familielid. Ik wil nu zo graag al mijn spullen pakken en naar Frankrijk gaan. De aanbieding om de vlucht te boeken, staat nog steeds in mijn internetgeschiedenis. Ik ben deze 2 maanden al 9 keer gevlucht voor mijn vader. Ik ben de laatste in de familie. Als mijn vader mij hier vind, ga ik het land uit. Ik ben het zat, zat om te vluchten. Aan de ene kant ben ik bang, bang om wéér gevonden te worden. Het kan zijn dat mijn vader mij doorheeft om naar het land te vluchten dat ik "haat".

Als ik mijn dagboek dichtklap hoor ik gebons op de deur. Het is een bons die ik uit duizenden herken. Mijn vader. Snel stop ik mijn mobiel en oplader in mijn tas, laptop erbij en al mijn geld dat ik hier heb, plus portomonnee. Ik weet dat ik niet lang meer heb totdat mijn vader de deur open trapt dus klim ik zo snel mogelijk uit het raam. Dag huis. Dag leven. Ik heb het besloten. Ik ga naar Parijs.

HOLAA
Het proloogje, vers van de pers.