insanı ne öldürür ki?
teknik olarak çoğu şey insanı öldürür. kazalar, hastalıklar,intihar edenler olur.
ama bunlar öldüremez bir insanı.
bir insanı kim öldürebilir? diye de bir soru sorayım.
dostları mı? düşmanlarımı? hayattan aldığı darbeler mi?
hayır. bunların hiç biri değil.
bir insanı sadece kendisi öldürebilir.
insan yediği her darbede daha da güçlendiğini sanar. bende öyle sandım. lakin yanılmışım.
dahada güçlenmek için hayattan yediğim her darbenin beni zayıflattığını, tükettiğini nerden bilebilirdim ki. işte bunların hepsini hayattan aldığım en sert en ölümcül darbede öğrendim. bana her şeyi en acı, en sert, en acımasız ve cani bir şekilde öğretti hayat.
insanın, ölmesi için içten içe bir güce ulaşması lazım. bu gücü toplamamız yıllarımızı alır. büyüdükçe güçlenir kartları hayatın aleyhine oynamayı öğreniriz. ama bile meyizki. hayatın elinde floş royal olduğunu. elimizdeki kareas'a güvenip çıkarız hayatın karşısına tam da bahis in en yüksek değerde olduğu anda. İşte hayat karşımıza floşroyal koyduğunda anlarız yenilmez olmadığımızı. işte sonra borca battığımızda anlarız %20 bile şansının olmadığı bir oyunda niye her şeyini ortaya koyarsın. işte hayatta budur bir kumar gibi her şeyimizi elimizden alır. hiç bir şey bırakmayana kadar. hayatın boyunca topladığın, elde ettiğin bütün gücün kaçar parmaklarının arasından. tekrar ve tekrar yaşarsın bu kısır döngüyü. ta ki o güce ulaşana kadar. ama o güce ulaştığın dada ölmek istemezsin bu seferde daha fazlası için yaşamaya başladığını farkedersin ama iş işten geçmiştir oturursun ve içindeki gücün seni yavaş yavaş tüketmesini izlersin. toz olup yok olmak istersin ama toz olsan bile bu lanet yerde parçaların kalacaktır. Bence en iyisi silinip yok olmak. hiç bir iz bırakmadan. arkamızda yaşlı göz. dertli baş bırakmadan. İşte bu yüzden ben bu teknoloji bulunana kadar ölmeyi istemiyorum.
bu yüzden arkadaşlar önceki sözümü dinlemeyin hayattan darbe almayın öğrenin bir şekilde. Ama tüketmeyin kendinizi.
