Streak Of Lightning

Takip mi ediliyorum?

Arkadan seslenen iki kişi daha vardı galiba bunlar benim arkadaşlarimdı. İçerde yalnız değildik peşimizden gelenler vardı buradan çıkmamız lazımdı. İçimizden biri 3'ümüzün kolunu kavrayıp hızlıca koşarken beraberinde getirdi bizi. İnanılması güç ama kapının tam içinden geçtik yani kelimenin tam anlamıyla içinden geçtik buna inanmam imkansızdı. Nasıl olurda kapının içinden geçtik? Hala aklım almıyor. Sadece geçmekle kalmayıp tuhaf bir yere geldik yani ışınlandık mı desem? Bu olanlar beni fazlasıyla yordu. Adını bilmediğim ve bizi buraya getiren çocuk yanıma geldi
"Haha nasıldım ama seni nasılda çıkardık" deyip kahkaha attı. Söze girdim." Bakın sizi tanımıyorum ve beni kurtardığınız için teşekkür ederim ama burda daha fazla kalamam ben buradan gidiyorum." Araya biri girdi " dur sana herşeyi anlatacağız." Şaşkın bir ifadeyle " ne? Nasıl yani? Herşeyi derken neyi biliyorsun ki benim hakkımda?" Dedim. " Öncelikle sakin olman lazım anlatacaklarım senin için zor şeyler. "

1 saat sonra

Duyduklarımı sanki ben yaşamamışım gibi şaşırarak dinledim. Özel güçler sadece filmlerde olur düşüncesi sadece 1 saat önce aklımdaydı. Şimdi diyorsunuz ki ne klasik hikaye. Birileri gelir kaçırır felan ama sen süper kahramansın kurtulursun, olay biter. Benim hikayem öyle değil. Ben lightning striker'dım. Doğuştan olmadım ve daha önce neslim var olmadı. Arkadaşlarımın türlü yetenekleri var, izlediğim filmlerde sadece o elementi kullanabiliyor olsalarda adam 1 saat önce resmen portal açtı! Portal lan portal!! İlk duyduğumda verdiğim tepkiler ile şu anki tepkim tamamı ile farklı oysaki. İlkinde şaşırdım. Şuan daha çok şaşkınım. Ve galiba 1 saat sonra daha çok şaşkın olacağım. Durumumu bir kenara atıp ne yapacağımada karar verdim elbette. GİDİP DÜNYAYI KURTARACAĞIM!! tabiki hayır. Birşey yapmayacağım . Burda ne olduğu belirli belirsiz arkadaşlarımla oturacağım çünkü lanet olsunki başka şansım yok harika!

"Hey thun bak ne buldum" elinde raf albümü ile gelen *** baktım. Fotoğraflarımızı gösterdi. Onlarla çekildiğim fotoğraflar. Benim durumumda olduğunuzda tabiki ilk photoshop olup olmadığını kontrol ediyosunuz. Ama değildi. Hepimizin fotoğrafları vardı çocukluğumuzda çektiklerimiz bile!

"Şu kızıl saçlı kız kim?" **** üzülerek baktı fotoğrafa, o en iyi arkadaşımızdı eskiden, Alice. Hatta ona aşıktın. Çok seviyodun, kendinden vazgeçicek kadar. Oda bizim gibiydi. Ama bizim tarafımızda olmayan bir ailesi vardı. Babası birlikteliğinizi öğrendi ve istemedi onu kaçırdı. Tıpkı seni kaçırdığı gibi. "Aşık mıydım? Tamam kabul edeyim kız güzel cidden çok gguzel. Aşık olunacak bir kız . Ama beni daha çok şaşırtan kısım. Onun babası beni kaçırmasıydı.Peki ama niye?" Tebessüm etmeye çalıştı. "Çünkü sen lightning strikersın" Evet ben lightning striker'ım hahha evet ne komik ama. 1 saat önce insan 1 saat sonra Lightning striker ha hay ...
"İçinden sövme gelde oyun oynayalım" ne oyunu be Ben burda oyun düşünecek durumda miyim sence? Hem sinirli hem şaşkın bir tavırla. " Hey çocuklar Kafasını duvara vursam hafızası geri gelir mi sizce? "
"Boş konuşma ya". Hala dalga geçiliyordum ya bunlar nasıl bir arkadaş merak ediyorum. Yardımcı olacaklarına dalga geçiyorlar. Delirmek üzereyim!! O anki sinirle kendimi dışarıda buluverdim. Hava almaya ihtiyacım vardı. Hele bu olanlardan sonra bunu sindirmek için bolca hava! Sakin bir yer aramaya başladım .

Yürüdüm. Baya gittiğimi biliyordum. Buraları da hiç hatırlamıyorum ne diye bu kadar uzaklaştın ki? salak ben. Bir ağacın altına oturdum bu olanları idrak etmek için. Olduğum yer yeşillikten ibaretti her yer yeşil. Ağaçlar , kuşlar, hele ki o kuşların cıvıltıları harikaydı resmen. Kimsenin olmaması beni tedirgin etti. Sanki biri yada birileri beni izliyor hissine kapıldım. Ama olduğum yerden de gitmek istemiyordum. Biraz daha oturup kalkacaktım. Oturdum kuşların sesini dinledim ne harika ses çıkarıyorlardi. Hayran kaldım. İnsan burada kesinlikle huzur bulurdu . Pardon ya insan mı dedim ?tabi buraya bir kaç saat önce gelseydim öyle derdim. Bunlari kisa süre olsa da düşünmeyecektim. Düşünmemek beni iyi hissettirecekti. Kısa süre olsa da. Daha iyiydim . Sinirim yatışmıştı. Şimdi eve yani arkadaşlarimin yanına gitmem lazımdı. Sonuçta hafizam kayıptı. Yani çoğu şeyleri onlardan öğrenmenin vakti geldiğini düşündüm. Yola koyuldum. Geldiğim yönün tersi yönüne doğru yol aldım.Şimdi o eve gidip bu olanları kabul etmem gerekiyordu. En azından buna mecburdum.

Yine o hisse kapıldım. Biri beni takip ediyordu. Bu artık his olmaktan çıkmıştı. Buna emindim. Adımlarımi hızlandırdım. Benim adımlarım hızlandıkça onunkilerde hızlandı. Ara sokağa girdim izimi kaybettirmek için . Ortalıkta görünmüyorlardi. Acaba kuruntu mu yaptım? Ama çokça emindim. Kimseleri göremeyince ara sokaktan çıktım. Ve yürümeye devam ettikçe beni takip ettiklerinin kuruntu mu gerçek mi olduğunu düşünüyordum o sıra. Bence çok şey yaşadım hafizam kayıp sonuçta. Geçici olup olmadığını bile bilmiyorum. Ama o vizyonlar kesilmişti . Artık parça parça o görüntüler zihnimde belirmiyordu. Bunların kuruntu olduğunu düşünerek devam ettim. Sonunda eve yaklaştım. Nefes alıp kapıyı tıklattım. Kimse kapıyı açmadı. Tekrar çaldım kapıyı. Tekrar tekrar çaldım. Kapıyı açan yok. Seslendim." Açsanıza kapıyı. " Galiba evde değillerdi. Ama nereye gitmiş olabilirlerdi ki? Burada oturup gelmelerini bekleyecektim.