Mafia's Property 1 & 2

Deel 2 Hoofdstuk 46

"Devon blijf wakker!"

Schreeuwde ik. Hij knikte en reed sneller. Ik hoop dat we op tijd zullen komen.
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
P.O.V Vera

Na een paar minuten waren we er en Devon stopte de auto. Hij hield het niet meer vol en viel flauw. !@#$%^&*! Ik opende de deur en moest iemand wel roepen. Ik legde een been op de grond en kreunde. Ik stond op en viel door mijn knieën heen en gilde. Ik stond snel op en rende naar het huis. Opende de deur en viel weer voor de deur van de woonkamer. Ik schreeuwde het uit en hoorde mensen schrikken vervolgd door voetstappen. Ik zag Derek's gezicht en hij rende geschokt naar me. Danique zag me ook en panikeerde.

"Vera wat is er gebeurt!?"

Vroeg Derek geschokt. Hij nam zijn riem uit en legde die op mijn wond zodat die niet zal bloeden.

"Help Devon. Hij is in de auto. Hij verliest veel bloed."

Derek keek op en knikte naar Oliver. Oliver knielde naast me en Derek en Max renden naar buiten. Oliver nam me op naar de ziekenkamer. In de kamer legde hij me op een bed en nam iets uit de lade. Hij veegde het op mijn wonden en ik schreeuwde het uit. Hij maakte mijn been schoon en verbond die. Ik ademde diep in en uit. Oliver nam zijn gsm en belde iemand. Ik denk dat het een dokter was. Na een paar seconden kwamen de jongens naar binnen met Devon in hun handen. Ze legden hem in een andere bed en ik zat op de mijne en keek naar Devon. Max kwam naar me toe en tilde me op.

"Nee! Max, laat me los. Ik wil bij hem blijven!"

Schreeuwde ik en stribbelde tegen hem. Hij luisterde niet naar me en nam me naar Devon's kamer en legde me op het bed.

"Vera. Wat is er gebeurt?"

Ik snikte en drukte mezelf tegen Max.

"Victor had Devon vergiftigd en ze namen ons naar een kamer waar we werden gemarteld en hebben bijna mijn baby gedood."

Weende ik tegen Max. Ik voelde zijn spieren op spannen toen ik hem vertelde over de baby. Ik stopte met wenen en Max moest weg gaan om te zien hoe het met Devon was. Ik was alleen in de kamer en wilde naar de enige persoon gaan die me rustig kon maken, Luca. Er verliep een paar minuten en ik stond uit bed. Mooi, ik weer staan, een beetje maar. Ik nam een trui uit de kast en deed die aan. Ik ging uit de kamer en keek als de kust veilig was.

Rende naar kamer 13 en opende de deur en sloot die achter me op. Deed het licht aan en zag Luca op de stoel. Hij was nog steeds onder de bloed. Toen hij mij zag glinsterden zijn ogen.

"Vera wat doe je hier? Wat is er gebeurd?"

Vroeg hij bezorgd en geschokt. Ik ging voor hem zitten en knuffelde hem. Hij legde zijn hoofd op mijn schouder en liet een kleine kusje achter wanneer ik hem los liet.

"We gingen naar Victor om een oorlog te voorkomen, maar we weren door hem gevangen en gemarteld. Nu is Devon zwaar gewond en ik weet niet naar wie ik moet gaan."

Hij zuchtte en kuste me. Ik deed mee en dan keek ik naar zijn ogen.

"Het komt wel goed. Devon is sterk. Zelfs meer dan mij. Hij denkt dat ik sterker ben, maar dat is niet zo. Soms weende ik in mijn bed in de nachten en wilde deze leven niet meer. Hij zal het wel redden."

Ik knikte en knuffelde hem. Toen ik hem los liet, zag ik dat hij een beetje mager uit zag.

"Geven ze je iets te eten?"

Vroeg ik en hij keek weg.

"Ja, Ja. Ik ben oké."

Ik trok zijn gezicht naar me toe en keek naar zijn ogen.

"Luca, zeg de waarheid."

Hij schraapte zijn keel en keek me aan.

"Ze gaven me maar één maaltijd per dag."

Ik schrok en had tranen in mijn ogen.

"Hoe kunnen ze dat doen!? Je, je hielp me. Je deed me niets slechts aan. Ze kunnen jou niet zobehandelen. Ik ga je hier uit krijgen."

Hij schrok en fluisterde:

"Nee, Vera. Je hebt al genoeg problemen. Ga naar Devon. Blijf bij hem."

"Maar..."

"Geen gemaar. Laat me hier. Ik wil niet dat je wat krijgt door mij."

Ik knikte en keek naar beneden.

"Hey, kijk met aan."

Ik keek naar boven met tranen in mijn ogen.

"Ik ga het hier overleven. Dat beloof ik je. Ga nu weg, voordat ze jou zien. Ik hou van je."

Ik knikte en stond op. Ik kuste hem en ging naar de deur. Sloot de licht en opende de deur.

"Ik hou ook van jou, Luca Sin."

Zei ik en verdween door de deur. Ik ging naar beneden en zag Danique huilend op Max zijn schoot. Toen ze mij hoorde hief ze haar hoofd omhoog en rende naar me toe.

"Vera, je ben ok. Ik was bang voor je."

Danique knuffelde me en ik knuffelde haar terug. Voor een paar lange minuten stonden we zo zo en dan gingen we naar de keuken met Max. Ik zat op één van de stoelen en keek sip naar mijn handen.

"Max, hoe is het met Devon?"

Vroeg ik en keek hem aan. Hij schraapte zijn keel en keek me triestig aan.

"Ze naaien hem nog steeds. Hij heeft ook veel te veel bloed verloren. We moeten nog bloed vinden voor hem. We hebben niet genoeg. Zoder die bloed gaat hij misschien dood."

Mijn ogen prikten en knipperde om de opkomende tranen weg te doen.

"Welke soort type heeft Devon?"

Vroeg ik en keek hem hopend aan. Wacht, het maakt niet uit welke soort bloed hij heeft. Ik heb o+ en die kan aan iedere bloed soort geven. Ik stond op en wachtte niet op Max zijn antwoord en sprintte naar boven. Toen ik bij de deur was wachtte ik een paar seconden en dan opende die. Derek keek me geschokt en vragend aan.

"Derek ik heb o+ ik kan Devon bloed geven!"

Zei ik en zijn ogen gloeiden op. Hij trok me naar een stoel en ik zat er op. Paniekerig liep hij door de kamer. Er waren denk ik twee dokters naast Devon. Derek nam een naald en zette die in mijn arm. Liet een zachte kreun uit en keek Derek boos aan. Kon hij me niet waarschuwen.

"Geen tijd te verliezen."

Zei hij en deed een buis vast aan de naald en plakte die aan mijn arm.
Hij zette de uiteinde van de buis aan een ander naald vast en gleed die in Devon's arm. Mijn ogen werden zwaar en ik keek moe rond.

"Ga slapen. Het zal nog even duren. Door dat je bloed verliest word je een beetje moe."

Ik sloot mijn ogen en viel in slaap.
------------------------------------------------------
Sorry dat ik zo laat publiceer. Op vrijdagen heb ik niet echt tijd. Ik hoop dat jullie van deze hoofdstuk houden. Dankje voor +13,5k lezers.