Μια κραυγη βγαινει απο το στομα του ανδρα και ανοιγω τα ματια μου ξαφνιασμενη.
"Γιατι δεν με σκοτωσε;"αναρωτιεμαι και προσπαθω να τον βρω με τα ματια μου.
Απεναντι στεκεται ο Αλεξ κρατωντας το μαχαιρι στην γροθια του.Αποφευγω την ματια του και νιωθω ενα βαρος στο ποδι μου.Κοιταω προς τα κατω.Ο ανδρας κείτεται αιμόφυρτος αφηνοντας τις τελευταιες του ανασες.
"Συγνωμη"ψιθυριζει πριν πεθανει για τα καλα.
Ειμαι αναυδη απο το τι εγινε στα τελευταια πεντε λεπτα.
"Γιατι δεν με σκοτωσες;"ψιθυριζω ενω ο Αλεξ με κοιταει...χαμενος.
Χωρις να χασει χρονο πηγαινει στην Μαριλενα.
"Γιατι δεν με σκοτωσες;"κλαιω με σπαραγμους πανω απο το πτωμα του.
"Τι εγινε;"ρωταει ο Αλεξ την Μαριλενα ενω την ντυνει.
Αυτη κλαιει βουβα και πεφτει στην αγκαλια του.
Ολοι χρειαζομαστε μια αγκαλια σε μια στιγμη σαν αυτη.Να μας υπενθυμισει καποιος οτι ενδιαφερεται για μας.Ομως εγω δεν εχω κανεναν.
"ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΣ;"φωναζω στον ανδρα και τον χτυπαω στο στέρνο του.
"Σκοτωσε με σε παρακαλω"τον παρακαλω και κλαιω πανω του.
"Α-αν δ-δεν ησουν εσυ θα ειχα πεθανει"λεει η Μαριλενα τραυλιζοντας.
"Ηρεμησε"της χαιδευει τα μαλλια.
Ιδρωμενη μεχρι το κοκκαλο καθομαι στην γωνια διπλα απο τον ανδρα.Κλαιω με λυγμους και δεν ξερω τον λογο.Ποιον θρηνω;Εμενα ή αυτον;
"Θα ειχα πεθανει"ψελλιζει ξανα και ξανα.
"Ηρεμησε μωρο μου.Ηρεμησε"της ψιθυριζει και με κοιταει σαν να το λεει σε εμενα.
Αποκλειεται,αυτην αγκαλιαζει.Ενα κυμα απελπισιας και παραπονου με κατακλυζει.Νιωθω ξαφνικα..ανεπιθυμητη.Θελω και γω μια αγκαλια.Τοσα πολλα ζηταω;Εναν ανθρωπο απλα να στεναχωρηθει που ημουν ετοιμη να βαλω τελος στη ζωη μου.Το χρειαζομαι.Χρειαζομαι να νιωσω ποθητη.
Σηκωνομαι ορθια και σερνω το σωμα μου.Δεν με νοιαζει τι θα κανω,που θα παω.Ειμαι πολυ εξαντλημενη για να παω στο σπιτι μου.
"Νεφελη που πας;"ρωταει η κοπελα στην αγκαλια του Αλεξ.
"Στον διαολο"απαντω κοιτωντας τα ματωμενα παπουτσια μου.
"Νεφελη περιμενε"με σταματαει το αγγιγμα της.
"Δεν θα πας στο σπιτι σου σημερα.Εισαι χαλια.Θα παμε στου Αλεξ"εξηγει και υγραινει τα ματωμενα χειλη της.
