Eindelijk vrij! {✔}

~1 Alleen stelen?!~

P.o.v Emma

Het is 5 uur 's ochtends en ik zit in de woonkamer mijn schoenen aan te doen als mijn broer, Pim, de kamer in komt lopen. Hij ziet er ziek uit. ''Hey gaat het wel met je je ziet er ziek uit'' zeg ik bezorgd. ''mwah het gaat wel kom we moeten die bonnen gaan halen voor dat het te laat is'' zegt Pim eigenwijs. We moeten vandaag naar de bakker om weer bonnen te stelen. Ja, je leest het goed, alweer stelen. We stelen broodbonnen bij de bakker, omdat we onderduikers hebben  ''Pim je gaat nu echt niet mee'' zeg ik en ik loop naar hem toe. ''Jawel ik red me w...'' maar verder komt hij niet hij zakt door zijn benen en ik pak hem snel vast. ''Zie je nou wel dat het niet gaat'' zeg ik en ik kijk hem bezorgd aan. ''je moet je niet zo'n zorgen om me maken zusje'' zegt Pim en hij wrijft over mijn wang. ''Kom ik breng je naar bed'' zeg ik en ik loop met Pim richting de trap. ''Nee we moeten die bonnen halen we hebben ze veel te hard nodig'' zegt Pim en hij stribbelt tegen. ''Ik ga wel alleen heen maak je maar geen zorgen'' zeg ik met een geruststellende blik. ''Oké maar als je na een half uur nog niet terug bent kom ik je persoonlijk achterna'' zegt hij met de nadruk op persoonlijk. ''Oké is goed ga nou maar naar bed'' zeg ik terwijl we onze kamer in lopen. Ik loop met Pim naar zijn bed en stop hem in. Ik geef hem nog een kus op zijn voorhoofd en loop dan de kamer uit. Nu maar snel naar de bakker voor dat hij open gaat en de straat weer bevolkt wordt. Ik pak mijn jas en loop ons huis uit via de achterdeur.  

Bij de bakker kijk ik goed om me heen of niemand me ziet staan. Ik doe de deur van de bakker voorzichtig open en ga met mijn hand naar de bovenkant van de deur, waar de bel hangt.  Ik pak de klepel van de bel, zodat de bel niet gaat rinkelen. Ik glip naar binnen en sluip naar de balie. De bakker heeft de bonnen van gisteren nog in een bakje liggen onder de balie liggen. Je moet weten dat de brood bonnen niet van datum zijn voorzien, daarom kan ik er meerdere mee nemen.  Ik hoor de bakker achter in de bakkerij fluiten, op dit tijdstip is hij nog druk bezig in de bakkerij om brood te bakken. Ik pak de bonnen sluip terug naar de deur. Ik pak de klepel weer en sluit de deur heel zachtjes en draai me om, om snel naar huis te lopen. Verstijft blijf ik staan als ik een jongen die net iets ouder is dan mij naar mij zie kijken. Ik wil weg lopen, maar hij rent me achterna en pakt mijn pols. ''Ehm kun je me los laten alsjeblieft?'' zeg ik terwijl ik rustig probeer te blijven. ''Wat deed je bij de bakker?'' vraagt de onbekende jongen. ''Ehm ik ben de bakker zijn dochter en ik wou even een blokje om gaan'' verzin ik. De jongen begint spottend te lachen. ''De bakker heeft helemaal geen dochter hij heeft een zoon. dus wat deed je bij de bakker?'' vraagt hij. Ik slik en kijk naar de grond. Wat moet ik nu doen? Ik denk dat ik het beste gewoon de waarheid kan zeggen in de hoop dat hij geen NSB'er is en me laat gaan. Ik trek hem met me mee  naar een steegje en kijk goed om me heen of ik niemand zie. ''Nou bij mij thuis hebben we onderduikers en daardoor hebben we te weinig eten. Ik steel om die reden bonnen  alsjeblieft geef me niet aan'' zeg ik smekend en ik kijk de jongen hoopvol aan. ''Doe je dit helemaal alleen?'' vraagt hij. ''Nee normaal doe ik dit altijd met mijn broer maar hij is ziek'' zeg ik. ''Laat mij je de volgende keer helpen'' zegt hij. ''Maar ik weet je naam niet eens'' zeg ik met een glimlach. ''Oh ja mijn naam is Louis'' zegt hij en hij steekt zijn hand uit. ''Emma'' zeg ik en ik schud zijn hand. ''Dus mag ik je helpen totdat je broer weer beter is?'' vraagt Louis. Ik knik en we spreken voor over twee dagen af hier op de hoek. Ik ga snel naar huis en ga via de achterdeur naar binnen. 

Mijn moeder is in de keuken koffie aan het zetten. Zonder iets te zeggen geef ik haar de bonnen en loop naar de voorkamer waar ik geroesemoes vandaan hoor komen. Het zal toch niet? Zo vroeg al? In de voorkamer zitten een aantal Duitse soldaten.  

Je zult nu wel denken?  huh, maar jullie hebben toch onderduikers wat doen die Duitse soldaten dan bij jullie thuis? Nou, dat zal ik even uitleggen. Mijn vader en Pim werken bij het station hier verderop. Als zij dienst hebben lopen ze voor het spoor langs om er voor te zorgen dat er niemand langs kan. Mijn vader en Pim doen het alleen niet goed ze zorgen er namelijk voor dat ze zo lang met de rug naar de poort staan dat er mensen langs kunnen zoals joden en mensen die producten van de treinen stelen. De Duisters weten dit natuurlijk niet. Omdat mijn ouders de Duitse soldaten over de vloer laten komen, verdenken de Duitsers ons niet van het verbergen van onderduikers en verzet. Je zult je vast afvragen waar de onderduikers worden verstopt Nou, die liggen onder het bedstee van mijn ouders. Via een luikje in de wand achter de kachel in de keuken kom je onder de vloer. Het bedstee heeft een dubbele bodem. Onder het matras is een opbergruimte en dáár onder is een geheime ruimte en daar liggen de onderduikers. 's Avonds zitten de onderduikers bij ons en overdag liggen ze veilig op hun plekje. 

Ik glimlach naar alle soldaten en ik voel dat ze me van top tot teen bekijken. ''Ik ga bij Pim kijken'' zeg ik en loop naar boven. Ik loop naar de kamerdeur en klop zachtjes aan, dan doe ik de deur open. Pim ligt wakker in zijn bed en ik ga bij hem liggen, omdat ik het koud heb en zijn borst ligt gewoon lekker. ''Hoe is het gegaan?'' vraagt hij terwijl hij met zijn hand door mijn haar gaat. ''Ik ben betrapt door een jongen hij heet Louis en heeft beloofd nik te zeggen. Hij heeft zelfs gevraagd of hij me mocht helpen totdat jij je weer beter voelt'' vertel ik. ''Je bent betrapt en je vertrouwd die jongen ook nog'' zegt Pim verontwaardigt. ''Ja hij had die lach op zijn gezicht waardoor ik wist dat ik hem kon vertrouwen'' zeg ik. ''Oké ik vertrouw je zusje maar beloof me dat je voorzichtig doet'' zegt hij en ik knik. ''Natuurlijk doe ik dat broertje'' zeg ik.

Hey dit is dan het eerste hoofdstuk van Eindelijk vrij! ik hoop dat jullie hem leuk vinden. Dit wordt geen lang boek het worden maar 5 hoofdstukken maar ik ben heel erg blij met dit boek/verhaal. Dus ik hoop heel erg dat jullie hem ook leuk vinden. xxxS