Eindelijk vrij! {✔}

~5 Eindelijk vrij!~

pov Emma

Er komen een paar Duitse soldaten aan en een man. ''Het spijt me Louis maar ik kan niks meer voor jullie doen'' zegt de man. ''wat gaan ze met ons doen?'' vraagt louis en ik hoor de angst in zijn stem echt wel. ''Ze gaan jullie executeren'' zegt de man.  Kort gezegd, ze gaan ons de kogel geven. Een steek gaat door mijn maag en er beginnen tranen over mijn wangen te lopen. Louis trekt me dichter tegen zich aan en probeert me te troosten door over mijn rug te wrijven. Langzaam wordt ik rustiger. Ik kijk Louis aan, hij glimlacht naar me om me gerust te stellen. Ik weet dat hij ook bang is, maar het niet wil laten merken. De cel gaat open en Duitse soldaten komen de cel in lopen. Ik kruip tegen Louis aan omdat ik vreselijk bang ben.  

''Rustig maar het zal snel voorbij zijn en ik blijf bij je'' zegt Louis en ik knik. We staan allebei op en Louis houdt mijn hand stevig vast, terwijl twee soldaten ons vast pakken. We lopen langs Louis zijn vader, hij heeft tranen in zijn ogen. Louis probeert sterk te blijven maar er rolt toch een traan over zijn wang. We worden naar buiten gebracht op een groot plein, de grote markt.  

Ik zie veel mensen staan. Louis en ik worden midden op het plein neer gezet met onze gezichten naar elkaar. Tranen beginnen weer over mijn wangen te rollen. Louis legt zijn hand op mijn wang en wrijft ze weg. ''Ik ben bang'' zeg ik zacht. Hij pakt me vast en trekt me in een knuffel. ''Ik kan hier niks tegen doen maar ik zal altijd bij je blijven ook al wordt het onze dood'' zegt Louis. Ik sla mijn armen om hem heen en leg mijn hoofd op zijn schouder. Want dit wordt onze dood, maar dat ik weet dat Louis altijd bij me zal zijn maakt me wel wat rustiger. Ik kijk nog 1 keer naar alle mensen, dan zie ik ineens mijn familie staan. Mijn moeder staat te huilen en mijn vader probeert haar te troosten. Pim staat met tranen in zijn ogen naar mij te kijken. Ik laat Louis los en wil naar ze toe rennen. Een Duitse soldaat komt op me afgelopen en houdt me tegen. ''Mama Papa!'' roep ik overstuur. Ik kijk de soldaat aan en vraag met tranen in mijn ogen of ik heel even met mijn ouders mag praten. De soldaat kijkt naar mij en dan naar mijn ouders. Hij knikt maar houdt me onder schot. Ik slik en ren naar ze toe. Ik knuffel eerst mijn moeder. ''Het spijt me mam dit is alles is niet jou schuld ik had beter moeten opletten'' zeg ik. ''Nee dit is mijn schuld ik had jullie dit nooit mogen laten doen'' zegt mijn moeder en ik schud mijn hoofd. ''Ik hou van je Emma en ik ben super trots op je vergeet dat niet'' zegt mijn moeder en ik knik met tranen in mijn ogen. Ik loop naar mijn vader en geef hem een knuffel. ''Ik hou van je pap en vergeet dat alsjeblieft nooit meer'' zeg ik en mijn vader knikt alsof het hem niks boeit maaar in zijn ogen zie ik tranen, verdriet en pijn.  Als laatst loop ik naar Pim hij heeft nog steeds tranen in zijn ogen. ''Dit is allemaal mijn schuld als ik niet ziek was geworden was dit niet gebeurt'' zegt hij en de tranen lopen over zijn wangen. Ik leg mijn hand op zijn wang en geef hem een kus op zijn andere wang. Daarna geef ik hem een knuffel.  "Ik hou van je en weet dat dit nooit jouw schuld heeft kunnen zijn." Ik loop terug naar Louis die nu ook weer tranen in zijn ogen heeft. Hij slaat zijn armen om mij heen en kijkt me recht in mijn ogen aan. ''Ik hou van je'' zegt hij zacht. Ik begin te huilen. ''Ik hou ook van jou Lou'' zeg ik.  

We worden voor de executie paal gezet. Ik hoor dat er wordt afgeteld.  

"Drei" ik pak Louis zijn hand vast en knijp er even in. "Zwei" Ik kijk Louis in zijn ogen aan "Eins"  Ik sluit mijn ogen en word rustig. Ik open mijn ogen en geef Louis een laatste kus op zijn lippen. Ik voel dat het leven mijn lichaam verlaat. Ik voel een serene rust over mij heen komen en voel dan een helse pijn door mijn lichaam gaan. Ik hoor mensen schreeuwen, wacht volgens mij is het mijn moeder. Ik val op de grond met Louis naast me. Hij heeft zijn ogen nog open en kijkt me aan. ''Ik hou van je'' fluistert hij. ''Ik ook van jou'' zeg ik met alle energie die ik nog heb. Louis zijn ogen sluiten. Ik heb zijn hand nog steeds vast ik knijp in zijn hand maar zijn ogen gaan niet meer open. Tranen lopen over mijn wangen en de pijn wordt alleen maar erger. Mijn oog leden worden zwaar en ze vallen dicht. 

Oké, is het nu officieel? Ben ik echt dood? Het enige wat ik nu nog zie is een grote zwarte ruimte. Dit is het dan vanaf nu zal ik mijn familie nooit meer terug zien. Ik hou zoveel van ze en ik weet dat ze dat weten. Ik mis ze zo erg de gedachten dat ik ze nooit meer zal zien maakt me verdrietig maar op de een of andere manier kan ik niet huilen doordat ik veel liefde voel het is zoveel dat ik me weer vrolijk ga voelen. ''Emma!'' hoor ik een stem roepen. Nee dat kan niet dat kan niet Louis zijn. Ik draai me om en zie Louis staan in een prachtig verlichte gang. Ik ren naar hem toe en sla mij armen om hem heen. Hij doet precies hetzelfde en geeft een kus op mijn voorhoofd. Hij is het echt, Louis is zoals hij heeft beloofd bij mij en hopelijk blijft dat ook zo.  ''Waar zijn we?'' vraag ik. ''We zijn in de hemel Emma'' zegt hij met een grote glimlach. Ik kijk om me heen en langzamerhand verandert de zwarte ruimte in allemaal zwarte vlekken met daar achter intense kleuren. De vlekken worden steeds kleiner tot ze helemaal weg zijn. We staan in een prachtig weiland met vele bloemen en dieren waardoor ik nog vrolijker wordt dan ik al was. De kleuren zijn zo intens en overal voel je vrede en liefde. We lopen hand in hand naar de rand van het prachtige weiland en zien de wereld beneden ons. Eerst lag mijn hart daar beneden bij mijn familie maar nu, nu ligt mijn hart hier bij dat van Louis. Ik kijk Louis aan en hij drukt een kus op mijn lippen. Ik sluit mijn ogen en de wind waait door mijn haar. Ik ben vrij,  geen oorlog meer, geen verdriet en verderf, nee, ik ben vrij. 

Eindelijk vrij!