sorun değil ; jjk

thirty four

Abimin sırtıma geçirdiği şaplakla annemin

"Çocuğu gider ayak sakatlayacaksın!"

diyerek ona çıkışmasının arasına babamın ikisini de duymayan, umursamaz ama tebessümlü el sallaması da eklendiğinde

'uğurlama konseyi tamamlandı'

diye düşünmeden edemedim.

Annemin azarı bittikten sonra o da babama katılarak bana el salladı. Ardından da abim.

"Sen Jeon ailesinin küçük veletisin. Herkese kim olduğunu göster!"

"Sana güveniyorum ufaklık."

"Orada olacağız tatlım. Sakın endişelenme. Hepimiz seni seviyoruz!"

Görünürde kimsenin olmadığına şükrediyordum. Tamam bu bir final maçıydı ama bu kadarı fazla değil miydi? Ben bir yarı yetişkinim.

İçimden geçirdiklerimin aksine gülüp el sallayarak ama fazla da oyalanmayarak evden ayrıldım.

Yol boyunca zihnimi boş tutma planımı uygulamaya devam ederek sadece etrafı izledim.

Okulun kapısından geçtikten sonra spor salonunun yanındaki soyunma odasına doğru ilerledim. 

Takımın özel odasına birkaç adım kalmıştı ki o sesi duydum.

Ve o ana kadar bomboş olan zihnim bir anda binlerce tilkinin kuyruğunu kovaladığı bir avluya döndü.