Ruh Eşim

5. bölüm ►

Bir süre denizi seyrettikten sonra Dylan kalktı, ''Artık gitsek iyi olacak'' dedi gülümseyerek. 

Bende kalktım ve geldiğimiz sahil yolundan yürümeye devam ettik. 

Yürürken fazla konuşmuyorduk , ama dediğim gibi. O kalplerimizdeki ''Çekim Gücü'' sürekliliğini gösteriyordu. 

Bu mükemmeldi.

Ta ki , Dylan ağzını açana kadar.

''Okulu burada okumayı hiç düşündün mü?'' dedi. Şaşırmıştım gerçekten. Ne yalan söyleyeyim, hiç aklıma bile gelmemişti. Her ne kadar anne babamdan kurtulmak istiyor olsam da; bir bakımdan onlardan ayrı kalma düşüncesi içimi sızlatıyor gibiydi. ''Hayır, neden ki?'' diye karşılık verdim. ''Bilemiyorum, aslında aynı okulda olsaydık mükemmel olabilirdi.'' dedi Dylan. ''Ah,evet. Fakat hiçbir fikrim yok.'' dedim gülerek. ''Bana büyük anneni, anne ve babandan daha çok sevdiğini söylemiştin. Bence bunu düşünmelisin. Hem buradaki okullar çok daha iyi.'' dedi göz kırparak. ''Aklıma soktun ya bir kere, kesinlikle düşüneceğim!'' dedim. Gülümsedim. Sahil boyunca yürüdük. Saati bilmiyordum fakat akşam üstü yaklaşıyordu.  Deniz yavaş yavaş geri çekilmişti, dalgalar hafiflemişti. Bu da günün başka bir huzur verici, oturup seyredilesi saatlerinden biriydi. Yürüdükçe kumsaldan uzaklaştık ve artık evlerin bulunduğu dar sokakların olduğu yere geldik. İleride bir bahçeli ev vardı, ah! Bahçede sıra sıra dizilmiş ahududuları gördükçe ağzımın suyu akacaktı neredeyse. O yöne doğru bakarken Dylan bakışlarımı sezdi ve usulca eliyle işaret yaptı, ''Gel'' . Arkasından onu takip ettim. Az önce ağzımın suyunu akıtan ahududuların olduğu evin önüne gelmiştik. Fısıltıyla, ''Ne yapıyorsun?!'' dedim. ''Sadece biraz eğleneceğiz!'' dedi Dylan gülerek. Ardından bahçenin duvarına ayağını koyup içeri atlayıverdi. Ahududuların adeta bana el salladığı çalılıkların içerisine dalıverdi. Gözden kaybolmuştu. Ne yapıyordu bu çocuk?! Yaklaşık beş dakika boyunca Dylan'ın bahçeden çıkmasını bekledim... Ah! Sonunda bir hışırtı duydum. Ardından Dylan... Üstü,yüzü ve görünen her bir yeri kıpkırmızı lekelerle dolmuş bir şekilde, bir sepetin içinde bir dolu ahududuyla bahçeden çıktı. Kıkırdadım, Dylan da gülümsedi. ''Ne yaptın sen şapşal?!'' dedim gülerek. ''Senin için'' dedi. Bahçenin duvarından atladı ve elimi tutarak beni sürükledi, koşmaya başladık. Az sonra ormanın içine dalıp geçen gece ki ağacın dibine gittik. Oturup ahududları yemeye başladık. Kıkırdıyorduk. ''Yaptığın delilik ve çocukluktu!'' dedim kahkahalarımın arasından. ''Bazen çocukca davranmak eğlenceli oluyor,denemelisin!'' dedi Dylan. ''Ah, senle birlikte her şeyi denerim.'' dedim. Gülümseyerek karşılık verdi. Ahududular bitmişti. İkimizde ağacın dibine uzandık. Öküz gibi şişmişti karnım, gerçekten çok dolu hissediyordum. Az sonra hava karardı. Ağaçların arasındaki boşluklardan görünen gökyüzü, yıldızlarla kaplıydı. Uzanarak ve kafa kafaya vererek yıldızları seyrediyorduk. Bu mükemmel bir histi.

Dylan yanımdayken gerçekten fazlasıyla güzel vakit geçiriyordum. Daha tanışalı iki-üç gün olmasına rağmen onun mükemmel biri olduğunu düşünüyordum. O kadar sorunu olmasına rağmen, beni eğlendirebiliyordu. Hakkımda ne düşünüyordu bilmiyordum fakat içimde bir yerlerde onun da böyle hissettiği düşüncesi de yok değil! Ha bir de, şu işe gelirsek; büyük annemle konuşacağım. Anne ve babamla da konuşacağım. Okulumu burada okumak istiyorum. Sadece Dylan için değil, bir bakımdan büyük annemle kalmak istediğime karar verdim. Ayrıca Dylan'ın da söylediğine göre burada eğitim daha iyiymiş... Umarım bu iş olur! 

Dylan'ın ağzından ;

Bu.. Bu hayatımda hiç hissetmediğim bir şey sanırım. Amy yanımdayken gerçekten fazlasıyla fgüzel vakit geçiriyorum. Daha tanışalı bir-iki gün olmasına rağmen onun mükemmel biri olduğunu düşünüyorum. Ailevi sorunlarına rağmen, beni mutlu edebiliyor. Hakkımda ne düşünüyor hiçbir fikrim yok fakat içimde bir yerlerde onun da beni sevdiğini hissediyor gibiyim. Ha bir de, umarım ailesiyle konuşup onları ikna edebilir. Çünkü burada okursa gerçekten çok mutlu olurum. Okula gitmek için bir sebebim olur en azından. Umarım, bu iş olur!