It's all belong to the past.

Chapter 2

Adrian's POV.

"Nasobrahan lang po sya sa pagod sir. Then hindi rin mo sya nakapag agahan kaya po nag collapse sya i dagdag nyo nadin ang depression nya and too much work." Paliwanag ng doctor saakin

"I'll set the payments later then bukas po pwede na po syang lumabas." Habol nya pa

"Thanks doc." Pag papasalamat ko sa kanya

Tinignan ko ang babaeng naka higa sa kama ngaun.

Halata sa mukha nito na pagod sya.
Eye bags,
Tas ang putla nya pa. Tsk i dont even know her pero parang may nag sasabi sa akin na wag ko syang iwan.

"M- ma" bulong ny- teka BULONG NYA

GISING NA SYA!

"Hey miss" teka binabangungot ba to?

"M- mama" bulong nya pero naka pikit sya. At may luhang pumatak mula sa kanyang mata.

"Miss wake up" tapik ko sa kanya

"MA!" Sabay bangon nya. Buti nalang at hindi ako malapit sa kanya kung hindi baka nag ka untugan pa kami (-_-)

"You ok?" Tanong ko

Tinignan nya ako sa mata pero umiiyak pa din sya.

Kinuha ko ang panyo ko at pinunasan ko ang mukha nyan.

"Sabi ko naman sayo na wag kang umiyak eh.. ayokong may nakikitang babaeng umiiyak"

"Ah.. sir. Pasensya na po sa abala. Pero ano po ba ang nang yari saakin doon sa restaurant?"
Grabe sya oh? Walang naalala

"Nag collapse ka lang naman."
Yeah.. nag collapse KA LANG

"nasaan ho ba ako?" Tanung nya.
Juice colored.... Hindi ba halatang nasa ospital sya?

"Hospital" sabay lapit ko sa lamesa at kumuha ng mansanas

"Ha?! Eh wala po akong pang bayad sa bill sir." Mahinang sabi nya.

"First. Eat this" sabay bigay ko sa kanya ng mansanas

"Second. Wag mo akong tawaging sir dahil wala kanaman sa restaurant" sa gwapo kong to? Pino po pa ako mukha ba akong matanda? Ehh mukhang ka edad ko nga lang to eh

"Third. Call me rian" my family, best friend, in States ang tawag nila saakin ay rian kaya nasanay na ako sa rian and only one can call me adrian.

"Fourth. Dont worry about the bills ako na ang bahala dun."
Mura lang naman ang bill kaya kahit ako nalang ang gumastos nun.

"Pasensya na talaga si-" sinamaan ko sya ng tingin
"-Este ri- rian."
Nakukuha naman pala sya sa isang tingin ehh (^ v ^)

"Teka.. mag kano ba ung bill" tanong nya.

"10k." Simpleng sagot ko.

"Ahh 10k- ANO 10K AS IN TEN THOUSAND?" ay! Ano bayan bat bigla bigla nalng syang sumisigaw?!

"Wag ka ngan sumigaw! 10k lang yon ano kaba!" Sigaw ko pabalik sa kanya

"Pero.. wala akong pangbayad sayo na 10k. Kulang pa nga ang sweld- ay teka naalala ko last day ko na nga paladun sa restaurant." Mahinang sabi nya.
So contract ang trabaho nya?

"Dont worry about it. Hindi naman kita sinisingil ehh.
And by the way ano nga palang pangalan mo" tinulungan ko nat lahat lahat hindi ko parin alam ang pangalan nya tsk.

"Ah. Ako si mi-" naputol ang sinabi nya nang biglang dumating ang nurse

"Sir. Here's the bills and ang permission nyo po para makauwi ay nasa labas po so please follow me sir." Lumingon muna ako sa kanya

"I'll be right back " tumango naman sya then sinundan kona ung nurse.

Miranda's POV.

Tumingin ako sa orasan at nakita kong
7:56 pm na pala hasstt napahaba ang tulog ko ah.

Sayang naman hindi ko nasabi yung pangalan ko kay.
Si- err rian pala

Etchos din kasi tong nurse na to ehh kitang nag uusap ung tao distorbo.
Makatingin kay rian wagas.

Ayy. Ano ba tong pinag sasabi ko. Tsk.

Dapat ang alalahanin mo kung pano makakabayad kay aling sherill na nag mamayari ng apartment na tinitirahan ko. Tyaka ung 10k kay rian.

Wag mo na nga daw bayaran eh.

Ehh! Ayoko baka mag ka utang na loob pa ako dun.
Mag hahanap nalang ako ng trabaho tutal sabado naman at sa lunes pa ang pasok ko.

Yeah. Wala akong pera pero pumapasok parin ako. Syempre sa public school lang no!
By tha way ako nga pala si Miranda Fragilerian. Isang ulila pero masaya kahit na nag iisa. Hindi naman kasi ganito dati ehh kung hindi lang namatay si mama at papa..
Edi sana kasama ko sila ngaun..
Edi sana hindi ako nag iisa..

"Hey"

"Ay sana!" Takte gulatin banaman ako?

"Ha? Anong sana" takang tanong nya.

"Wala. Ikaw kasi bigla ka nalang nang gugulat." Totoo naman kasi nang gugulat sya. O masyado lang akong pre occupied kaganina kaya hindi ko namalayang naka pasok na pala sya?

"Any ways.. dahil nagising kanaman na sabi ng doctor bukas kapa makaka alis so for now mag pahinga ka muna dto" sabi nya

"Ahh.. kung ganon.. Ikaw? san ka matutulog?" Wala na kasing bed dto sofa lang.

"Sa sofa. Alangan namang sa sahig"

Bat ayaw mo dto sa tabi ko? Malawak naman dt-

Ay takte ano ba itong naiisip ko?!

"Baka sumakit ang likod mo sa sofa. Dun nalang ako sa sofa at dto kana sa higaan tutal sanay naman na akong matulog sa sofa"
sa itsura nyang yan halatang mayaman at hindi sanay sa sofa matulog. Sino banaman kase ang mayamang matutulog sa sofa kung kaya namang bumili ng kama dba?

"No. Mag pahinga ka nalang dyan at dto ako sa sofa." Ayaw mo edi wag tsk. Ay sya nga pala ang nag bayad ng bill so be nice miranda be nice

Tumayo ako at lumapit sa sofa at nahiga. Wala namang dextrose na nakakabit saakin so ok lang na tumayo ako.

"Good night!" Sabi ko

"Hey! Anong ginagawa mo dyan dun ka sa kama ako na dyan!"
Tinapik tapik nya pa ako

"Matulog kana dun. Naka istorbo na nga ako sayo, pati banaman pag tulog mo i istorbohin ko. Masyado nang malaki ang utang na loob ko sayo kaya hayaan mo nalang na ito ang maging kabayaran ko sa mga tulong mo saakin "
Sabi ko sa kanya sabay talikod.
Yeah kahit masikip ipag siksikan mo alang sarili mo. Kerri yan😂

"Bumalik ka dun!" Pag pupumilit nya.

"Rian. Alam mo bang ang sabi nila dto sa ospital ay dapat bago pa mag 9 ay nakatulog kana "
Testingin natin to

"H-ha?"

"May babae kasing guma-"

"Oo na tama na tama na. Aisshh i don't want to listen to your stupid story" tsk. Matatakutin
Ka pala ehh

"Good night rian."

"Good night."

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-