antika kahverengi masanın üzerinde,
nefes alan,
bir yapay çiçek.
alıp onu suluyor,
deli divane olan biri.
yaşamadığını bilmiyor.
çürütüyor anılarını tozlu yapraklarında,
ıslanmış saksısında,
günahları boynunda.
bir perde,
kahverengi.
gözlerinin rengini andırıyor bu ev.
tablolarda göz göze geliyor,
bir sandalye,
bir kadın,
elinde yapay bir çiçek,
ölmeye yüz tutmuş.
yapay çiçekler yaşamaz ki.
VOCÊ ESTÁ LENDO
ineffable
Poesiasana nasıl sesleneceğimi bulamadım, adını söyledin ama sana göre çok sönüktü, ama adın dilimden hiç düşmedi tabii.
