ineffable

☁️

sonbaharın gelmesiyle göç eden kuşlarla beraber,
sana seslenirken yitirdiğim sesimi,
kuşların kanadına bırakmaktan öteye
geçemedim.
seni yitirdim,
seni kaybettim,
seni emanet ettim.
bir bal arısına,
çiçeklerin üzerine uçup daha rahat konabilmen için.
seni emanet ettim,
göklere.
ellerimi uzattığımda yakalayabilmem için.
seni emanet ettim satırlara.
sayfaları geriye çevirdikçe,
aynı duyguları tekrar yaşayabilmek için.
bu zamanı geriye almakla eş değer.
seni emanet ettim,
lavanta bahçelerine,
kırlangıçlara,
sevişen güvercinlere,
rüzgara.
umarım kokunu geri getirir bir gün bana.
bencillik bu,
alıp kaçması seni,
nefes alan her şeyin.
senden sonra kendimi aşamadım.
sana seslenirken isimsiz kaldım.
noktasız kaldım,
virgülsüz,
ünlemsiz kaldım.
devamı gelmedi,
geceye emanet ettim seni.
sonu olan her şeye bıraktım ve kaçtım.
bir tek kendime emanet edemedim seni.
gören kaçar,
yıkık dökük cenaze şehrinden.
mezarların taşları yok,
Tanrım!
bu soğukluk neden?
yangına emanet ettim seni,
kül olma zamanı şimdi.
sevdim seni bulutlarda,
şimdi kaldırım taşlarında bir fasıl,
son kez seslendim sana
ineffable.