sonbaharda geldi işte,
çat kapı.
şimdi evimdeki çatı katı,
sensizliğin son senfonisini çalıyor.
yapraklar gidişinden bir nota âdeta.
üstlerine basıldıkça,
buradan daha önce geçtiğin anlaşılıyor.
işte şimdi bu ölü olan her şeyin kokusu var ya,
kalbimi de koy onların içine.
durdurmanın yolu yok,
kuşlar göçüyor.
söyle bana,
sen de her sonbahar göçer misin böyle?
YOU ARE READING
ineffable
Poetrysana nasıl sesleneceğimi bulamadım, adını söyledin ama sana göre çok sönüktü, ama adın dilimden hiç düşmedi tabii.
