Aan de andere kant

Hoofdstuk 15

Hernieuwde versie, omdat Wattpad een douche-canoe is, die ik maar al te graag een schop tegen de schenen wil verkopen.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

In een koets door het Zuiden rijden om mezelf aan het volk te presenteren, trouwjurken passen, Elijah beter leren kennen. Zo gaat het twee weken lang. Het is als een waas voor mijn ogen, een waas van verplichtingen en etiquettes.

  De ochtendmisselijkheid is verdwenen, maar daarvoor in de plaats krijg ik last van slapeloze nachten. Er zijn keren wanneer ik de slaap wel kan vatten, maar dan word ik geteisterd door dezelfde nachtmerrie, keer op keer. Mia heeft me al vaak moeten wakker maken, voordat ik het hele kasteel bij elkaar schreeuw. 

   Ondertussen houd Lena me op te hoogte van het laatste nieuws. Ik weet niet of ik er blij mee moet zijn.

   'Adaleah de Goede?' Ik spuug het uit terwijl ik door de kamer ijsbeer. Lena kijkt me geamuseerd aan vanaf de rieten stoelen bij mijn raam. 'Hoe komen ze erop?' Ik grom en sla mijn armen om mezelf heen. 

   Lena gniffelt. 'Wees blij, het Zuiden mag je.' Ik staar haar aan. Lena is misschien een arrogant kind, en ik wil haar nog steeds slaan, maar op Mia en Elijah na is de enigste wie ik een beetje kan beschouwen als vriendin, en ik zit er niet op te wachten het hier in mijn eentje te overleven.

   'Het slaat nergens op.' Lena strekt haar hand naar me uit en ik neem het aan. Ze trekt me op de stoel tegenover haar. 'Het is belangrijk dat het volk je ook mag. Ze willen het beste voor hun prins, en zullen je dwarsbomen als ze je niet mogen.' 

  Ik schud mijn hoofd en kijk naar buiten. De altijd blauwe lucht heeft iets onheilspellends. Het herinnert me aan thuis, waar de hemel altijd grijs is. 'Ik wil niet met Elijah trouwen.' biecht ik op. Lena kijkt me aan alsof ik gek ben geworden.

   'Tuurlijk wil je dat.' Als ik mijn hoofd schud, pakt ze weer mijn hand. 'Ik snap dat je nog aan Ezra denkt, maar hij heeft ook een nieuw leven. Je moet hem loslaten, voor jullie allebei.' Ik schud me los en onbewust gaat mijn hand naar mijn buik. Het kan zo niet zijn dat Ezra al zo snel verder is gegaan met zijn leven, niet na alles wat we hebben meegemaakt. 

    'Dat doe je de laatste tijd steeds.' Ik kijk vragend op. 'Over je buik wrijven.' Ik trek mijn handen van mijn buik en bal ze tot vuisten. Lena kijkt me aan, wachtend op een verklaring. Wat moet ik haar vertellen? Dat ik zwanger ben van de Noorderprins?

    Ik slik. 'Het helpt me ontspannen. Ik heb nogal last van stress de laatste tijd.' De leugen rolt mijn mond uit voordat ik er erg in heb. Dat doe ik de laatste tijd steeds, liegen. Jillian heeft me duidelijk gemaakt dat niemand mijn echte indentiteit mag weten. Maar hoe meer ik optrek met Elijah, hoe meer vragen hij over me stelt. Ik kan het niet eeuwig volhouden.

   Lena ziet er niet uit alsof ze mijn leugen gelooft, maar ze zegt niks. De rest van de tijd hangt er een ongemakkelijke stilte, totdat ik Lena wegstuur naar haar vriendinnen. Ze kijkt me kort aan voordat ze de deur achter zich dicht trekt. 

   Omdat ik het gevoel heb alsof de muren op me af komen, pak ik een jas uit mijn kast en ga naar buiten om een stukje te wandelen. Tijdens mijn tocht naar buiten kom ik een paar burgers tegen. Ze naderen me met brede glimlachjes op hun gezichten. Ik sta toe dat de vrouwen voor me buigen en de mannen me een kus op de hand geven. Ik glimlach terug, maak een praatje en geef een vrouw die uit het niets in huilen uitbarst zelfs een knuffel. 

    Allemaal op de manier waarop ze het verwachten, zachtaardig en beleefd. Misschien had Lena toch gelijk en houd het volk van Adaleah. Gelukkig voor hen kennen ze Puck niet.