- Mam - powiedział D.O, ponownie rozkładając mapę na środku stołu. Wszyscy pochylili się nad mapą z wyczekiwaniem, wyczuwając przełom w ich poszukiwaniach. Kai wstrzymał oddech, odliczając kolejne, przedłużające się sekundy, tak, jakby niski chłopak celowo próbował stworzyć dramatyczną atmosferę. Spojrzał na niego. Nie. Czekał na ten moment równie długo co oni. - Spójrzcie. Po nałożeniu map na siebie i wskazówek z gwiazdozbioru, wyszedł nam dość dokładny rejon, a nasze wejście powinno być gdzieś tutaj.
- Tybetański Region - powiedział zaskoczony Lay, unosząc wzrok i przyglądając się D.O. W jego oczach czaiło się coś, czego Kai nie potrafił nazwać. Pogranicze miłości i tęsknoty. - Jesteś pewien, że to na pewno Tybet?
- Wszystko na to wskazuje - odpowiedział D.O, z trudem powstrzymując uśmiech. - Według Google jest to obszar pomiędzy Prefekturą Shannan i prefekturą Nyingchi.
- Jak się tam dostać? - Zapytał Suho, marszcząc delikatnie brwi. Niemalże nie dał po sobie poznać, że cieszy się z pierwszego, tak ważnego sukcesu, który osiągnęli na swojej drodze do Atlantydy. - No i jak to możliwe, że wszyscy się pomylili, traktując Atlantydę jako wyspę, skoro Tybet to tylko i wyłącznie góry i śnieg?
- Shangri-la - powiedział nagle Lay, pocierając ze zmęczenia twarz. Wszystkie spojrzenia odwróciły się w jego stronę. - Och dajcie spokój, przecież o tym wiecie. "Zaginiony Horyzont", Jamesa Hiltona. Czytaliście to.
- "Zaginiony Horyzont" to powieść - powiedział ostrożnie Xiumin, a Lay posłał mu zdenerwowane spojrzenie, tak bardzo nie pasujące do jego spokojnej twarzy. - To fikcja literacka, Lay.
- Naprawdę, wszyscy wierzycie w istnienie mitycznej Atlantydy i wszystkich bożków, a zjawiska paranormalne traktujecie jako fakty naukowe, a tak trudno wam uwierzyć w Shangri-la? - Oburzony Lay splótł ręce na piersi. - A więc uwierzcie, bo Shangri-la istniała na długo przed opisaniem jej w powieści. Pochodzę z Chin. Wychowywano mnie na wierzeniach i legendach. Dlatego mówię wam, że chodzi o Shangri-la. Wszystkie te krainy, których wszyscy poszukiwali przez lata są tak naprawdę jednym miejscem. Nie ważne jak to nazwiemy. Shangri-la, Atlantyda, Raj, Takamagahara.
- Czy możesz w takim razie wyjaśnić nam czym dokładnie jest Shangri-la? - Zapytał dyplomatycznie Suho i posłał mu uprzejmy uśmiech. - Domyślam się, że większość z nas poza książką nie miała z tym terminem żadnej styczności.
- Odosobniona dolina, położona w Tybecie u stóp góry Karakal, co w wolnym tłumaczeniu oznacza "błękitny księżyc" - zaczął w końcu mówić nieco burkliwym głosem Lay. - Według legendy żyją tam długowieczni lamowie z klasztoru znajdującego się na szczycie góry, którzy zajmują się kultywowaniem mądrości i życiem w harmonii z naturą. Jednak wędrowcy, którzy przypadkiem trafią do Shangri-la mają całkowity zakaz opuszczania tego miejsca. W kulturze masowej - Lay mimowolnie przewrocił oczami - jest to synonim mitycznej utopii, żyjącej swoim życiem z dala od zgiełku świata, ucieczkę od życia zewnętrznego. To miejsce, w którym uczeni i pisarze mogą bez przeszkód tworzyć własny świat i oddawać się rozmyślaniom.
- To brzmi mi niebezpiecznie podobnie do opisu powstania Genius Loci - powiedział z cichym powątpiewaniem D.O, zerkając jedynie na Chena, który z pochmurną miną kiwnął głową. - To by tłumaczyło dlaczego żadnemu wędrowcowi nie udało się stamtąd uciec.
- Ale my jesteśmy od nich mądrzejsi - powiedział Kai. - Wiemy jak rozpoznać Genius Loci, będziemy umieli się przed nim obronić. A Lay ma rację, skoro mapa nie kłamie i wskazuje konkretny rejon, może warto spróbować tam rozpocząć poszukiwania. Niczego nie stracimy oprócz czasu.
- I pieniędzy sponsora, który wymaga od nas konkretnego efektu - przypomniał mu Suho. Westchnął cicho, masując skronie. - Myślę, że to był bardzo długi dzień dla nas wszystkich i powinniśmy wrócić do tego jutro.
