Sabah erkenden kalkıp kahvaltıyı hazırladım ve Güney'i uyandırmaya gittim. Odaya girdiğimde Güney uyanmış tavana bakıyordu.
"Güney... ne zaman uyandın sen?"
Güney:"Az önce uyandım. Belki her şey rüyadır dedim ama değilmiş."
Güney'e sarıldım. "Maalesef rüya değil. Ama iyileşecek... Hadi kahvaltımızı yapalım da hastaneye gidelim."
Güney başını sallayıp banyoya gitti. Ben de çocukları uyandırmak için odaya gittim. İkisi de melek gibi uyuyordu. Önce Güneş'in sonra Onur'un alnına bir öpücük kondurdum. "Hadi kalkın bücürükler."
Güneş uyanınca "Anne." diye boynuma sarılmıştı.
"Annem.. günaydın. :)"
Onur da Güneş'i taklit ederek boynuma sarıldı. "Tey..se."
"Teyzen yesin seni. :)"
İkisinin de üstünü giydirip elini tuttum ve aşağı indik. Güney de giyinip gelmişti.
Güney:"Çocuklar senin yanında kalsın ben bi doktorun yanına gideyim."
"Tamam."
Güney gidince Eylül "Hayır!!" diyerek sıçramıştı.
"Kardeşim nasılsın?"
Eylül:"Rüyamda Serkan ölüyordu. Ya gerçek olursa ben yaşayamam!"
"Kardeşim sakin ol sadece bi rüya."
Eylül:"Serkan orda öylece yatarken nasıl sakin olabilirim ki?"
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
"Haklısın ama bak sen güçlü ol ki Serkan da çabucak iyileşsin."
Eylül:"Ya iyileşmezse... ne yaparım ben?"
"İyileşecek... sen düşünme şimdi bunları. Onur da çok üzülüyor."
Eylül Onur'u kucağına alıp saçlarına öpücükler kondurdu. "Bitanem benim."
O sırada Güney gelmişti.
"Konuştun mu doktorla?"
Güney başını salladı ama üzgün görünüyordu.
Eylül:"Ne dedi?"
Güney:"Bi gelişme yok... Bekleyeceğiz."
*****
2 hafta sonra
2 haftadır Serkan komadaydı. Eylül'ü ısrarla bizim eve getirmiştik. Her gün sabahtan akşama kadar hastanede Serkan'ın yanında kalıyor akşam bize geliyordu. Yemek yemediği için iyice zayıflamıştı. Ağlamaktan artık gözlerinde yaş kalmamıştı.
