Similar [h.s // au]

21.

[Brooke]

Met een brok in mijn keel word ik wakker, ik gooi de dekens van me af en loop naar de badkamer. Ik zucht even als ik in de spiegel kijk, maar besluit het te negeren en snel mijn gezicht te wassen. Gisteravond kwam dan toch de realisatie dat Sander vanmiddag weggaat en dat vind ik moeilijker dan ik dacht. Het is net alsof er een deel van me weggaat.

"Kom op, Brooke. Houd je sterk," fluister ik tegen mezelf en vlug kleed ik me om. Ik wil het meeste halen uit de tijd die ik nog heb met iedereen vandaag.

"Hey jongens," begroet ik iedereen als ik bij onze tafel ben. De hele tafel is versierd en rond om Sanders stoel hangen slingers. Sander zit met een grote glimlach op zijn gezicht op de stoel met een feesthoedje op zijn hoofd.

"Hey Brooke," mompelt hij opgewekt, zijn mond waarschijnlijk vol van de berg pannenkoeken op zijn bord.

"Harry's idee?" vraag ik lachend. Lynn knikt en grinnikend ga ik naast haar zitten.

"We eten allemaal pannenkoeken deze ochtend," zegt ze en ik geef haar een vriendschappelijk klopje op haar schouder.

"Goedzo, Lynn," zeg ik en ze glimlacht naar me voordat ze zich weer richt op haar pannenkoeken.

"Waar is Floor eigenlijk?" vraag ik aan niemand in het bijzonder, maar het is Sander die mijn vraag beantwoordt door zijn schouders op te halen. Net als ik om wil kijken, voel ik een hand op mijn rug.

"Hier ben ik, kinders," zegt ze lachend. Ik sla haar zachtjes op haar arm en ze ploft neer op haar stoel.

"Sander, je mag vaker weggaan als dat betekent dat we pannenkoeken krijgen," merkt ze op en Sander kijkt haar droog aan. Ik proest in het lachen uit en pak nog een pannenkoek.

"Ik ga die opmerking negeren en genieten van mijn berg eten," zegt Sander sarcastisch terug. Floor grinnikt even en dan zijn we allemaal stil aan het genieten van ons laatste ontbijt samen.

Na het ontbijt gaan we allemaal Sander helpen met zijn koffers te pakken. Hij is hier nu een jaar en was nog niet begonnen dus we hebben nog wel wat te doen. Gelukkig kunnen we Floors speaker gebruiken om muziek aan te zetten waardoor de helft van de tijd meer verspild wordt door te zingen en dansen.

"Jullie zijn erg behulpzaam," zucht Sander als hij voor de zoveelste keer van zijn kledingkast op en neer naar zijn koffer loopt. Ik stop grinnikend met dansen en pak een stapel truien uit de kast om die vervolgens in de koffer te leggen. Ik plof zuchtend neer op het bed.

"Jezus Brooke," zegt Sander lachend en grinnikend sta ik weer op.

"Lynn, wij halen de kast wel leeg, dan kan Sander de koffer inpakken als Floor zijn toiletspullen doet?" stel ik voor. Iedereen knikt instemmend en gaat aan het werk. Een klein uurtje later heeft Sander al zijn spullen netjes ingepakt en doet hij voor de laatste keer zijn slaapkamerdeur dicht.

"Zo, dit is afgesloten," zegt hij plechtig, maar niemand lacht want we weten allemaal dat dit serieus bedoeld is.

"Foto met Harry en dan word je opgehaald toch?" vraagt Floor. Sander knikt en gezamenlijk lopen we naar de kamer van Harry, die al op ons staat te wachten. Sander en Harry hebben nog een kort afsluitingsgesprek binnen, dus Floor, Lynn en ik wachten even op de gang.

"Ik ga hem wel missen hoor," mompel ik zachtjes. Lynn knikt en Floor staart naar de vloer.

"Zeg dat wel, het is mijn grote broer," zucht ze. Ik sla een arm om haar heen en zo blijven we staan totdat de deur weer opengaat.

"Dus, wie wil de foto maken?" vraagt Harry opgewekt als hij lachend met Sander naar buiten komt. Ik pak giechelend de camera aan en zorg dat de foto perfect scherp is. Sander en Harry staan er breed lachend op, armen over elkaar heen.

"Mooie foto voor bij de collectie," zegt Harry en Sander steekt zijn duimen omhoog. We kijken elkaar allemaal even aan om vervolgens op de klok te kijken.

"Nog 12 minuten tot mijn ouders hier zijn," zegt Sander zacht. Opeens wordt de stemming een stuk minder opgewekt en ik voel de bui al hangen.

"Laten we maar naar de hal gaan," stelt Harry voor. We knikken allemaal half en lopen in stilte achter hem aan. Als we in de hal zijn, is toch echt het moment aangebroken om afscheid te nemen. Lynn begint, want die moet zometeen naar een behandeling toe.

"Sander," zegt ze zachtjes voordat ze hem een dikke knuffel geeft. Hij knuffelt haar terug en het blijft stil. "Ik ben trots op je, vergeet me niet alsjeblieft." fluistert ze half, tranen rollend over haar wangen. Hij veegt haar tranen weg en glimlacht.

"Ik zou jullie nooit kunnen vergeten," zegt hij met een kleine glimlach. Lynn kijkt hem nog een keer aan en loopt dan snel weg richting haar behandeling. Floor is inmiddels al opgestaan om Sander te knuffelen.

"Sukkel, je moet echt op bezoek komen," zegt ze droog en we moeten allemaal even lachen. Ze knuffelt hem en glimlacht.

"Hou ook van jou, Floortje," zegt hij net zo droog terug. Ze werpt hem een kushandje en hij lacht. Grinnikend gaat Floor weer zitten op de bank en ik duw mezelf overeind.

"Mijn kleine Brookie toch, wat ga ik je missen," begint Sander en ik sla mijn armen om hem heen. Ik voel de tranen branden en al snel verlaten ze mijn ogen op hoog tempo.

"Ik ben trots op je, kom snel langs en ik hou van je," som ik op en ik schenk hem een glimlach. Sander knuffelt me nog eens en steekt zijn pink uit.

"Pinky promise," fluistert hij en ik haak mijn pink in de zijne.

"Jezus net kleuters," giechel ik en ik maak ruimte voor Harry om nog afscheid te nemen.

"Sander, ik heb vertrouwen in je. Ik bel je volgende week om te kijken hoe het gaat," zegt hij en hij omhelst Sander even kort. Sander bedankt hem en dan horen we een auto kort toeteren. Voor de ingang staat de rode fiat van Sander's ouders en met een lach op zijn gezicht pakt hij zijn koffers vast.

"Doei jongens, tot snel!" roept hij nog naar ons allemaal voordat hij door de deur naar de auto loopt. Vanuit de deuropening blijven we zwaaien tot er in de verte niet meer dan een rood stipje te zien is.

"Doei Sander."