Similar [h.s // au]

23.

[Brooke]

Gapend grijp ik het boekje van mijn nachtkastje af. Ik blader door naar een lege bladzijde en schrijf op hoe ik heb geslapen. Twee keer wakker geworden, geen nare dromen. Ik sla het boekje weer dicht, maar mijn ogen blijven hangen op bepaalde pagina's. De eerste helft van het boekje is mijn dagboek geweest. Een beschrijving van de diepste punten in mijn leven. Ik ben nieuwsgierig en wil het gaan lezen, maar ik weet niet of ik dat aan kan. Ik ben bang dat ik de controle verlies, maar mijn nieuwsgierigheid overwint mijn angst.

Ik ga wat steviger op bed zitten en pak het leren boekje stevig vast. Ik sla de kaft open en mijn vinger glijden over de eerste pagina die onleesbaar is door de inktvlekken, waarschijnlijk veroorzaakt door mijn tranen. Ik blader wat verder en begin te lezen. Sommige pagina's zijn niet meer leesbaar, andere moet ik meerdere keren opnieuw lezen voordat ik begrijp wat er staat. Er blijven herinneringen terugkomen van dingen die ik heb gedaan of heb gezegd. Ik blijf doorlezen totdat ik onderaan een pagina de woorden lees die mij doen breken. 'Is de wereld niet beter af zonder mij?'

Tranen wellen op in mijn ogen en ik begin hevig te snikken. Ik wil het allemaal loslaten nu. Ik wil gewoon normaal gaan leven, maar iets houdt me tegen. Ik wil zo graag alles vergeten en opnieuw beginnen, maar ik realiseer me in welke situatie ik me bevind en begin nog harder te huilen. Alles voelt hopeloos. Het voelt alsof alle hulp die ik heb gekregen, alle therapie die ik heb gevolgd, verloren is gegaan in die 8 woorden. De pijn die ik eerste voelde, neemt mijn lichaam weer over. Ik kruip onder mijn dekens terwijl ik nog een halve poging doe om verder te lezen. Ik voel mijn ogen zwaar worden en ik laat me wegzakken in een diepe slaap.

<>

Verward word ik wakker, ik wrijf in mijn slaperige ogen en voel dat mijn wangen nog plakkerig zijn van de tranen. Links van me zie ik het leren boekje op het bed liggen en alles komt weer terug. Ik besluit een poging te doen om toch nog iets van de dag te maken. Ik slaak een diepe zucht en gooi mijn benen over de bedrand heen, mezelf forcerend om op te staan. Ik strompel naar de badkamer om wat water in mijn gezicht te gooien voordat ik mijn telefoon van mijn nachtkastje afpak.

1 whatsappbericht van Floor🙆

Floor🙆: Hey Brooke, ik zag je niet bij ontbijt. Alles oké? Liefs Lynn en mij😘

U: Hey, sorry kunnen jullie langskomen?

Floor🙆: omw

Ik leg mijn telefoon met een zucht weg en zet alvast mijn kamerdeur open. Al snel hoor ik een klopje op mijn deurpost, ik kijk op om te zien dat Floor en Lynn in de deuropening staan.

"Kom binnen," zeg ik zachtjes en ik klop op mijn bed. Lynn doet voorzichtig de deur dicht voordat ze bij me op bed ploft, Floor doet hetzelfde. Als we alledrie zitten, kijken Floor en Lynn me aandachtig aan. "Ik moest dus die slaapopdracht van Harry doen en dat doe ik in dit leren boekje," leg ik uit terwijl ik het boekje stevig vastpak. Floor knikt en ik zucht even waarop Lynn me een glimlach schenkt.

"Dit boekje is ook mijn soort dagboek geweest tijdens de tijd net voordat ik werd opgenomen en toen ik net opgenomen was. Er staan dus veel persoonlijke, maar ook best heftige dingen in," leg ik verder uit. Ik blader even naar een van de eerste pagina's van het boekje. Floor en Lynn bestuderen de pagina's, maar houden hun aandacht op mij gericht. "Ik ging vanmorgen hier in teruglezen omdat ik zo benieuwd was naar mijn oude gedachtes, maar toen kwam alles in een klap terug. Ik wil zo graag normaal leven, maar er houdt me iets tegen. Dat 'iets' is het feit dat ik niet kan accepteren dat ik ziek ben. Zo ziek dat ik niet voor mezelf kon zorgen. Het werd me gewoon allemaal even te veel," zeg ik met een licht trillende stem, mijn zicht wordt wazig door de tranen die in mijn ogen staan. Ik zucht even diep en laat mijn hoofd hangen.

"En dat Brooke, is nou de eerste echte stap van je herstel," zegt Floor bemoedigend. Ik kijk haar even verbaasd aan en ze geeft me een dikke knuffel.

"Het gaat echt niet allemaal in een keer goed, maar iedere terugval realiseer je je weer nieuwe dingen waar je vervolgens weer van leert. Dit is inderdaad een hele stap de goede kant uit," voegt Lynn eraan toe. Ik knuffel haar ook en zo belanden we in een groepsknuffel.  "Wij hebben ook onze ups en downs," zegt Lynn licht blozend. Ik leg mijn hand op haar schouder om haar gerust te stellen. Ze is nog steeds onzeker over haar laatste terugval, ook al gaat het nu al weer beter.

"Ik ben blij dat ik jullie geappt heb," zeg ik opgelucht. Het is gewoon heel fijn om het te kunnen uitleggen aan mensen die je begrijpen. Floor en Lynn glimlachen alleen, maar dat zegt genoeg. Soms zijn er geen woorden nodig om dingen uit te leggen.

"Dus wat gaan we nu doen?" vraagt Floor terwijl ze mij aankijkt. Ik haal even mijn schouders op voordat ik antwoord geef.

"Iets wat me gaat afleiden," mompel ik terwijl ik nadenk over wat ik wil doen. Ik heb niet echt ergens zin in, behalve in bed liggen.

"Oké, we gaan naar de kunstruimte. Dan kun je eventueel ook nog even met Harry praten," stelt Floor voor. Ik knik instemmend, het klinkt niet eens als een slecht idee. Lynn haalt haar schouders op en springt van het bed af. Ze grijpt Floors arm voordat ze vervolgens mijn arm pakt en ze allebei inhaakt in haar armen zodat we als een groep door de gangen lopen.

Als 3 musketiers, samen voor altijd.