Carnivore

Να είσαι δίπλα τους

ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΔΊΠΛΑ ΤΟΥΣ, να πολεμάς γι' αυτούς, να γελάς για αυτούς, να τους νοιάζεσαι γι' αυτούς. Και εκείνοι να φεύγουν.

Να τους δίνεις τα πάντα. Και εκείνοι να φεύγουν.

Πλέον φοβάσαι να εμπιστευτείς. Να βλέπεις μόνο εχθρούς πια. Να νιώθεις πως όλοι ήρθαν για να σου ξεβάψουν βάναυσα τα χρώματα, για να σε σπάσουν σε εκατομμύρια κομμάτια και να στα κλέψουν για να ολοκληρώσουν ένα δικό τους κενό. Όμως όλοι τους είναι εντελώς κενοί.

Νομίζουν πως σπάζοντας άλλους, θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν το δικό τους σύνολο. Όμως δεν έχουν ιδέα. Είναι εντελώς κενοί. Όσους και να σπάσουν, όσα κομμάτια και να κλέψουν, πάντα θα μένουν κενοί.

Πάντα, πάντα, πάντα.

'Ει, που ταξιδεύεις;' με ξύπνησε το ζεστό κράτημα του στο παγωμένο χέρι μου.

Πάντα ήταν παγωμένα τα χέρια μου. Λένε πως όταν έχεις κρύα χέρια, έχεις ζέστη καρδιά.

'Διαφορά...'
'Θες να μου πεις;'

Λες και δεν ξέρει την απάντηση. Μάλλον, όχι, την ξέρει.

Γι' αυτό δεν απαντώ καν. Και καταλαβαίνει μόνος του μέσα από την σιωπή μου. Άλλωστε το είπε και η καθηγήτρια.

'Όποιος και αν το έκανε αυτό έχει ανάγκη να φύγει. Από όλους. Και όλα!'

Τα λόγια έχουν γραφτεί στο μυαλό μου και παίζουν συνέχεια σαν τραγούδι σε επανάληψη.

Και δεν με αφήνουν σε ησυχία. Ναι, θέλω να φύγω.

Φυγή, φυγή, φυγή.

Το κουδούνι σημαίνει το τέλος της προτελευταίας ώρας. Σηκώνομαι αργά από το θρανίο ενώ ο James ακολουθεί κατά πόδας.

Μού πιάνει το χέρι.

'Μοιάζεις κουρασμένη...' είμαι.
'Δεν κοιμάμαι καλά τελευταία...'
'Τι εννοείς;'

Καθόμαστε στο τοιχάκι και τον κοιτάω στα μάτια. Μέσα σε αυτό το βαθύ πράσινο δεν μπορώ να διακρίνω πολλά. Για την ακρίβεια, τίποτα. Κενό. Ένα μεγάλο κενό. Πως μπορεί και κρύβει έτσι τα συναισθήματα του;

'Είμαι καλός σε αυτό υποθέτω.' Απαντά στην σκέψη μου με ένα απαλό γέλιο. 'Γιατί δεν κοιμάσαι;'
'Είναι πολλά που δεν ξέρεις'

Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο φοβάμαι να μιλήσω για το περίεργο συναίσθημα ότι κάποιος με παρακολουθεί όλη νύχτα.