Un Normal Adventures

HFT: 1. 'hartpijn'

"Hanni al bijna klaar met je koffers" riep mij oom naar boven. Ik was bezig met mij koffers en handbagages in te pakken. Ik ga naar een appartement en ik kom er nu pas achter dat ik moet gaan delen, ik bedoel Hallo! Prive is fijn hoor. Ik liep de trap af, 'aahh' ja hoor ik viel van de trap 'oompie kun je me helpen!' riep ik onderuit gezakt 'ik kom!' hij hielp me overeind en pakte de koffers waarmee ik de trap ben af gesurfd 'ik pak boven de rest' zei ik. Ik plofte op mijn bed, ik was echt verdrietig toen ik zag dat ik nog maar ik uur had voordat ik vertrok naar Belgie. Ik ga mijn oom echt missen! Ik woon al sinds mijn 8ste bij mij oom, oom fredereuq, ik noem heb meestal oom freddy maar soms ook oompie, mijn ouders hebben op mij 7e een autoongelluk gehad en ik woonde een jaar in een weeshuis. Totdat mij oom dat hoorde en mij daar als een malle uit haalde. Mijn oom is een van die mensen in een kroeg, hij rookt, hij zit onder de tatoes , hij doet met alles mee, hij drinkt, maar dan zal je denken is hij dan wel lief, ja zeker hij is echt mijn alles!
Ik liep de trap af. Die ik waarschijnlijk niet meer zag! 'En mijn drollie klaar voor' zei hij terwijl hij een traantje weg pinkte, yep in dit soort gevallen is mijn oom erg emo. 'Ja oom freddy het gaat me echt wel lukken' en zelfs ik moest een traantje laten vallen. Hij bracht me nog naar de trein. Eenmaal daar aangekomen, zweei hij me uit en liep ik met een gebroken hart want iemand missen die je al 8 jaar kent
Doet je pijn, toch?. Ik deed mijn oortjes in en mompelde in me zelf 'anderhalf uurtje in de trein huhg' haast niemand was half 6 in de trein. 8 uur kreeg ik de sleutels van mij appartement. Ik vroeg me steeds af of het een jongen of een meisje was. En hoe degene zou zijn, of juist of hij\zij er al is. Vol met vragen zat ik daar als een sukkeltje in de trein. Ik had niks aan mij gezicht gedaan, en had maar wat uit mijn kast gepakt; een joggingsbroek, en een croptop met lang mouwenhad ik aan. Anderhalf uur was voorbij en ik stond daar met mijn domme onuitgeslapen kop rond tekijken. ' oke kom op anni you can do this!' zei ik tegen mezelf. Ik grabbelde in mn handtas naar mij telefoon. 'Neee! Mij telefooon!' riep ik ik sprint terug naar de trein. Die er gelukkig nog stond. 'Omg omg' ik liep terug. En er zat iemand op mijn plek *kuchkuch 'uh menneer heeft u hier mischien een telefoon mischien?' vroeg ik ongeduldig, hij zocht om zich heen 'nee hier ligt geen telefoon' zei hij. Ik keek bezorgt om me heen. Tot ik iemand naar me toe zag lopen 'zoek je mischien deze?' zei een jongen met een zwaare stem, ik schat hem 18jaar. 'Ja oh thankyou' terwijl hij mijn telefoon aan me gaf. Besefte ik nog niet dat hij hem dus gewoon wou stelen want ik had mn tel niet expres aan de andere kant van de trein ofzo gezet dus hij moet het gepakt hebben. 'Wacht meisje!' hoorde ik achter mij terwijl ik de trein uitstapte, ik keek om en zag die engerd weer 'ja?' hij rend de trein uit en zei 'hoe heet je eigelijk' vroeg hij 'ik heet hanna. Jij?' vroeg ik terug 'Alex' zei hij.