Un Normal Adventures

HFT: 7. verliefd!?

Zijn zachte lippen raakte mijn lippen. ' wacht' zei ik zacht,en keerde terug ' ik ken je nog maar 4 dagen en..' zei ik en keek naar beneden ' het geeft niet ' en hij raakte mijn handen aan. Hij stond op en liep weg uit het appartement. Ik zucht. Ik stond ook maar op en liep naar het balkon, waar ik uitzicht had op het winkelcentrum. Ik zag Leo weg lopen naar de kant van de Dimensies. Ik ging maar verder met mijn study en zat op bed een paar boeken door te lezen.   Ik kan hem niet zo achter laten, zei ik tegen mezelf, ik ruim mijn boeken en pennen op en schoot omhoog. Deed mijn jas vliegensvlug weer aan en rende de trap af (was nog nooit met de trap gegaan, altijd met lift ) ik renden als een gek naar het bos, ' HEY! Jij daar' hoorden ik achter me, ik stop met rennen en kijk achter om " nhug stelletjes hangjongeren die gewoon maar wat aandacht zochten" zei in vervolgens tegen mezelf. Ik stond op het punt om weer te rennen tot een van de jongens vroeg: 'Hannah !' Op dat moment begon mijn hartslag geen normaal tempo te vinden ' hoe weet je hoe ik heet ? 😳' vroeg ik en draai me om naar hun.  Ik schat ze rond de 16, 17 Mischien wel 18, ze hadden bier flessen in hun handen en droegen een bomberjack met hun broek half over hun kont gezakt. ' zeg, ben je nieuw hier ofzo!?' Vroeg hij ' boeit dat?' Zei ik nonchalant. ' zo zo schattig meisje met een grote smoel' en ze begonnen te lachen ' Ha Ha Ha stoer zeg! Stelletje eikels' zei ik en draai me ogen ' hè! Kom een terug' riep een van de andere. ' WAT!?' Riep ik 'heb je al een vriendje?' Vroeg hij ' nee, maar..' wilden ik verder gaan ' laat haar toch met rust en zoek een leven!' Zei Leo en hij pakt me bij Mijn arm ' kom maar.' Zegt hij en kijkt me Recht in mijn ogen aan. Ik loop mee naar het bos. En hoor de hangjongeren nog vaag lachen.