One day (dutch Niall Horan)

Chapter 4

*Niall's pov*

Als ik van school naar huis rij, begint het keihard te regen. Ben ik even blij dat ik in de auto zit. Als ik onderweg ben naar huis zie ik haar. Waarom duikt ze toch iedere keer weer op. Is dit een teken van het universum ofso? Het regent echt hard, ik kan dr toch niet zo laten lopen. Ik ga wat langzamer rijden en draai het raampje van de bijrijders kant naar beneden. Als ik haar verschrikte en bezopen gezicht zie, verschijnt er een grijns om mn gezicht.

'Stap in' zeg ik.

Ze schud hevig nee, en wil weer doorlopen.

'Nik, doe niet zo achtelijk en stap ik! Dalijk word je ziek!'

'Ik word nog liever ziek dan dat ik bij iemand als jou in de auto stap!' Schreeuwt ze terug.

Auwtch, dat raakte me. Ik stap woest uit de auto en de regen verziekt mijn haar. Dat boeit me nu eventjes niet. Nikki moet in de auto stappen, of ze het nou wil, of niet. Ik schreew tegen dr dat ze in de auto moet stappen en ik maak hevige gebaren naar de auto. Als ik de angst in haar ogen zie, heb ik meteen spijt. Maar ja, moet ze maar niet zo eigenwijs zijn.

*Nikki's pov*

Hij schreeuwt dat ik in de auto moet stappen, no way! Voor geen goud, dat doe ik niet. Als ik zie dat hij uitstapt, zet ik bang een paar stappen naar achter. Hij schreeuwt nu nog harder, en gebaard hevig naar de auto. Ik word echt heel bang van hem. Even zag ik medelijden in zijn ogen, maar dat ging na een paar seconde al weer weg. Ik besluit toch maar in de auto te stappen want hier is geen einde aan vast te knopen.

'Waar moet ik mijn fiets nu laten?' Zeg ik zachtjes.

'Heb je een extra slot, dan kan je hem aan die paal vast maken. Dan haal ik hem morgen voor je op'

Ik knik, en doe wat hij zegt. Uiteindelijk stap ik in de auto, en geeft hij me een trui. Gehoorzamend trek ik hem aan. Hij is veel te groot. Maar zit wel heel erg lekker. Hij ruikt lekker, naar Niall's geur, die ik nu nooit meer zal vergeten.

'Waarom doe je dit voor me?' Vraag ik voorzichtig.

'Daarom' Bromt hij terug

Ik besluit er maar niet op in te gaan en ik staar uit het raam. Het regent nog steeds.

'Dit was de eerste en laatste keer dat ik in je auto stap hoor!'

'Dat zullen we nog wel eens zien' Zegt hij grijnzend.

Jij kan straks niks meer zien als je zo doorgaat.

Ik hoor hard gelach naast me, een echte lach. Niet die stommme grijns. Ik besef me nu pas dat ik dat hardop zei, en moet ook een beetje lachen.

'Dus jij denkt dat je het tegen mij op kan nemen?'

'Altijd'

'Oke dan'

*Niall's pov*

Ik besluit om de auto aan de kant te zetten. Waardoor Nikki me vragend aan kijkt. Dan begin ik haar te kietelen. Waarschijnlijk iets waar ze niet tegen kan, want ze schatert van het lachen. Ze probeert mijn handen weg te duwen maar dat lukt niet, want ik ben te sterk. Ik trek dr bij me op schoot en dan stop ik. We kijken elkaar een tijdje aan en onze gezichten komen steeds dichter bij elkaar. Maar dan kijkt ze de andere kant op.

'Ik denk dat we maar weer moeten gaan' Zegt ze zachtjes.

Ik knik en ze kruipt van mijn schoot af, en gaat weer op de bijrijders stoel zitten. Het gaat ook veel te snel. Ik moet geduld hebben.

Na een poosje met een genante stilte zijn we bij haar huis aangekomen. Ze bedankt me voor het ritje en stapt uit. Ik wacht tot ze haar huis binnen is gegaan en rij dan weg.

_______________________________________