Our Moment // Harry Styles

Day 9 - Chains on the top

Ivy stond naast me en bleef me strak aankijken. "Hoe wil je dit gaan oplossen?" vroeg ze bloed serieus. Ik keek haar aan, maar had geen flauw benul wat ik zal antwoordde. "Ik ga nu naar Nathan toe en los het op?" stelde ik voor. Ivy keek me aan en liet haar hoofd in haar handplam vallen. "Serieus?" vroeg ze lachend. Ik knikte met mijn hoofd en keek haar aan, had ik iets verkeerds gezegd dan? 

"Doe maar niet," zei ze en daarna liet ze richting de keuken. "Wil je ook wat te drinken?" vroeg Ivy. "Sure," zei ik en ging daarna aan de eettafel zitten. "Wanneer zie je hem weer?" vroeg ze. Ik opende mijn kalender waar Harry en ik samen alle datums hadden opgeschreven. "Over vijf dagen komt hij hierheen," zei ik met een enorme glimlach van hier tot Tokyo. "Vet! Maar hoe wil je ooit anoniem blijven?" vroeg ze met haar handen in de vraag situatie. Ik lachtte en haalde mijn schouders op. "We zullen het zien," zei ik met een knipoog.

Ik rende de trap op met een enorme snelheid. Buiten adem kwam ik even bij van die inspanning. "Hilary!" riep iemand vanaf buiten. Ik zuchtte en liep de trap af.

Met een lage snelheid opende ik de deur en schrok direct wie er stond. "Nathan?" vroeg ik vol verbazing. Hij lachtte. "Je woont hier dus echt..." zei hij niet verwacht. Ik glimlachtte even, maar vroeg me daarna snel af waarom hij niet gewoon aanbelde. "De bel doet het niet," antwoordde hij. Nathan wees naar de uitpuilende bel die vernield was. Ik keek ernaar en haalde daarna een klein briefje die ertussen was gepropt. Ik las het voor aan Nathan. "What comes around, goes around. Blijf van Harry af," zei ik. Nathan keek met een verbaasd gezicht naar mij toe. "Wie heeft dat geschreven?" vroeg hij bezorgd. Ik haalde mijn schouders op en liep naar binnen. "Diegene krijgt het verdiende karma wel terug. Het zegt hetzelf al," zei hij. Nathan liep achter mij aan en bekeek mijn huis grondig. "Zeg maar gerust een zij, ze zijn jaloers gok ik," kon ik nog zeggen met een lach. 

Ik keek Nathan aan die het huis nog steeds bekeek, inclusief de gordijnen haar naatjes. "Mijn moeder wilde dezelfde keuken als Hanna Marin uit Pretty Little Liars, goed gelukt niet waar?" zei ik terwijl ik wat te drinken in schonk. Nathan knikte, maar keek mij al snel nietsvermoedend aan. "Hanna Maran...?" vroeg hij. "Een personage uit een serie die mijn moeder vroeger altijd keek," zei ik met een glimlach. Hij kwam naast mij zitten en dronk zijn glas leeg. Met een harde klap zette hij het neer. "Oeps, sorry..." zij hij meteen. "Zonde van Hanna's keuken." 

Ik dacht even na hoe ik dit met Ivy altijd had geoefend. Het gesprek met Nathan, hij wilde wat van me. Hoe kon ik hem duidelijk maken dat hij moest stoppen, zonder hem te kwetsen. Bijna onmogelijk voor een jongen als hem. 

"Is dit van jou?" vroeg Nathan, hij hield een kettinkje omhoog en bekeek het. Het viel me op dat hij graag dingen onderzicht, zoals de naatjes uit mijn gordijnen. "Ja, ooit gekregen van mijn oma, " zei ik. Meteen doken de schuldgevoelens op, het was niet van mijn oma. Ik had het gekregen van Harry. "Erg modern," merkte hij snel op. Logisch als een inspecteur als hem, ik moest maar oppassen. Nathan kwam tegenover me staan en keek me aan, het voelde intimederend. Ik zou het het liefst meteen uit mijn huis hebben gegooid, maar hij had iets. Iets simpels, wat het goed voelde. "Ik moet gaan, ik zie je snel weer," begon hij uit het niets. Ik wilde niet laten merken dat ik opgelucht was, maar meteen op dat moment liet hij zijn mond zakken naar de mijne. 

Ik zette mijn hand voor mijn mond om hem te stoppen. "Sorry," zei ik snel. "Tuurlijk, je hebt al iets met die ene Harry," zei hij met dreigende stem. Ik slikte even en keek weg naar de grond. "Tot ziens," zei hij en liep zelfstandig naar de voordeur. 

Met een rap tempo propte ik een broodje in mijn mond en rende de deur uit. "Hils!" werd er net voordat ik de deur wilde dichtgooien geroepen. Ik draaide me vol met irritaties om en keek streng richting Austin. Hij hield een envelop voor zich, het was waarschijnlijk de bedoeling dat ik het aan nam. "Kun je dit aan Ivy geven? Het is nogal belangrijk," zei hij met een serieuze kop. Ik knikte en nam het snel aan. Ik moest weg. "Waar ga je heen?" vroeg hij. "Houd je kop eens dicht Aussie," zei ik snel en daarna gooide ik definitief de deur dicht.

Ik klopte op de deur en wachtte tot er iemand open deed. "Wat doe jij nou hier?" vroeg de stem van mijn oma. Ik gaf haar een knuffel en liep samen met haar naar binnen. 

Zonder nog een woord gezegd te hebben, zat ik toch nog vrij rustig in haar stoel. "Wil je hier gewoon zitten of is het de bedoeling dat we praten?" vroeg ze bezorgd. Ik schudde mijn hoofd, niet dat het veel duidelijk maakte. Oma ging tegenover me zitten en bood mij een koekje aan. Ik bekeek de verschillende koekjes en nam de gene met chocolade. Heerlijk. "Je wilt niets zeggen blijkbaar," zei mijn oma. Ze deed de deksel op de koektrommel en stond weer. "Oma?" vroeg ik smekend. Een aantal tranen drongen zich door en ontplofte bijna. "Ik weet niet wat wil ik," zei ik huilend. Mijn oma ging op haar hurken zitten en legde haar hand op mijn knie. "Kies met je hart, wat het ook is," zei ze. Ik veegde de tranen weg en gaf haar een knuffel. "Dankjewel, zelfs al kan ik hier niets mee," zei ik al lachend. Oma maakte zich los en en keek me betoeterd aan. "Jij bent een gek meisje." 

Met de hele famillie zaten we aan zaten. Mijn moeder zette het eten klaar en schepte wat op haar bord. Zo ging het altijd, de zogenaamde 'baas' mocht eerst opscheppen. Daarna kwam mijn vader, dan ik en als laatste mijn broer. "Is er nog spinazie over?" vroeg Austin, hij keek teleurgesteld in de pan die net voor hem leeg was gemaakt. "De hond in de pot," bedoelde ik als grapje, maar hij werd totaal niet goed opgevat. "Waarom nou weer zo'n opmerking?" vroeg mijn moeder met een strenge stem, "je weet dat wij dat niet tollereren."

Na het dessert, wat bestond uit yoghurt en was honing, rende ik snel te trap op en dook mijn bed in. Ik pakte het boek dat ik moest lezen voor school en begon bij hoofdstuk vijfentwintig. Net nadat ik minimaal vijftig woorden had gelezen, klopte mijn moeder aan. "Hils, je hebt een pakketje gekregen," zei ze met haar mond bijna tegen mijn deur aan geplakt. Moest dat nou? 

Met veel tegenzin stapte ik uit mijn bed en deed de deur open. Mijn moeder hield een kartonnen doos vast waarop mijn adres was opgeschreven. "Ga je het nog aanpakken?" vroeg mijn moeder geïrriteerd. Ik knikte en pakte het van haar over. Met het pakketje in mijn handen liep ik richting mijn bureau en pakte een schaar uit een la. Het koste mijn relatief veel moeite om het plakband open te scheuren. Het was zeker goed geplakt. 

Na zo'n zeker vijf minuten kreeg ik hem eindelijk open. Ik haalde de brief eruit en las het. 'Lieve Hilary, vrijdag kan ik helaas niet meer langskomen. Ik ben er op maandagochtend. Maar voor nu, dit cadeau. Liefs Harry,' las ik in mijn hoofd voor. Ik beelde me al de stem van Harry voor, het klonk warm en schuldig. Ik kon het aflezen dat hij zich er rot door voelde. 

Ik haalde de verpakking van het cadeautje eraf en zette het zware voorwerp daarna naast de doos. Het was een fotolijst met diamanten erop. Het was prachtig, en al helemaal de foto die erin zat, al zeg ik het zelf. 

"Van Harry gekregen?" vroeg ze stem van Austin achter mij. "Ja," zei ik alleen maar. "Heb je die envelop al aan Ivy gegeven?" vroeg hij snel daarna. Zonder maar een minuut af te wachten wat er na die 'ja' zou komen. Niets, hij kwam meteen ter zake. "Nee, ik heb haar nog niet gesproken," zei ik stug. Ik stofte het fotolijstje af en gaf het een prachtig plekje op mijn nachtkastje. Austin stond nog steeds in de deuropening en bleef mij aanstaren. "Vind je erg?" drong ik verder aan zodat hij weg zou gaan. "Kun je de envelop aan me geven, ik geef het zelf wel," zuchtte Austin. Ik deed precies hetzelfde. Ik pakte mijn tas van de grond en haalde de envelop eruit. "Alsjeblieft," zei ik arrogant. Austin gristte de envelop uit mijn handen en sloeg met een harde klap de deur dicht. 

Ik liep terug naar mijn bed en bekeek de brief van Harry nog een keer. Hoe vaker ik het las, hoe meer emoties het opwekte. Snel veegde ik een klein traantje weg en bedacht me ineens, dat maandag langskomen niet zo handig uit kwam. Ik zat tenslotte op school en ik had ook nog eens drie eindtoetsen in het vizier. Ik pakte mijn mobiel en belde hem op.

"Hei! Ik heb je pakketje ontvangen, echt super lief!" zei ik door mijn telefoon. Waarschijnlijk klonk het allemaal een beetje té overdreven blij. 

"-maar ik snap niet waarom je niet kan langskomen?" vroeg ik.

"We hebben een oefening vrijdagavond en in het weekend hebben een optreden, het spijt me," zei Harry. 

"O... maar maandag kan ik niet," 

"We lossen het wel op, het komt goed. Dat beloof ik je."