Our Moment // Harry Styles

Day 47 - Characters

Naomi wilde al een tijde bij mijn appartement langs komen. Ik probeerde het elke keer uit stellen, al voordat Nathan opdook. Nu was het echt tijd om haar een keer te zien. Niet in het appartement dan, maar bij Harry thuis. Ik wist hoe dan ook dat ze vragen zou gaan stellen. En daar was Harry zich ook meer dan bewust van. "Waarom vertel je niet gewoon het hele verhaal?" vroeg hij. Ik ging verder met de was op te vouwen en keek hem ondertussen af en toe aan. "Ik heb geen zin in medelijden of hoe het ook zal uitpakken," zuchtte ik. Harry keek me verward aan en ging naast de stapel vieze op was op het bed zitten. "Ze hoef toch niet elk detail te weten?" ging Harry verder met vragen stellen.
Ik legde de stapel opgevouwen handdoeken op de stoel achter mij. "Als ik eenmaal één ding vertel, moet ik alles uitleggen. Ik wil dat niet," dramde ik even door. Ik kon zijn zorgen accepteren en begrijpen, maar op een bepaald moment moest hij mijn keuze toch gaan begrijpen. "We houden dit geheim." Harry slikte even. "Ik weet niet of ik daar op zit te wachten..." begon hij. Ik keek hem smekend aan. Dit kon hij wel voor mij doen. Zoveel was dat niet gevraagd, toch? 
"Naomi is één van je beste vriendinnen. Hoe kun je zoiets voor haar geheim houden? Hoe wil je dat gaan volhouden?" vroeg Harry. Ik haalde mijn schouders op. "Dat zie ik tegen die tijd wel," gaf ik hem antwoord. 


Ik was inmiddels al toegekomen aan de washandjes. Harry gebruikte daar nog het meeste van, een hele stapel lag voor mijn neus. Ik begon maar, hoe sneller het dan afgelopen was. Harry pakte mijn hand vast. "Ik neem dit wel over, ga maar naar Naomi," zei hij. Ik glimlachte. "Dankje." 


Harry vouwde de washandjes op. En tot mijn grootste verbazing nog op de goede manier ook. "Waar heb je dat geleerd?" vroeg ik hem. Hij keek op en lachte. Harry bewoog zijn wenkbrauwen. Erg cheeky hoor. "Mijn moeder heeft me een aantal dingen geleerd voordat ik naar het X-Factor huis ging. Zo zie je, komt het toch nog van pas," legde hij uit. Ik grinnikte.
"Wat jij wilt..." rolde ik met mijn ogen. Ik keek toe hoe hij ze per kleur rankte. Zwart bij zwart, blauw bij blauw en grijs bij grijs. "Ga je dit voor altijd zo doen?" vroeg ik giechelend. Harry achter zich. Waar ik stond, Zijn groene ogen zagen er enorm hot uit vandaag. Waar zijn ogen een tien scoorde, gaf ik zijn kleding een min vier. Hij liep in raar shirt rond met een driekwart broek. "Als je naar buiten gaat vnadaag, houd ik je tegen," zei ik na een tijdje stilte. Harry  proeste het uit. "Waar komt dat opeens vandaan?" vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op.
"Jij weet niet wat er in mijn hoofd omgaat..." klonk mijn stem schot. "Wat is er mis met mijn outfit?" vroeg Harry. Inmiddels was hij al omgedraaid en keek mij met een teleurgesteld gezicht aan. "Alles...?" probeerde ik zo voorzichtig te zeggen. Harry keek me ongeloofwaardig aan. "Alles? Meen je dit?" vroeg hij. Ik knikte en trok zijn shirt uit, gooide de kast open, pakte een ander shirt en trok die bij hem aan. "Nu je broek je nog en je bent goed gekeurt..." zei ik met mijn wenkbrauw omhoog. Harry blooste. "Dit gebeurd er dus als Lou is er niet is," zei ik. Harry gaf toe dat ik gelijk had. "Hup hup, andere broek aan doen!" zei ik een beetje sarcastisch. Harry was met zijn vreselijke broek verder gegaan met zijn washandjes te sorteren. Hij liet zich op het bed vallen waardoor alles weer door elkaar lag. "Harry!"  riep ik zonder dat ik het door had. Harry zelf vond het maar al te grappig en kwam niet meer bij van het lachen. "Je had alles zo goed gesorteerd!?" riep ik nog. "Ik heb toch de hele dag vrij, dat komt wel goed."


Mijn mobiel ging af. "Ja met mij!" klonk Naomi opgewekt. Ik giechelde. Zij was altijd vrolijk. "Het spijt me hoor, maar kunnen we bij jou zitten? Mijn appartement is een absolute mess!" Ik liep richting het koffiezet apparaat en zette een kop koffie voor mezelf. Met de telefoon tussen mijn schouder en oor, kon ik Naomi prima verstaan. "Serieus?" vroeg ik. Eerst dacht ik dat een grapje maakte, maar ze klonk best overtuigend. "Het spijt me, ik had eigenlijk gister opgeruimd, maar Louis nam me mee uit." Van opgewekt ging haar stem over naar tot over de oren verliefd zijnde. Ik grinnikte. De koffie was klaar. Ik liep richtint de woonkamer, ging op de bank zitten en luisterde verder naar Naomi's verhaal. "-en toen had ik geen tijd meer om het op te ruimen..."
"Mhm..."
"Dus, kan ik naar jouw toe komen?" vroeg ze.
"Uhm."
"Mooi zo! Dat is dan geregeld, ik steek zo over en ben bij je."
"Ja, daarover gesproken..."
Het was stil.
"Kun je naar Harry 's huis komen? Ik zal de deur voor je open doen."
Het was stil.
Er klonk een zuchtje vanuit Naomi's kant. "Prima."
Ik nam een slok van mijn koffie en wachtte tot er weer een verhaal kwam van Naomi. Maar die kwam naar niet. "Ben je er nog?" vroeg ik. "Ja..." klonk haar stem. "Wat doe je?" vroeg ik bezorgd. Haar stem ging van verliefd naar bang. Zo leek het. "Uhm, ik moet gaan. Ik zie je rond twee uur bij Harry's huis."
"Ok-"
"Pieeep."
Ik haalde mijn wenkbrauwen op, maar het boeien deed het me verder niet. Ik legde mijn telefoon naast me op de bank, en ging verder genieten van mijn koffie. Dat mocht zijn eigen tijd ook wel krijgen. Dat verdiende het.


 Naomi keek voor zich uit. Een glazige blik keek langs me. Ik wist dat ze mij niet aan keek. Ze was te druk in haar gedachten bezig. Het maakte me bang, wat maakte haar zo glazig?  
"Naomi?" vroeg ik. Ze keek op. Ik had haar uit haar strans gehaald en eindelijk haar aandacht te pakken. "Alles goed?" vroeg ik bezorgd. Naomi knikte haar hoofd en pakte snel haar koekje. "Wat was er mis met de telefoon? Hij stopte opeens?" vroeg ik. Het telefoon gesprek ging anders dan anders. Ik wilde een verklaring, maar ik wist niet goed ik daar om moest vragen. Ik wist dat Naomi vaak recht door zee kon zijn, maar zeggen dat ze gek deed via de telefoon, wilde ze hoogstwaarschijnlijk niet van mij horen. 
"Nee, ik kreeg een pakketje binnen waar ik al tijden opgewacht had," klonk haar stem. Ze glimlachte. Ik kon het niet opvatten als de waarheid, maar of het leugen was kon ik ook niet zeggen. Ik besloot gewoon te knikken.


"Fans ondekten Harry op straat en vroegen om een foto, maar Harry zei 'nee'. En toen probeerde hij weg te komen, maar de massa's meiden werden groter en volgden Harry. Daarna duwde een fans hem tegen een muur aan en kwam Harry zo had aan dat hij met een hersenschudding in het zieknhuis lag," legde ik uit. Naomi keek geschrokken toe. "Heftig dat fans zoiets doen," zei ze. Ik knikte, maar ik wist dat die fans het per ongeluk deed. Haar verdedigen had toch geen zin, niemand wilde mij geloven. 


Ik tuurde voor me uit. Voor een best lange tijd. Naomi deed eigenlijk hetzelfde. De spanning tussen ons was zelfs nog voelbaar aan de andere kant van London. Nee, de andere kant van de wereld. Wat ons nu zo maakte was een raadsel, ik denk voor ons allebei.
"Je liegt," klonk Naomi's stem zonder dat ze me aan keek. Snel keek ik haar aan. Dit kwam ook nergens vandaan. Maar dat deed het wel, het kwam uit haar mond. Standvastig en zeker menend van haar woorden die ze zojuist vertelde. "Je liegt, ik voel het," dramde ze door. Nog steeds keek Naomi mij niet aan. Ze was aan het staren naar de muur die achter mij stond. 
"Waar heb je het over?" vroeg ik verward. Ik was meer dan verward. "Wat is er aan de hand met jouw appartement?" vroeg ze. Dit keer keek ze me wél aan. Haar blauw, groenige ogen keken mij streng aan. Ik kreeg het gevoel dat ze rol van mijn moeder aan het overnemen was voor dit moment. Het maakte mij tot zekere hoogte bang of eerder bezorgd om haar. 
"Er is niets," gaf ik haar antwoord. Naomi schudde haar hoofd. "Ik voel dat je me niet de waarheid spreekt." Ik had nu twee keuzes. Ik kon haar vertellen waar het op stond, de waarhied. Of alles compleet liegen en mijn verhaal vasthouden. En mijn laatste keuze, gedeeltelijk te waarheid spreken. Deze techniek noem ik de 'gevold zonder oorzaak' techniek. Gebruikt door vele mensen, maar de enige echte bedenker was ik, Hilary Gates,
Ik koos voor mijn laatste keuze. 
"Ik heb het weer verkocht. Ik ga op zoek naar anders, ik heb al iets voor me, maar dat moet ik nog uitwerken," legde ik uit. Deze techniek zorgde er altijd voor dat je meer zelfvertrouwen kreeg. Gedeeltelijk omdat je zowaar de waarheid sprak. Alleen je hield iets achter wegen.
"Dus je geeft toe dat je loog?" vroeg Naomi op haar toontje. Ik knikte. Ze kreeg een geniepige grijns op haar gezicht. "Het voelt goed om gelijk te krijgen," voegde ze toe. Ik rolde grinnikend met mijn ogen. Naomi was weer terug. 


Harry kwam de woonkamer ingelopen. "Hils, kom even," zei hij seindend. Ik onderbrak Naomi's gelach en stond op. Ik liep naar de keuken waar Harry stond. 
"Ik heb met Sophia gebeld," begon hij ernstig. Ik keek hem vragend aan. "Is er iets mis?" vroeg ik met grote ogen. Ik voelde gewoon dat ze groot werden. Meestal zie ik de puntjes van mijn mascara, maar nu niet. De trucjes.
Harry knikte met zijn hoofd. "Sophia heeft besloten om er te blijven wonen... We moeten dus iets anders gaan zoeken," klonk hij teleurgesteld. En blijkbaar was hij het nog meer dan mij. "Ik vind wel wat anders..." zei ik tot slot. Ik gaf hem een knuffel. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Harry zuchtte. "Ik vond dit juist zo perfect voor ons, uhm, ik bedoel vor jou." Ik giechelde. Daarna vriemelde ik mezelf een beetje los en gaf hem snel een klein kusje. "Maak je geen zorgen. Dat vind zijn plek wel. En tot die tijd vermaakt ik me hier wel," zei ik blozend. Harry moest zachtjes lachen. "Dat kan ik me wel begrijpen ja, ik loop hier rond..." Ik knikte. Hij kende me veel te goed. Nu al. 


Sorry voor een iets korter hoofdstuk. Hopelijk wel de moeite waard om even te stemmen. 
Xoxo