Our Moment // Harry Styles

Day 16 - Suspects

Ik stond met twee koffers aan mijn zijde klaar om weg te gaan. "Ik ben over drie dagen weer terug," zei ik rustig tegen mijn moeder. Ze stond voor me en gaf me een dikke knuffel. "Veel plezier," zei ze. Mijn moeder glimlachte en deed de deur voor mij open. "Dankjewel," zei ik terug. Ik liep het kleine stenen trapje af naar het grindpad en zo stond ik op onze oprijlaan. "Doe de groeten aan Harry!" riep mijn moeder nog zwaaiend toe. Ik zwaaide terug en reed daarna ons terrein af. 

De zon scheen en er was geen wolkje te bekennen in de lucht. Ik zette de radio wat harder en reed vrolijk verder. Tot ik het bord zag dat ik officieel in Los Angeles was aangekomen. "Woehoe!" riep ik voldaan. Het duurde daarna niet lang meer tot ik was aangekomen in het hotel dat in Santa Monica was gelegen. 

Ik reed de auto op de parkeerplaats en stapte daarna uit. Een medewerker stond al klaar om mij op te vangen. "Kan ik uw koffers aanpakken?" vroeg hij. Ik knikte en opende de kofferbak. "Dankuwel," zei ik tegen de man. Hij knikte en liep met de koffers het hotel binnen, ik volgde hem en stopte bij de in check balie. 

"Ik had een kamer gereserveerd op de naam Styles," zei ik. De vrouw keek me verbaasd aan. Mijn moeder had een een spoedcursus 'dame' geleerd en ik kon haar mooiste kleding stukken lenen. Alles voor een volwassen uitstraling. "Dat heb je nodig daar," zei mijn moeder. 

De vrouw gaf me de sleutel en zo liep ik met een hupje in mijn pas, naar de kamer toe. 

De man stond al voor mijn kamerdeur te wachten tot ik het zou openen. "Goedemorgen, mag ik u vragen waar u vandaan komt?" vroeg de man. Ik stak de sleutel in het gat en opende de deur. "Een dorpje ver buiten San Diego," antwoordde ik stug. Mijn moeder had meegegeven duidelijk te antwoorden zonder teveel informatie weg te geven. "Met uw man?" vroeg hij. Ik knikte mysterieus en nam mijn koffers over. "Verder red ik het zelf wel," zei ik. Hij knikte en liep de hal uit. 

Ik pakte mijn koffers uit voor de twee nachtjes en dook daarna op mijn bed. Voor het eerst in mijn hele leven had ik een écht tweepersoonsbed voor mijzelf. 

Ik zat aan het buffet - wellis waar in mijn eentje -  te eten. "Smaakt alles naar goed?" vroeg een dame in een rood jurkje. Waarschijnlijk was het een uniform, maar alsnog, het was erg sexy. "Ja prima," zei ik snel. Ik nam weer hap van mijn noodles, toen er een paar politie mannen binnen liepen. Ik draaide me om, ze kwamen steeds dichterbij. "Sorry om je te storen, maar ben jij Hilary Gates?" vroeg er één van het stel. Ik knikte zenuwachtig. Had ik mijn auto soms verkeerd geparkeerd? "We nemen je mee naar het bureau om je te verhoren. Een vriend van je is betrokken bij een mogelijke moord," zei de andere heel serieus.  Mijn ademhaling trok  in een nood opslag naar mijn keel, ik begon te zweten als een otter en ik kon niet eens meer mijn speeksel doorslikken. "Wie?" riep ik in paniek. "Nathan Halbrook," zei de man. Ik sloot mijn ogen in de hoop het een droom was, maar nee. Er gebeurde niets. Behalve dat mijn wangen nat werden van mijn tranen. Een politie man pakte me zachtjes vast en begeleidde me naar de auto. Maar daardoor werd het gehuil alleen maar erger. "Kan ik naar mijn moeder toe? Nu?" vroeg ik hard. De man knikte. "Ze is onderweg naar het politie bureau." Vele vragen drongen door in mijn hoofd. "Waar is het gebeurd?" vroeg ik daarna. Ik wilde alles weten, nu. "Mevrouw Gates, neemt u plaats in de auto. Daarna praten we verder," zei hij alleen. Ik werd langzaam in de auto geholpen en met een hoge snelheid reed hij zo de snelweg op. Hun deden dit wekelijks, hun deden niets anders. Daar integen kon ik alleen huilen. 

Ik zat op een vies stoeltje achter een lange tafel. Tegenover mij zat een politie agent. "Ben ik verdacht?" vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd en legde op moment een foto op tafel. Het was een foto van Austin. "Hadden Nathan en Austin contact met elkaar?" vroeg hij serieus. Ik kon me daar niets van herhinneren en schudde mijn hoofd. Ik wilde niet praten. "Je kan gaan," zei hij daarna. Ik stond op en liep zo snel als ik kon de kamer uit. Mijn moeder wachtte op me om de hoek. Ze greep me vast en knuffelde me. "Ik hou van je lieverd," fluisterde ze in mijn oor.

Mijn moeder klopte op de deur en kwam daarna al binnen zonder een antwoord af te wachten. "Ik heb soep voor je gemaakt," zei ze. Ik ging rechtop zitten en begon meteen te eten. "Heb je al met Ivy gesproken?" vroeg ze. "Nee, ze reageert niet mijn texts," zei ik. Ze ging op mijn bed zitten, toe te kijken hoe ik at. Alsof God het gehoord had, de bel ging. "Ik ga wel," zei mijn moeder, ze stond op en verdween zo. Evenals mijn eten, binnen no-time had ik het op en zette de lege kop op mijn nachtkastje. "Hils?" vroeg de stem van Ivy. Ze stond in de deuropening. Ik groette haar.

"Ik had het gehoord, vreselijk..." zei ze. Ik knikte mee instemmend en trok wat normale kleding aan. "Zijn ze het aan het onderzoeken?" vroeg ze. Ik hees mezelf in een short en crop top. "Ja, ze zijn bezig met verschillende motieven te bekijken." 

Ivy kwam overeind en liep samen met mij naar de keuken. "Waarom regeerde je niet op al die berichten die ik had gestuurd?" vroeg ik nieuwsgierig. "O, ik had geen bereik," zei ze. We gingen met z'n tweeën in de keuken zitten en aten een snack. Voor deze ene keer wilde mijn moeder wel een uitzondering maken. "Waar was het precies gebeurd...?" vroeg Ivy merkwaardig zacht. "Los Angeles, ergens in het bos vlak bij mijn hotel," antwoordde ik luchtig. Om geen verdere vragen te krijgen, liet ik een recente foto van Harry zien. "Hij is onderweg naar hier, gelukkig," zei ik. Ivy reageerde verrast, maar zeker blij voor mij. Haar mobiel ging af. "Ivy hier? Ja, dat klopt. Mhm, klopt ook. Oké, is goed. Ik kom eraan," zei Ivy met telkens een onderbreking. Met een rood hoofd keek ze me dringend aan. "Ik moet naar het bureau. Als nieuw verdachte..." zei ze serieus. Ik kek verbaasd. Waarom Ivy? "Ze komen er vast snel achter dat jij het niet bent," zei ik. Ik glimlachte en gaf haar een omhelsing. "Kom je daarna weer hier? Dan kun je Harry ook weer zien," vroeg ik. Ze knikte en liep snel het huis uit. 

Harry klopte aan via de achterdeur. Ik deed open, rende op hem af en liet hem daarna niet meer los. Hij gaf me een kus op mijn lippen. "Ik heb je gemist..." zei hij. "Ik jou ook," zei ik.