De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

38

De hele inhoud van mijn kledingkast lag uitgespreid op het bed. Ik had al tientallen setjes aangehad, maar ik vond niets geschikt. Ja, wat is nou geschikt, als je iemand gaat afwijzen. Ik moest al over een anderhalf uur in de stad zijn. Ik heb hem gisteren opgebeld en gezegd dat ik een keuze had gemaakt. Hij klonk koeltjes, wat me niet verbaasde. Dit deed hij altijd als er iets tussen ons was voorgevallen. De lafbek. Na vandaag ben ik voorgoed van hem af. Ik koos voor een kokerrok en een nette blouse. En mijn haar zou ik opsteken. Nadat ik het aangedaan had keek ik naar het resultaat in de spiegel. Zo, prima. Nog even wat mascara op en dan kan ik gaan. Ik hoorde de bel. Pff, dit heb ik weer. Altijd als ik op het punt sta weg te gaan krijg ik bezoek. Ik haastte me naar de deur en deed hem open. Eigenlijk wilde ik hem meteen weer dichtknallen toen ik zijn gezicht voor me zag. ''Ik ga net weg.'' Zei ik droog en deed een stap naar voren. Ik doe de deur dicht en draai het slot erop. ''Safa, ik vroeg me af of we misschien ergens kunnen praten?'' Hou vol Safa, laat je niet misleiden door zijn zielige stem. ''Zoals ik al zei, ik heb een afspraak.'' Ik liep langs hem heen naar mijn auto. Ik ergerde me dood aan het feit, dat hij achter me aanliep. ''Ik vraag maar vijf minuten van je tijd. Het is belangrijk!'' Riep hij. Ik draaide me kwaad om. Vijf minuten, die ik niet voor jou heb.'' Ik stapte mijn auto in en scheurde weg. Waar haalt hij het lef vandaan.

Ik stapte de lunchroom binnen waar BenNabil en ik afgesproken hadden. Ik keek om me heen. Het zag er goed uit en zo te zien kwamen hier alleen maar zakenlieden. Ik zag hem niet zitten en koos dus zelf maar een plekje uit bij het raam. De woede borrelde in me op toen ik zag dat mijn vader de lunchroom in kwam lopen. Hij kreeg me in het vizier en liep op mijn tafeltje af. Ik stond snel op. ''Ik zei toch dat ik een afspraak had!'' Zei ik knarsetandend. Hij keek naar de lege stoel tegenover me en toen weer naar mij. ''Je afspraak is er nog niet, mag ik zitten?'' Zonder mijn antwoord af te wachten ging hij zitten. Boos plofte ik op mijn stoel. ''Je vijf minuten gaan nu in.'' Zei ik boos. Hij knikte en staarde me eerst een tijdje aan. ''Safa, ik wil je uitleggen waarom ik ben weggegaan.'' ''Dat heb je al gedaan, je moest ons beschermen. Doe me een plezier en ga weer weg.'' Hij schudde zijn hoofd. ''Nee, dit keer ga ik nergens heen.

''Twaalf jaar geleden kreeg ik een zaak toegewezen. Ik moest iemand veroordeeld zien te krijgen. Ventano was zijn naam. Hij stond terecht voor het chanteren en liquideren van enkele belangrijke zakenlieden, waaronder een collega van mij.'' Ik zag dat hij het moeilijk had en luisterde aandachtig naar de rest van het verhaal. ''Ventano had een goede advocaat. De beste van die tijd, maar ik deed mijn best de man achter de tralies te krijgen. Vooral voor de familie van mijn vermoordde collega. Pas later kreeg ik door dat het om een hele grote criminele organisatie ging. Tijdens de zaak werd ik meerdere malen met de dood bedreigd. Ik ging echter door, maar verloor de zaak. Dus ging ik in hoger beroep, dit maakte Ventano nog kwader. Mezelf kon ik nog wel beschermen, maar ik kon jullie niet vierentwintig uur per dag in de gaten houden. Daarom, Safa, daarom ben ik weggegaan. Als er iets met jullie zou gebeuren zou ik het mezelf nooit vergeven hebben.'' Er rolde een traan over zijn wang en deze veegde hij snel weg. Ik had medelijden met hem. Al vind ik het verschrikkelijk was er is gebeurd, ik had er niet veel begrip voor. Hij had het ook anders aan kunnen pakken. ''Waarom heb je ons niet allemaal meegenomen?'' Hij keek me doordringend aan. ''Hij zou ons vinden, hij heeft overal mannetjes zitten.'' Ik knikte. ''Oké, maar er is dan één ding dat ik niet begrijp. Van de ene op de andere dag ben je weggegaan. Zonder afscheid, al was het maar een brief. Jaren hebben we je gezocht. Met de grootste vraag of je nog in leven was of niet?'' Ik voelde de woede weer opkomen. ''En waarom ben je nu ineens wel terug? Zoekt hij je niet meer? Hoe heb je me eigenlijk gevonden?'' Hij keek op. ''Ik zag je in de krant. Je naam stond er niet bij, maar de foto... Je lijkt zo veel op je moeder!'' Ik dacht na. De krant? Dat was waar ook, de avond van BenNabil's feest. ''Dat is ook waarom ik terug ben gekomen. Om je te behoeden voor een hele grote fout.'' Mijn ogen werden groot van verbazing? Wat voor fout, was ik in gevaar? ''Die BenNabil. Blijf uit zijn buurt.'' Ik kon mijn oren niet geloven, waar haalt hij het lef vandaan zich met mijn leven te bemoeien? ''Het gaat jou niets aan met wie ik wel of niet omga.'' Riep ik fel. Hij sloeg met zijn vuist op tafel. ''Ik verbied het je!'' Ik schrok van zijn uitbarsting en stond op. ''Ik wil dat je weggaat en nooit meer terugkomt.'' Hij stond nu ook op. ''Luister heel goed naar mij jongedame. Die BenNabil's zijn allemaal hetzelfde. Blijf uit zijn buurt zeg ik je!'' Ik werd zo kwaad dat er rook uit mijn oren kwam. ''Dan heb je pech gehad. Fahd BenNabil en ik zijn verloofd!'' Het kwam eruit voor ik er erg in had. We schrokken allebei, toen we gekuch achter ons hoorden. BenNabil stond daar met zijn handen in zijn zakken en een geamuseerde blik. Hij keek van mijn vader naar mij. Mijn vader had zijn blik strak op BenNabil gericht, die zijn hand naar hem uitstak. ''Fahd BenNabil, aangenaam.'' ''Ik weet wie je bent.'' Was het enige dat mijn vader zei. Hij keek me nog één keer aan. ''Denk aan wat ik gezegd heb.'' En met die woorden liet hij BenNabil en mij verbaasd achter. ''Wie was dat?'' Vroeg BenNabil, met zijn blik nog steeds op mijn weglopende vader gericht. ''Een spook uit het verleden.'' Zei ik snel en wilde gaan zitten. Hij hield me echter tegen door mijn hand vast te pakken. En keek me indringend aan. ''Malek El Radni...'' Fluisterde ik bijna onhoorbaar. ''Mijn vader.''

''Ik wil het er niet over hebben.'' ''Waarom niet? We gaan trouwen, dus je mag me wel wat over hem vertellen.'' Shit, dit was verdomme niet de bedoeling. ''Ja, sorry. Dat zei ik alleen om hem af te wimpelen.'' Ik was bang voor zijn reactie. ''Wat bedoel je?'' Ik zag dat hij moeite deed zijn woede in te houden. ''Daarmee bedoel ik dat ik besloten heb, niet met je te trouwen.'' Zei ik zacht. Zijn ogen werden donker van woede. Maar toch ontsnapte er een lachje uit zijn mond. ''Je denkt toch niet dat ik genoegen neem met een nee?'' Ik keek hem met grote ogen aan. ''Sorry?'' Hij had nog steeds die grijns op zijn gezicht. ''Je kunt me niet dwingen. Ik wil het niet.'' ''Safa, speel niet de domme onschuld. Je wilt me, dat weet je dondersgoed. Ik hoef je maar aan te raken en je begeeft je in de hemel.'' Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en keek hem minachtend aan. ''Sorry BenNabil, maar ik denk dat je mij verward met één van de honderd scharrels. Probeer die dreigementen maar bij hun uit te voeren, bij mij kom je er niet ver mee.'' Ik pakte mijn tas en stond op. Arrogante kwal, wie denkt hij wel niet dat hij is. ''Safa, sorry. Wil je alsjeblieft weer gaan zitten?'' Geïrriteerd nam ik weer plaats. ''Luister, ik denk dat je een grote fout maakt. Ik zag toch hoe je bij mijn ouders thuis was. Ik heb je nog nooit zo zien lachen.'' Ik boog mijn hoofd. Hij reikte over de tafel en met een hand onder mijn kin, dwong hij me om hem aan te kijken. ''Ik kan je zoveel geven. Alles wat je maar wilt.'' Alles wat ik wil, behalve je liefde.'' Dacht ik bitter. Ik dacht aan Charlotte's woorden. 'Wat niet is, kan nog komen.' Ik keek hem lang aan. ''Je kunt me garanderen dat ik Aya terug krijg?'' Hij knikte. ''Als we een paar maanden getrouwd zijn, kunnen we een zaak beginnen. Dan komt het ook geloofwaardiger over.'' Ik knikte. ''Goed.'' ''Dus je doet het?'' Vroeg hij opgewekt. Ik knikte. Maar juich niet te snel. Ik heb namelijk enkele voorwaarden. Ga je er niet mee akkoord? Geen bruiloft. Zijn lach stierf van zijn mond. ''En dat zijn, mevrouw Baqir?'' Ik stond op. ''Die zal ik zo snel mogelijk naar je toe faxen. Het zijn er namelijk nogal wat. Toen liep ik weg. Pas toen ik buiten was durfde ik weer adem te halen. ''Zwakkeling.'' Als ik nu een knuppel bij de hand had, had ik die op mijn hoofd gemept.