De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

82

Zijn stoel stond met zijn rug naar me toe. Hij had me dus niet zien binnenkomen. Ik zag zijn hoofd boven de leuning uitsteken. Mijn hart klopte nu zo snel, dat ik bang was dat hij het zou begeven. Hij staarde uit het raam. Zou hij aan me denken? Ik kuchte. Praten was in deze toestand onmogelijk. De stoel bewoog zich langzaam naar me toe. Ik zag de verbazing in zijn ogen. Even waande ik me in een andere tijd. Maanden geleden, toen ik zijn kantoor binnen was gestormd. Hij had me even verbaasd aangekeken als hij nu deed. En ook nu gleed zijn blik over mijn hele lichaam. Beschermend legde ik mijn hand op mijn buik. Alsof hij kon zien dat zijn kindje in mijn buik groeide. Mijn knieën knikten. Nu pas realiseerde ik me hoe erg ik hem heb gemist. Hij is mijn grote liefde. Een leven zonder hem kan ik me niet eens voorstellen. Zo bleven we elkaar stilzwijgend aankijken, totdat ik mijn stem weer terug had gevonden. ''Hallo.'' Kwam er zachtjes over mijn lippen. Hij zei niets, keek alleen maar. Ik voelde me erg ongemakkelijk onder zijn blik en leunde van mijn ene op mijn andere been. ''Ik.. We moeten praten.'' Kreeg ik er toen met moeite uit. Ik wilde dat mijn stem hard, zelfverzekerd had geklonken. Maar helaas, meer dan gepiep kreeg ik er niet uit. Hij stond op, liep om zijn bureau heen en leunde er toen tegenaan. Zijn handen stak hij nonchalant in zijn zakken. Hij behandelde me als een vreemde. En dit kwetste me diep. ''Heb je mijn post niet ontvangen?'' Ik beet op de binnenkant van mijn wangen om de opkomende tranen tegen te houden. Ik opende mijn tas en haalde de envelop eruit. ''Je bedoeld dit?'' Hij knikte langzaam. ''Begreep je de moeilijke woorden niet?'' De sarcasme droop er vanaf. Ik kon niet geloven dat hij me zo behandelde. Ik voelde de brok zich al in mijn keel nestelen. Even haalde ik diep adem. ''Fahd, alsjeblieft. Ik had je moeten vertellen van de brief dat weet ik, maar ik durfde het niet. Ik was bang.'' De eerste tranen vonden hun weg naar buiten. Door mijn verhaal heen veegde ik ze weg. Hij zei helemaal niets. Staarde me alleen maar aan. ''Zeg iets, alsjeblieft, waarom maak je het zo moeilijk?'' Mijn stem brak. Mijn trots had ik helemaal weggecijferd. Het kon me niets meer schelen, hij moet weten wat ik voel. ''Ik ben niet degene die het moeilijk maakt. Eén krabbel en je bent van me af.'' Ik begon hard te huilen. ''Ik ...wil niet van je af.'' Ik ademde moeilijk door mijn tranen heen. Hij verroerde geen vin. Daar stond ik dan. Midden in zijn kantoor, hartverscheurend te huilen, ik wilde wegrennen, maar ik stond aan de grond genageld. Hij liep naar me toe en nam me in zijn armen. Mijn hele lichaam schokte. Het voelde zo goed, om na zo een lange tijd weer zijn armen om me heen te voelen. De man van wie ik ongelooflijk veel houd.

Na een paar minuten was ik weer wat gekalmeerd. ''Waarom ben je hier Safa?'' Had hij dat nu nog niet door? ''Ik kom vechten voor ons huwelijk.'' Hij zuchtte en ging weer achter zijn bureau zitten. ''We zijn niet uit liefde met elkaar getrouwd Safa, en ik had van tevoren moeten weten dat het niet zou slagen.'' Ik voelde een steek in mijn hart. De woedde borrelde in me op. Ik stapte naar zijn bureau en gooide alles wat erop lag met twee handen op de grond. ''Verdomme Safa! Wat wil je van me!'' Hij stond op en ging voor me staan. Zijn gezicht stond op ontploffen. 'Safa, vertel het hem!' Ik voerde een strijd met mezelf en net toen ik wilde uitschreeuwen dat ik zwanger van hem was, ging de deur open. ''Gaat alles goed?'' Ik volgde zijn geschrokken blik. In de deuropening stond een vrouw die ik niet eerder had gezien. Hooggehakt liep ze op ons af en ging naast Fahd staan. ''Wat is hier aan de hand?'' Ik schraapte mijn keel. ''Een ongelukje. Ben jij zijn nieuwe secretaresse?'' Ze keek verbaasd naar Fahd, die zijn blik niet van me afwendde. ''Ik ben zijn vriendin.'' Mijn hart stopte met kloppen. Mijn bloed stopte met stromen en mijn longen stopten met ademen. Ik deed een paar stappen naar achteren. ''Kun je ons even alleen laten?'' Zonder verder te vragen liep ze langs me heen het kantoor uit. Ik werd misselijk. Zoekend keek ik naar de puinhoop op de grond. Ik bukte en raapte de envelop van de grond. Geruisloos haalde ik de papieren eruit. De tranen vertroebelden mijn zicht. Ik sloeg de bladzijden om naar de laatste pagina. Hij had me de gehele tijd onafgebroken aangekeken. Ik bukte nogmaals om een pen van de grond te rapen. In één beweging maakte ik voorgoed een eind aan ons leven samen. Ik liep naar zijn bureau en legde de papieren erop. ''Safa... Dit is het beste voor ons allebei.'' Ik rechtte mijn rug en liep naar de deur. Nog één maal draaide ik me om. Ik veegde een traan van mijn wang en keek hem recht in de ogen aan. ''Voor mij zal dit nooit het beste zijn. Vaarwel Fahd.''