De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

87

Bij Charlotte aangekomen gedroeg ik me zo koel mogelijk. Dit was nog een hele opgave, aangezien mijn hele lichaam in uiterste stress verkeerde. Ik wilde haar niets vertellen over het voorval. Zij zou me namelijk proberen over te halen het Fahd te vertellen. En in deze toestand zou het haar nog kunnen lukken ook. Gelukkig had ze niets door en nadat we nog even bij gekletst hadden en ik haar mijn nieuwe aanwinst liet zien, het schattige hondje, was het tijd om naar huis te gaan. Het was al vrij laat en we moesten nog zeker een anderhalf uur rijden.

Toen ik in mijn achteruit spiegel keek zag ik dat Aya in slaap was gedommeld. Gelukkig is het morgen zaterdag. Dan ze kan lekker uitslapen, en dat geldt ook voor mij. Ik plaatste mijn hand voor mijn gapende mond. Mijn gedachten dwaalden weer naar Fahd. Ik kon dan wel makkelijk tegen Charlotte en Rayan liegen, maar niet tegen mezelf. Ik mis hem verschrikkelijk. Hoeveel pijn hij me ook heeft gedaan, het is en blijft de liefde van mijn leven. De hoop dat het weer goed komt tussen ons heb ik laten varen. Al zou hij aangeven dat hij een enorme fout heeft gemaakt en met me verder wil. Ik zie het niet gebeuren, daarvoor is er gewoon veel te veel gebeurd tussen ons. Met name de laatste negatieve gebeurtenissen. Want het is wel duidelijk hoe hij over mij en mijn vader denkt. Zal hij me ooit nog recht in de ogen kunnen aankijken zonder me als medeschuldig te zien aan zijn vaders dood? Nee, niet Fahd. Vergevingsgezindheid zit niet echt in zijn bloed. En dat geldt ook voor logisch nadenken.

Ik reed mijn woonplaats binnen. Toen ik langs het plaatselijke meer reed besloot ik te stoppen. Ik zette de auto aan de kant en keek naar achter. Ze slaapt nog. Mijn engeltje. Ik stapte uit en liep naar de rand van het meer. Behalve de volle maan, was er geen enkele verlichting. Langzaam schoof ik de ring van mijn vinger. De ring die hij slechts een paar maanden geleden bij me om had gedaan, als teken van ons levenlang samenzijn. Ik hield hem nog even in mijn hand. Met mijn vinger streek ik over de binnenkant van de ring. Waarin zijn naam en onze trouwdatum gegraveerd stonden. In één beweging gooide ik de ring zo ver als ik kon het water in. In de verte verscheen er een plons. Ik werd meteen door verdriet overmand en huilde hard. Het was ongelooflijk dat mijn tranen nog niet op waren, aangezien ik de laatste weken niets anders doe dan huilen. Maar ik beloofde mezelf dat hier, vannacht, de laatste traan was gelaten voor Fahd BenNabil.