Igrzyska [WOLNO PISANE]

Rozdział 8.2

Katniss

Krzyknęłam głośno i upadłam na ziemię, kiedy poczułam ten przeraźliwy ból w nodze. Zacisnęłam zęby, żeby głośniej nie krzyczeć i zwinęłam się w kulkę trzymając się za nogę. Ból rozrywał mi kończynę, ale wiedziałam, że muszę się ogarnąć, chociaż to nie było takie proste.

— Katniss! — Skądś znałam ten głos, ale nie mogłam się zorientować, skąd.

Świat powoli zaczynał się robić czarny. Ostatnie, co zapamiętałam to znajomy zapach, którego nie mogłabym pomylić z żadnym innym...

Haymitch uparcie wpatrywał się w monitor i myślał nad tym, jak pomóc swoim zawodnikom. Cała trójka miała swojego partnera, ale najbardziej martwił się o najmłodszą. Ona nie wiedziała, co trzeba robić, nie szkolił jej. Miał jedynie nadzieję, że jej partnerka okaże się przyjacielem, ale nie wrogiem...

Bella

Ponownie rozglądałam się dookoła, jakby coś w tym terenie mogło się zmienić. Miałam dosyć tego, że to wszystko tak się dzieje. Nie miałam wpływu na nic. Byłam bezbronna. Do tego ten facet. Niesamowicie przystojny, ciemnowłosy, niebieskooki, który wylądował w tym miejscu razem z nią. Nie mogłam oderwać od niego oczu, chociaż miałam już swojego męża. Powinnam bardziej uważać na to, co się dzieje dookoła, bo ten facet może okazać się wrogiem.

— Masz zamiar wcale się do mnie nie odezwać? — spytałam cicho. Z jakiejś niewyjaśnionej przyczyny bałam się go.

Mężczyzna jednak nie odpowiedział, tylko spojrzał na nią, zamknął oczy i zaczął coś szeptać pod nosem. Nie mogła wychwycić nic, oprócz kilku wyrazów, które nie miały znaczenia.

— ... znajdę cię... nie pozwolę... Przysięgam...

To było dziwne, ale nie przejmowałam się tym. Byłam szczęśliwa, że ktoś ze mną był, chociaż to mogło okazać się zgubne...

Czerwonooki patrzył na monitory z troską. Dla niego wszyscy na nich byli ważni, chociaż jeden nie był wampirem. Ale martwiło go coś innego. Jego pociąg do ludzkiej krwi zwiększył się. Coraz trudniej było mu się powstrzymywać...