Odrzucony

Odkrywać codzienność na nowo

Dawno nie spało mi się tak przyjemnie.
Uśmiecham się do siebie w lustrze.
Rozglądam się po pokoju, wędruję oczami w każdy kąt.
Żyletka.
Kusząca propozycja.

Jak zawsze, jestem zbyt słaby, żeby się powstrzymać.
Wyglądam przez szybę.
Pada deszcz.
Otwieram okno, niech się tu przewietrzy.
Kładę się na łóżku.
- Tachimukai! - śpiewny głos, gwałtowne otwieranie drzwi.
Endou.
- Coś się stało? Wpadłeś jak poparzony.
- Po prostu chciałem cię zobaczyć! - szczerzy się. - Wczoraj cały wieczór cię tu nie było, co robiłeś w tym czasie?
- Byłem na spacerze - rozciągam ręce.
- Tachimukai!! - wbija wzrok w moją rękę.
Są na niej świeże rany.
- Nie mogłem się powstrzymać...
- Jeszcze raz się tak zachowasz... i możesz o mnie zapomnieć.
- Ale Endou-san! T-ty nie rozumiesz!
- Nie muszę rozumieć. Wystarczy, że nie chcę patrzeć na twoje świadome skracanie sobie życia! - wtapia się w moje usta.
Coraz mocniej.
Dziwne uczucie.
Nie rozumiem.
Cieszę się, ale jednak nie.
Czy to normalne?
Nie.
Dlaczego padło akurat na mnie?
Los.
Od prawdy się nie ucieknie.
Przeznaczenie.
Niektórzy już po prostu muszą mieć źle i tego się nie zmieni.

Siedzieliśmy tak około pięciu minut.
- I zapamiętaj moje słowa, Kochanie.
- K-kochanie?...
- Coś nie tak?
- N-nie, tylko...
- Oh, rozumiem - wychodzi.
Jemu na mnie zależy?
Czy robi to na popis?
Nie, on taki nie jest.
On chce, żebym żył.
Muszę żyć.
Dla niego.

Jeszcze raz się tak zachowasz i będziesz mógł o mnie zapomnieć.

To nie jest takie łatwe, jak się wydaje.
To wciąga.
Nawet nie wiesz kiedy i się uzależniasz.
Podłe uczucie.
Mogę go stracić przez własną głupotę.
Nie mogę do tego dopuścić!
Zależy mi na nim.
A czy jemu na tobie zależy?
Przecież nawet nie chciał cię wysłuchać!
Tak, jakby jego słowa się liczyły i nic poza tym!
Szantażuje cię!
Nie interesuje go to, co się z tobą dzieje!
Nie chce zrozumieć twojej sytuacji!
Natrętne słowa.
Nie chcą dać mi spokoju.
W moich myślach toczy się bitwa.

Może głosy mają rację?