Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο XVIII

Απομακρύνθηκε ελαφρώς από κοντά του προσπαθώντας να βρει την αναπνοή της . Τα γαλανά του μάτια και το χαμόγελο του την έκαναν να χαμογελάσει και εκείνη .
Ήταν το όνειρο κάθε γυναίκας παι όμως εκείνης δνε της ξυπνούσε κανένα συναίσθημα . Τίποτα από όσα είχε νιώσει με το φιλί του Αλεξ . Εκείνος την ταξίδευε κάπου μαγικά , την έκανε να ξεχνάει που βρισκόταν , όλα της τα προβλήματα . Το φιλί του ήταν κάτι το μοναδικό , κάτι που γνώριζε πως δεν θα ένιωθε ποτε με κανέναν άντρα. Κανέναν αλλον .
Δεν ήταν σωστό όμως αυτό ... Δεν έπρεπε να συγκρίνει κάθε της σχέση με τον Αλεξ . Αυτό θα την κράτουςε για πάντα στο παρελθόν , δνε θα της έπετρεπε να συνεχίσει .
Ήξερε πως κανένας δεν θα τον έφτανε . Όλοι θα ήταν ένα γλυκό να ανεπαρκές υποκατάστατο . Απλώς έπρεπε να το θάψει μέσα της . Όσο πιο καλά μπορούσε .
Σήκωσε το κεφάλι της για να μπορεί να βλέπει τον Μίκαελ καλύτερα . Το αστραφτερό του χαμόγελο της έσπαζε τη καρδιά . Είχε καταφέρει με ένα φιλί να τον κάνει χαρούμενο ενώ για εκείνη ήταν κάτι το αδιάφορο , το ενοχλητικό .
Παρατήρησε καθώς η παλάμη του χάιδεψε μερικές τούφες από τα μαλλιά της , βάζοντας τες προσεκτικά πίσω από το αυτί της . Το χαμόγελο δεν έλεγε να ξεκολλήσει από τα ελκυστικά του χείλη . Ήθελε να του πει αν σταματήσει , έτσι ένιωθε περισσότερες ενοχές .
«Αυτό ήταν ..» τον άκουσε να λέει Μα δεν επικεντρονωταν στις λέξεις . Είχε μάθει το παραμύθι , το τι θα έλεγε στη συνέχεια έτσι απλά έβαλε το δάχτυλο της στο στομα του για να τον αποτρέψει .
«Υπέροχο .» Συμπλήρωσε αυτό που ήθελε και ο ίδιος να ακούσει και του άφησε ένα φιλί στο μάγουλο χαμογελώντας του γλυκά .
«Όμως θα αργήσω στο μάθημα . Και ποιος ακούει τον καθηγητη Μπλάκερρυ .» Είπε με μια δόση ειρωνίας να χρωματίζει την φωνή του . Μετά από τους εφιάλτες της προηγούμενη νύχτας το πρόσωπο του ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε να αντικρυσει , απλώς θα έκανε χειρότερα τα πράγματα .
Και η σχολή είχε απορρίψει το αίτημα της για να αλλάξει επιτηρητή . Δνε υπήρχε κανένας άλλος ειδικευόμενος στο Δάντη όπως την πληροφόρησε η στριμμενη γραμματέας .
Για τα επόμενα δυο εξάμηνα λοιπόν θα έπρεπε να υποστεί την φάτσα του .
Ίσα που ένιωσε το χέρι του Μίκαελ να χαϊδεύει το μπράτσο της πριν απομακρυνθεί ψελλίζοντας κάτι που δεν άκουσε . Αρκέστηκε στο να τον χαιρετήσει από μακρυά καθώς έμπαινε στη σχολή . Ήταν η μόνη μέρα που το μάθημα της δεν ήταν το ίδιο με αυτό του Μίκαελ και αυτό την εθλιβε . Ακόμη και το μάθημα του Αλεξ περνουσε σχετικά ευχάριστα μαζί του . Πετούσε συνέχεια κάποια χαζομάρα που την έκανε να γελάσει και να νιώσει όμορφα .
Οι διάδρομοι ήταν σχεδόν αδιειοι το ίδιο και το αμφιθέατρο . Κοίταξε το ρολόι της . Ήταν 9 κανονικά εκείνη έπρεπε να είχε αργήσει ... μόνος ο Αλεξ ήταν στην έδρα σκυμμένος πάνω από κάποια χαρτιά .
Η Αριάδνη έπιασε τον εαυτό της να δαγκώνει τον κάτω χείλος της παρατηρώντας τον . Ήταν τόσο γοητευτικός , επικίνδυνα όμορφος . Ξεφυσιξε απογοητευμένη και έκανε μερικά θορυβώδη βήματα μπροστά για να καταλάβει πως κάποιος είχε μπει στην αίθουσα .
Ο Αλεξ σήκωσε το βλέμμα του και εστίασε προς το μέρος της . Τα μαγουλα της ήταν αναψοκοκκινισμένα από το πολύ κρύο το ίδιο και η μύτη της . Αυτό την έκανε ακόμη πιο όμορφη σκέφτηκε . Σήκωσε τα γυαλιά του για να ξεκουράσει τα μάτια του ενώ την κοίταζε επιβλητικά .
«Δεσποινίς Γουάιτ . Πάλι αργοπορημένη . Θα με εξεπλησε εάν ερχόσασταν στην ώρα σας για μια φορά .» Η τραχιά φωνή του την έκανε να ανατριαχιασει .
«Δεν άργησα πολύ . Μόνο πέντε λεπτά αφότου χτύπησε το κουδούνι ...Που είναι οι άλλοι ;»
«Εάν είσασταν συνεπής και δεν σαχλαμαριζατε με τον νεαρό έξω θα ακούγατε αυτό που είπα και στους υπόλοιπους .»
Ένας εκενυρισμοες χρωμάτισε την φωνή του . Είχε δει το φιλί της με τον Μίκαελ γι αυτό ήταν σίγουρη . Και ..... είχε ζηλέψει ; Όχι δεν ήταν δυνατόν ο Αλεξ που γνώριζε δεν ζήλευε ποτε . Δεν είχε αισθήματα για να ζηλέψει .
«Δεν σας αφορά τι κάνω έξω από το πανεπηστημιο ... και δεν με καθυστέρησε ο Μίκαελ εάν θέλετε να ξέρετε .» Ένιωσε πως του απολογούνταν . Γιατί έπρεπε να το κάνει ; Δεν του όφειλε καμία εξήγηση , ήταν απλώς ο καθηγητής της .
«σαν καθηγητής σου, έχω το δικαίωμα να ασχολούμαι με ότι αφορά της συμπεριφορά σας στο πλαίσιο του πανεπιστημίου δεσπινις μου .» Της είπε απόλυτα σοβαρός ενώ σηκώθηκε από τηβ καρέκλα πλησιάζοντας την.
Η Αριάδνη κατάπιε νευρικά και άρχισε να κάνει μικρά βήματα προς τα πίσω μέχρι που η πλάτη της ακούμπησε στον τοίχο. Εκείνος ήταν αρκετά κοντά , επικίνδυνα κοντά της . Το άρωμα του είχε ήδη τρυπώσει στα ρουθούνια της , θα κατέρρεε.
«Και ...τι είναι αυτό που είπατε στους συμφοιτητές μου καθηγητά ;» Το μυαλό της αριχσε να χάνετε κάτω από την επιβλητική του παρουσία και το ερωτευσιμο βλέμμα του . Την κοίταζε με λαγνεία και θυμό νταυτόχρονα καθώς πλησίαζε ολοένα και πιο κοντά της , μέχρι που τα χέρια του εγκλώβισαν το σώμα της στον τοίχο .
«Ότι είχε υπερβολική δουλειά και έπρεπε να ακυρώσουμε το μάθημα . Ωστόσο εσείς δεσποινίς Γουάιτ μου χαλάσατε κάθε διάθεση για να εργαστώ .»
Η ανάσα του ήταν δίπλα στο αυτί της , ο κρύος αέρας χτυπουσε απαλά τον λοβό της την τρέλανε .
Ασυναίσθητα έκλεισε τα μάτια της δαγκώνοντας με δύναμη το κάτω χείλος της , ενώ ο Αλεξ την παρατηρούσε ολόκληρη
.
Δεν έπρεπε να αφήνει τον εαυτό της έτσι εκτεθειμενο , ευάλωτο μπροστά του . Όμως κάθε φορά γινόταν έτσι . Αδύναμη , δίχως βούληση , η δίκη του κούκλα .
«Μην το κανείς αυτό Βεατρίκη γιατί δεν θα μπορέσω να αντισταθώ να το ξέρεις .»
Η αισθησιακή του χροιά χάιδεψε το μάγουλο της αφήνοντας ένα υγρό φιλί εκεί , και άλλο ένα στο λαιμο της δαγκώνοντας ελαφρά το σημείο .
Η Αριάδνη γνώριζε πως αυτό θα άφηνε σημάδι , ήθελε να τον βρίσει Μα εκείνη την στιγμή κάτι τέτοιο της ηταν αδύνατον ,
«Ήσουν πολύ κακό κορίτσι μικρή μου . Τι σου έχω πει εγώ ;»
Ήταν επιβλητικός Μα αισθησιακός της ίδια στιγμή κάθε άκρο του κορμιού της κόντευε να εκραγεί από την ένταση . Θυμόταν το παρελθόν όταν τον υπάκουε τυφλά δίχως να σκέφτεται τις συνεπιες . Ήταν αρρωστημένο . Η ίδια ήταν άρρωστη και όμως έμενε κοντά του ... τότε όμως όχι τώρα .
Με όλη της την δύναμη τον έσπρωξε μακρυά της , εκείνος όμως κινήθηκε καθόλου έως και ελάχιστα . Δεν είχε την δύναμη να τον αποθησει .
Οι καρποί της εγκλωβίστηκαν στις παλάμες τους προκαλώντας της έναν γλυκό πόνο . Εοχε καιρό να νιώσει έτσι . Θυμόταν πως το λάτρευε . Τόσο χαζή , άρρωστη ήταν ..
«Απάντησε μου .» Απαίτησε .
Παραμείνει σχωπηλη . Τι να του έλεγε ; Θα ητβα σαν να υπέκυπτε ξανά σε όλη αυτή την τρέλα .
Σκηνές φρίκης κάλυψαν τον νου της κάνοντας την να βουρκώσει . Τον κοίταξε παρακλητικά , ελπίζοντας πως θα την λυποταν .
Ο Αλεξ βλέποντας τα βουρκωμένα της μάτια συνήλθε απότομα απομακρύνοντας τον εαυτό του από κοντά της .
Είχε χάσει ξανά τον έλεγχο . Δεν έπρεπε να φέρεται έτσι σε εκείνη δεν ήταν δίκη του πλέον , όχι με τον τροπο που ο ίδιος θα το ήθελε .
Ξεφυσιξε γεμάτος αγανάκτηση για τον εαυτό του και απομακρύνθηκε όσο πιο πολύ γινόταν . Την είχε φοβίσει ξανά . Χτύπησε με δύναμη το χέρι του πάνω στην έδρα κάνοντας την Αριάδνη να αναπηδησει τρομαγμένη .
«Φύγε» της είπε .
Η κοπέλα δνε ήξερε πως να αντιδράσει ,να έμενε ή να έφευγε μακρυά ;
«Αλεξ εγώ ..» ψέλλισε με δυσκολία δίχως να κρύβει τους λυγμούς της .
«Γαμωτο μου φύγε ! Εξαφανισου !»
Η απόλυτη φωνή του την την έκανε να μαζέψει την τσάντα της και να εξαφανιστεί απ οτην αίθουσα αφήνοντας τον να παλεύει με τους δικούς του δαίμονες .