Promises Serves The Destiny•SaiDa

Chapter 2

Kim Dahyun's PoV

"Napaghandaan ko na. At alam ko sa hangganan neto. Kamatayan na." walang alinlangang saad ko.

Sa pamumuo ng mga luha sa mga mata ko, alam ko ang maaring maging hangganan ko.

2 weeks, sa loob ng dalawang linggo tuluyan ng nawasak ang lahat.

Ang akala kong simpleng sakit ng ulo,

Ang akala kong simpleng hilo,

Ang akala kong gutom lang,

Unti unti na palang ikinakasira ng lahat.

2 days na kong nasa ospital. At hindi ko lubusang napaghandaan ngayong nagkaroon ng taning ang buhay ko.

Chemotherapy and an operation are one the only way para posibleng mapahaba pa ang pananatili ko sa mundo.

Nearly na critical stage ang kalagayan ko. Natatakot ako pero ang sabi ng mom ko kailangan kong lumaban at magpakatatag.

I never expected na mangyayare sa akin 'to. Ang bilis ng pangyayare pero bakit biglang nagkaganto?

Iniisip ko, sadyang ganito nalang ba ang nakatadhana sa akin?

Healthy pa naman ako. Yun ang alam ko pero isang araw bigla nalang akong nawalan ng malay, kutob ng kaibigan ko ang lalong nagpatotoo na oo may taning ang buhay ko.

"Alam mo anak, sadyang ganyan ang buhay. May mga pagsubok, kaya sana lumaban ka. Dahyun, alam ko malakas ka. Iginapang mo noon ang pag aaral mo ng matatag ka. Sakit lang yan isipin mo, wag kang magpapatalo. Hindi ba sabi mo noon kahit ano pa yan hinding hindi ka magpapatalo at lalaban ka. Nandito lang kami sa likuran mo, lalaban kasama mo." naiiyak si Mama pero pilit siyang nagpapakatatag at niyakap ako.

Sa kanya ako kumukuha ng lakas. Tibay ng kalooban para maisip at alalahaning sinusubok lang ako ng tadhana.

"Dub, are you okay? Kaya naten yan. Andito kame para sayo." madiin na sabi ni Mina, bestfriend ko siya.

"Mina's right. Walang makakatalo sayo. Alam mo yan." saad naman ni Tzuyu na siyang bestfriend ko.

Hinaharap ko ang lahat ng problema ko. Dahil narin sa dalawang mga kaibigan ko.

Pero di ko sila kayang paasahin sa bagay na kahit ako di ako sigurado.

I'm Kim Dahyun, an architect. 24 years old. Outstanding architect of this generation, from a simple family.

And sadly I was just diagnosed with brain tumor.

Dalawang taon mahigit pa lang akong lisyensyado. Masaya ako at kuntento pero binawi ng katotohanang hindi na tulad ng dati kase nakatakda na ang hangganan ko.

I never fell inlove, and I will never be fall inlove coz' I know that I was about to end.

There's Mina, also an architect. She's 26 years old and she's my bestfriend since I was college.

And Tzuyu, a licensed lawyer. 24 years old like me and she's also my bestfriend since college days.

Silang dalawa ang nakasama ko at saksi sa pagsisikap ko makapagtapos lang.

At sila din ang unang nakapansin kung paano nag umpisang dumating ang sakit na nararanasan ko ngayon.

Mga paalalang binabalewala ko, ay totoong seryosong karamdaman na pala.

Nakasandal ako ngayon sa kama ko dito kung saan ako nakaconfine.

Tulala na nakatanaw sa may bintana.

Makulimlim ang langit tila sumasabay sa lungkot na nararamdaman ko.

Naiiyak nanaman ako. Nag uumpisa palang ako sa pagdiscover at paglaban sa sakit ko pero parang di ko na kaya.

My dad just died, he died with the same situation. Saksi ako kung paano siya nakipaglaban at unti unting nalanta na parang bulaklak ang katawan niya.

Hanggang sa pagkakataong malagutan siya ng hininga.

At iyon, yon ang nakikita kong maaring mangyare sa akin.

I was being afraid na mabilis pa sa alas kwatrong sa pagpikit ko di na ko muling didilat pa.

Sa pagtulog ko ay hindi na ko kailanman magigising.

At sa pag harap ko sa dilim ay hindi ko na kailanman masisilayan ang liwanag.

Madramang buhay, pero mapait na katotohanan.

Ang tanging nasa isipan ko ngayon, if I found a four leap clover I will wish to live.

If I saw a shooting star I will just wish to survive.

And every 11:11 I will just wish to found another person to face this tragedy to death.

Yes, maybe I also need someone to be with me. To make me more stronger.

Napapikit ako ng isipin ko yun, naalala ko ang gabing lugmok ako ng mamatay si Daddy.

Kung paano ako umiyak ng gabing yun pero pinagaan niya ang loob ko.

Siya lang, siya ang nakikita kong mas magpapalakas sa akin.

Ang taong pinangakuan ko na sa muli naming pagkikita, hindi na ko umiiyak.

Pero ang problema ko, hindi ko na siya kailanman nakita.

Ni pangalan, hindi ko man lang naitanong.

Panyo nalang ang makakapagpaalala sa akin sa kanya.

Hindi ko alam na sa paglipas ng panahon, ay hindi ko padin siya nakakalimutan.

At habang hindi ko pa siya nakikita, paninindigan kong maging matatag dahil nangako ako na these tears hindi niya 'to makikita pag muli kameng nagkaharap.

Hindi ko alam kung anong meron siya, basta ang nasa isip ko hindi ko magawang mabuo at hinihiling kong makita siya.

"Umiiyak ka nanaman. Nababaliw ka nanaman. Cheer up, Dub." himala nga maituturing na ngumiti si Mina. Very awkward at tahimik siyang tao at naappreciate ko ang effort niya gumaan lang ang loob ko.

"Nakapag usap kami ng doctor in charge mo ngayon. He suggested na ilipat ka sa larger hospital dahil mas matutukan ka dun." sabi ni Mama.

"Po? Pumayag po ba kayo? I mean okay na ko dito." saad ko naman.

"Oo pumayag si Tita, unnie. At nilingon na ni Mina unnie ang transfer papers mo. At bukas na bukas, makakalipat kana. Alam ko na gagaling ka dun." saad ni Tzuyu.

"Thank you, kase andyan kayo." nakangiting sabi ko.

"Kami pa? Marami ka ring naitulong at nagawa sa amin noon and it's time na kami naman ang manatili sa tabi mo no matter what." monotone na sabi ni Mina.

"Kaya anak, laban lang. And I won't let na mangyare sayo ang nangyare sa daddy mo. I don't wanna repeat the history itself." sabi ni Mama at niyakap ako bago halikan sa noo.

"Saan po bang ospital ako ililipat?" tanong ko.

"Sa Minatozaki International Hospital at si Dr. Minatozaki Sana ang doctor incharge sayo doon. Matututukan ka niya." nakangiting sabi ni Mama.

Nang marinig ko ang pangalang iyon, nakaramdam ako ng relief pero di ko naman alam kung bakit.

--//--