Yavuz & Bahar - 1 Yıl Sonrasının Hikayesi
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Bize bir şans veremez misin?"
&
"Şartlar başka olsaydı inan bana tek amacım kalbine girmek olurdu"
Kadın tüm cesaretini toplamıştı o gün. Küçük de olsa bir...
10.02.2018 / 02.00 BİR GECE ANSIZIN GELDİM SEVGİLİ OKUYUCULARIM 😂 UMARIM YAVUZ DA BİR GÜN BU SÖZÜNÜ TUTAR BENİM GİBİ 🙏😂
Evet arkadaşlar hikayeye geçerken belirtmek isterim ki çok heyecanlıyım. Ve bunu sizlerle paylaşmak çok güzel bir duygu. Umarım beğenirsiniz 😊 Yorum ve oylarınızı bekliyorum. Özellikle satır arası yorumları okumak çok anlamlı oluyor, karakterleri istenilen şekilde yansıtıp yansıtmadığımı anlıyorum böylece. Lütfen lütfen beni yorumsuz bırakmayın. 🙏 Düşüncelerinizi çok merak ediyorum. 😇 Evet çok konuştum haklısınız. Hadi bakalım başlayalım 👇
BAHAR
Hayat işte, en olmadık şekilde tanıştırmıştı bizi. Belki de canı sıkılmıştı ve oyuncak olarak bizi seçmişti. Merve'yi kaybettiği o gece belki de hayatında en çok değiştirmek istediği gündü. O sevdiği kadını kaybederken ben onu tanıma fırsatı bulmuştum o geceden sonra. O gece için, müdahale ettiğim için hiç pişman olmamıştım. Eğer ben denemeseydim Merve'yi çok daha önce kaybederdik. Benim tek üzüntüm elimden gelenin yetmemesiydi, kurtaramamam.
Uzun zamandır kendime onu düşünmeye izin vermemiştim. Fakat şu an karşımda bana öyle bakıyorken sanırım buna hakkım vardı. Şaşkın gözüküyordu. Gerçi benim de ondan farklı gözüktüğümü sanmıyordum. Büyük ihtimalle birisini aramak için cebinden çıkardığı telefonu ile eli havada kalmıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İkimiz de kıpırdayamıyorduk. Neden bu kadar şaşırdım bilmiyorum. Eninde sonunda onu göreceğim belliydi oysaki. Karabayır demek Yavuz demekti. Sanırım bu kadar erken olmasını beklemiyordum. Daha 1 gün olmuştu döneli. Hazır değildim. Biliyorum fark etmezdi, çünkü onca zaman sonra hazır değilsem hiçbir zaman olamayacaktım.
Bize şans vermemesi üzerinden tam 1 yıl geçti. 1 yıl.. Dile kolay.. Ben bu arada mesleğimi kaybedip geri kazanmıştım. Annemi bu konuda hiç affetmeyecektim. Bir yılım ziyan olmuştu. İhtiyacı olanlara yardım edemiyor olmak çok zordu. Neyseki diplomamı geri alabilmiştim. Zor olmuştu fakat yardım alarak -özellikle üniversitedeki hocalarım sayesinde- başarmıştım. Tim de görevden çıkarılıp birkaç ay sonra geri çağrılmıştı. Öyle ya Yavuz ve ekibi kadar yetenekli askerler kolay yetişmiyordu. Zaten uzaklaştırılmaları baştan beri haksızlıktı. Tek yaptıkları önemli bir teröristi ne pahasına olursa olsun yakalayıp adalete teslim etmekti.
Bakışmaya devam ettik. İkimiz de ne yapmamız gerektiğini bilemiyorduk. Normaldi tabi, 1 yıl olmuştu. Hayatında başka biri var mıydı? Beni hiç düşünmüş müydü? Bilmiyorum. Bu kadar zaman beni bir kere bile aramadı. Onu suçlamıyorum. Belki de aramak istedi fakat yanlış anlarım diye vazgeçti. Önemli değil. Sonuç olarak ne o aradı ne ben sordum. Konuşulması gerekenler konuşuldu ve kapandı konu. Geçmiş geçmişte kaldı. Ben onu arkamda bıraktım. En azından öyle umuyorum. Tekrar çekimine kapılmak, sonunu bildiğim bir hikayeye tekrar başlamak istemiyorum. Tekrar üzülmek.. Fakat her şeyden önce arkadaş olduğumuzu düşünmek isterim. Arkadaş olarak kalmak isterim.
