Romeo ve Juliet

İKİNCİ PERDE - İkinci Sahne

(Capulet'in bahçesi.)

(Romeo girer.).

ROMEO

Yarayla alay eder, yaralanmamış olan.

(Juliet yukarda pencerede ,görülür.)

Dur, şu pencereden süzülen ışık da ne?

Eyet, orası doğu, JuIiet de güneşi!

Yüksel ey güzel güneş, öldür şu kıskanç ayı,

Bak nasıl da sararıp soluvermiş Tanrıça kederden

Sen ondan çok daha güzelsin diye.

Kıskandığı için vazgeç ona bağlılıktan,

Sayrılı ve toydur bakirelik giysisi.

Soytarılar giyer bunları ancak

Sen çıkar bu giysileri, at üzerinden.

Kadınım benim, ah benim sevgilim bu!

Ne olur ah, bilseydi sevgilim olduğunu!

Konuşuyor, ama bir şey de demiyor;

Ne çıkar anlatıyor ya gözleriyle

Karşılık vereceğim ben de!

Amma da yüzsüzüm, konuştuğu ben değilim ki.

Tüm göklerin en güzel yıldızlarından ikisi,

Yalvarıyorlar onun gözlerine işleri olduğundan:

Biz dönünceye dek siz parıldayın, diye.

Gözleri gökte olsaydı; yıldızlar da onun yüzünde;

Utandırırdı yıldızları yanaklarının parlaklığı,

Gün ışığının kandili utandırdığı gibi tıpkı.

Öyle parlak bir ışık çağlayanı olurdu ki gözleri gökte

Gece bitti sanarak kuşlar cıvıldaşırdı. 

Bak, nasıl da dayamış yanağını eline!

Ah, eline giydiği eldiven olaydım da

Dokunaydım yanağına. 

JULIET

Aaah!

ROMEO

Konuşuyor. Ey parlak melek, konuş yine!

Sen göz kamaştıran bir parlaklık veriyorsun geceye;

Cennetin kanatlı ulağısın başımın üstünde,

Tıpkı ölümlülerin hayretle açılan gözlerine göründüğün gibi.

Tembel bulutlara binip uçarken o havanın kucağında,

Onu seyreden insanlar gibi hayranlıkla,

Öylece bakıyorum ben sana.

JULIET

Ah, Romeo, Romeo! Neden Romeo'sun sen?

İnkar et babanı adını yadsı! 

Yapamazsan, yemin et sevdiğine,

Vazgeçeyim Capulet olmaktan ben.

ROMEO

(Kendi kendine.) Daha dinleyeyim mi, yoksa açılayım mı ona?

JULIET

Benim düşmanım olan adındır yalnızca

Sen sensin, Montague olmasan da.