KABANATA 4
“Celine! Gising!”
Paulit-ulit na tapik sa pisngi ang naramdaman niya. Umubo siya ng tatlong beses bago mag-sink in sa isip kung anong nangyari. “C-charie!”
“Ako nga.” Kumpirma nito.
She’s safe now but, there’s still this feeling na parang hindi tama. “You’re safe now,Celine. I'm very sorry.”
Charie held her hand. Mas nanginginig pa ito kaysa sa kanya. Pareho lang naman silang basa at galing sa tubig dagat.
“Pero hindi kita pwedeng isama this time.”
No. Hindi yon pwede! She entrusted her fate to Charie. Ano na lang ang mangyayari kung wala ito? Tska, nasaan ba sila ngayon?
Naramdaman niyang merong itong ibinigay sa kanya. Isang smooth card na parihaba. Merong naka-imprenta doon at hindi niya malaman kung para saan yon.
“You can used this.”
Pera. Doon siya makakakuha ng pera. Credit card? Debit card? Atm? Fuck! Hindi niya alam. Hindi niya kailangan yon. What’s the used of those things kung hindi naman siya nakakakita? All she need is a person who will be willing to be her eyes! Not that she’s doubting her capability, pero sa ngayon, wala siyang sapat na kakayahan.
“And this.. please take care of it, for me!” May halong pagmamadali na si Charie kaya mahigpit siyang humawak sa kamay nito. Naramdaman niyang susi pala ang pangalawang inabot nito.
Tumayo siya. “Teka, h-hindi mo ko pwedeng isama? Bakit?”
“Celine, may atraso ako. May humahabol sa kin. Kaya ayaw kitang kunin at nagsisisi talaga ako. Sorry talaga..”
“Charie.. s-sandali!”
Isang hakbang lang ang nagawa niya. Ganoon na ba talaga siya ka-avoidable?
“Sige na! Tumakbo ka na. Isang diretsong daan lang ito, Celine.” Bahagya siyang itinulak na parang pinapalayas na talaga. “I know you can make it..”
Wala naman na siyang magawa kung hindi ang sumunod. Alam niyang gabi pa at madilim. Magiging ligtas din ba siya kung lalakarin iyon sa ganoong estado? Mukhang hindi.
She run. Patay kung patay!
Hindi niya na alintana ang busina ng isang sasakyang paparating. Hindi na niya pinagkaabalahang iwasan at dinama na lamang ang pagtama ng katawan sa windshield ng kotse. She fell and the heat of the ground is so vividly bumped at her face.
But what is more vivid? Is when the woman inside the car went out. Puti ang suot nitong Parisian heels at kitang-kita niya kung paano bumagay sa itim na slacks na suot nito. Nakakakita siya! Hindi na madilim and she can described all the things around. It’s smoky and so chaotic because of her. Tahimik ang daan at mukhang siya lang itong dahilan kung bakit magulo.
Hindi na niya kailangang tanungin kung bakit may nakikita siya, mukhang dahil yon sa grabeng pagtama niya sa windshield.
She's afraid to close her eyes, baka kapag binuksan niya ulit ang kanyang mata, maging madilim na ulit.
“Oh my god! M-Miss, are you okay?”
Bago tuluyang magsara ang lahat sa kanyang sistema, binasa niya sa isip ang letrang nakasulat sa suot na gold wristlet.
