Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 17

(Mina POV)

"Hallo? Chanyeol?" Ik hoorde een piepend geluid. Heeft hij nou opgehangen?

Nu weten we nog steeds niet waar ze zijn. Waarom moest dit dan ook gebeuren? Ik probeerde het nummer nog een keer te bellen, maar ik kreeg geen gehoor.

Gestrest keek ik voor me uit. Natuurlijk was ik opgelucht dat ze vrij waren, maar ik wil ze zien.

Ik belde Jimin. "Jimin, Felix, Wendy en Chanyeol zijn vrijgebroken, maar ik weet niet waar ze zijn. Ga ze zoeken alsjeblieft." zei ik.

Ik hing op en liep naar de woonkamer waar Tao en Xiumin nog steeds aan het gamen waren. Ik zuchtte. Hoelang konden ze dit volhouden?

"Je speelde vals!" Riep Tao, terwijl hij popcorn naar Xiumin gooide.

"Dat is niet waar, je kunt gewoon niet tegen je verlies!" Riep Xiumin met zijn mond vol.

Ze zijn echt kinderachtig.

De deurbel ging plotseling en ik liep snel naar de voordeur. Zou het Jimin zijn?

Ik opende de voordeur en ik schrok. Natuurlijk was het Jimin niet. Het was Kai.

Ik nam snel een paar stappen terug. "Wat doe jij hier?" vroeg ik, met een wantrouwende blik.

Kai glimlachte alleen maar en liep naar binnen. Hij sloot de voordeur achter zich. "Is Jimin thuis?" vroeg hij.

Ik schudde mijn hoofd. "Nee." zei ik.  "Maar Tao en Xiumin zijn hier." voegde ik er snel aan toe. Ik wilde naar de woonkamer lopen.

"Ze hoeven niet te weten dat ik er ben." grijnsde hij. "Ik ben hier om je te helpen. Ben je al van gedachten veranderd?" vroeg hij.

"Nee. Je hoeft me niet te helpen."

"Ik ben wel van gedachten veranderd." zei Kai.

"Wat bedoel je?" vroeg ik, terwijl ik nog een stap achteruit deed, maar Kai kwam ook dichterbij en greep mijn schouders vast.

"Ik wil je sowieso helpen." fluisterde hij.

"Met wat wil je me helpen?" vroeg ik boos. "Met vreemdgaan? Ik dacht dat je was veranderd!"

Kai lachte. "Ik was veranderd, maar nu even niet meer."

Hij heeft gewoon gebruik gemaakt van mijn situatie.

Ik wilde me omdraaien om naar de woonkamer te rennen, maar Kai hield me tegen. "Je blijft hier." zei hij waarschuwend.

"Waarom doe je dit?" vroeg ik boos.

Kai keek plotseling boos. "Weet je niet hoelang ik heb gehoopt dat je van gedachten zou veranderen?"

Ik keek hem onbegrijpend aan.

"Ik heb jaren gewacht totdat je weer op mij zou vallen. Blijkbaar heb je daar wat hulp bij nodig." fluisterde Kai, een paar centimeter van mijn gezicht af. Hij legde zijn voorhoofd tegen de mijne.

Opeens had ik medelijden met hem. Hij vond mij al die jaren leuk? Had hij daarom nooit een vriendin?

"Sorry, Kai, maar ik niet dezelfde gevoelens." zei ik, terwijl ik hem weg wilde duwen, maar hij verschoof geen millimeter.

"Daarom ga ik zorgen dat je die gevoelens wel hebt." zei hij. Hij legde zijn hand op mijn wang en keek me recht aan in mijn ogen. Ik voelde op dit moment niets anders dan angst.

Ik probeerde hem nog steeds weg te duwen, maar Kai was veel sterker.

"Hou op met proberen." zei Kai, terwijl hij me tegen de muur drukte. "Je weet toch wel dat het niet gaat lukken." Hij maakte de afstand tussen ons nog kleiner.

Hij probeerde me te zoenen, maar ik draaide mijn hoofd weg. Hij greep mijn kaak en forceerde me om hem aan te kijken. Hij keek toen naar mijn lippen en drukte zijn lippen op de mijne.

Ik zoende me, maar ik reageerde niet. Na enkele seconden liet Kai los. Hij keek me gefrustreerd aan, maar het kon me niets schelen.

"Is dit wat je wilt?" vroeg ik. "Je wilt dat ik vreemdga voor jou?"

Hij keek gepijnigd. "Ik heb een betere vraag. Is dit wat jij wilt? Dat je beste vriend van je houdt, maar jij niet van hem?" Zijn blik stond boos, maar ik hoorde aan zijn stem dat ik hem pijn had gedaan.

Is dit wat ik wil?

Shit, hij wist hoe hij met mijn gevoelens moest spelen.

Er sprongen tranen in mijn ogen. "Ik wist het niet." zei ik zacht.

Kai duwde mijn schouders harder tegen de muur, waardoor ik merkte dat hij gefrustreerd was.

"Dat weet ik." zei hij. Hij kwam weer dichterbij en hij wilde me zoenen, maar toen vloog de deur open.

Tao keek met een geschokte blik naar ons, maar toen keek hij boos. "Wat is dit Kai?" riep hij woedend. Hij was heel intimiderend op deze manier, is dit echt de Tao die net nog bang was voor een spin?

Kai leek te schrikken. Tao greep Kai bij zijn oor en forceerde hem om van me weg te lopen. "Ik wist wel dat je niet zou veranderen." zei hij boos.

Xiumin kwam nu ook binnen lopen. "Wat is hier aan de hand?" vroeg hij. Toen zag hij Tao en Kai.

Zijn blik verstarde. "Dus zodra iedereen van ons aan de goede kant staat, gaat Kai overlopen en wordt hij de bad guy?" vroeg hij en hij leek teleurgesteld.

Kai keek naar de grond. "Jullie kennen dit gevoel niet."

Ik zag plotseling dat Tao's ogen vernauwden. "Weet je dat zeker?" vroeg hij gefrustreerd. Toen sloeg hij Kai in zijn maag. Kai greep naar zijn maag en gromde.

Ik schrok. "Nee, stop!" gilde ik, toen ik zag dat Tao nog een keer wilde slaan. "Laat hem gaan."

Tao's vuist stopte in de lucht en hij keek er naar. Hij knipperde met zijn ogen. "Sorry." mompelde hij tegen mij.

Hij greep Kai vast en opende de deur. Kai werd naar buiten geduwd. Toen Kai buiten stond keek hij mij aan, met een gepijnigde blik. "Weet je nog toen ik heel veel jaar geleden in dezelfde situatie was? Dat ik riep dat het nog niet over was? Dit bedoelde ik ermee." Hij draaide zich om en liep snel weg.

Ik keek naar de grond en ik merkte dat er tranen over mijn wangen liepen.

 "Hey, het komt wel goed." Xiumin gaf me een knuffel. "Het is niet jouw schuld."

Ik knikte, maar ik wist diep vanbinnen dat het wel mijn schuld is dat Kai nu zoveel pijn heeft.