Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 64

(Mina POV)

"Wat voor ijs wil je?" Kai had zijn arm om mijn middel heen geslagen toen we bij de kassa aankwamen, alsof hij ervoor wilde zorgen dat ik met geen mogelijkheid kon wegrennen. Dat was een goed plan van hem, want zodra hij me los zou laten zou ik echt proberen weg te rennen.

Ik keek gaf hem een zijdelingse, chagrijnige blik en richtte daarna mijn blik weer op de oude vrouw die achter de kassa stond.

"Ik zou graag chocolade-ijs willen." zei ik. De vrouw knikte en keek daarna vragend naar Kai.

"Hetzelfde als mijn prinses, graag." zei hij. Ik moest mezelf inhouden om geen kots geluiden te maken. In plaats daarvan glimlachte ik, maar ik denk niet dat het heel echt overkwam op de vrouw.

De vrouw liep weg om ons ijs te halen en ik draaide mijn hoofd boos naar Kai. "Je hebt het recht niet om me jouw prinses te noemen." siste ik pissig.

Hij grinnikte. "Hoe wou je me laten stoppen?"

"Ducktape." mompelde ik zachtjes.

De vrouw kwam terug met ons ijs en we Kai betaalde.

Toen ze me mijn ijs overhandigde moest ze natuurlijk nog iets zeggen. "Jullie zijn echt een leuk stel samen." zei ze glimlachend.

Ik wilde mijn mond opendoen om te protesteren, maar Kai deed zijn hand voor mijn mond. Hij glimlachte. "Dank u wel, mevrouw."

We liepen weg en ik sloeg boos zijn hand voor mijn mond weg. "Waarom deed je dat?"

Hij zei niets, hij grinnikte alleen maar.

We namen plaats aan een tafel en ik wilde aan mijn ijs beginnen en dat had ik ook gedaan als Kai me niet bijna liet verslikken.

"Eet smakelijk, prinses." zei hij.

Ik liet mijn blik langzaam omhoog glijden, totdat ik zijn blik ving. "Noem. me. nooit. meer. zo."

Toen Kai eindelijk stil was en ik vredig mijn ijs kon eten, ging de deur van de ijssalon met een harde klap open.

Ik draaide snel mijn hoofd in de richting van het geluid en toen zag ik hem. Jimin.

Hij had een razende blik op zijn gezicht. Was hij boos?

Hij stormde op ons af. Waarschijnlijk wel.

Hij stond stil voor onze tafel en keek ons beide aan, onzeker wat hij moest doen.

"Ben je nu al over me heen?" Hij klonk boos, maar ook verdrietig.

"Dat zie je toch?" zei Kai nonchalant. "Hoezo? Ben je jaloers?"

Ik werd pissig. "Kai, houd je mond!"

"Ik laat hem alleen maar de waarheid zien." mompelde Kai, hard genoeg voor Jimin om te horen.

Jimin's blik werd donker en hij draaide zich om. Hij wilde weglopen maar ik greep zijn pols vast.

Hij draaide zijn hoofd naar me toe en ik zag tranen in zijn ogen staan. "Eerst Sehun en nu Kai?"

Ik schudde mijn hoofd onmiddellijk. "Nee! Kai liegt en ik heb Sehun..."

"Nou? Zeg op." Jimin klonk ongeduldig.

"Ik heb hem afgewezen."  zei ik met een zucht.

"Klonk alsof het pijn deed." zei Jimin spottend.

"Dat was het ook." zei ik eerlijk. Jimin snoof en wilde weglopen, maar ik liet hem niet los.

"Maar dat was voor jou. Omdat jij de enige persoon bent waar ik ooit echt van zou houden."

Jimin's blik werd minder boos.

"Je bent de enige persoon die me altijd aan het lachen kan maken, die me altijd zou troosten wanneer ik verdrietig ben. De persoon waarmee ik elke herinnering samen zal koesteren. De enige die me elke keer weer opnieuw verliefd kan maken door één blik."

Ik zag dat er tranen over zijn gezicht liepen, maar ik zag ook dat hij een kleine glimlach had.

Zou alles goed komen?