~Τα αδέρφια ~

{14} ~Τα αδέρφια~

14

Νίκος

„Τελειωνε ρε Χριστινα“  καθομουν εξω απο τα αποδυτηρια με τις σακουλες στο χερι. 
„Μισοοο“ φωναξε μεσα απο το αποδυτηριο το οποιο με εκανε να στριφογυρισω τα ματια μου.
Το μισω να πηγαινω για ψωνια -ιδικα με κοριτσια- ακριβως για αυτον τον λογο.
Πως γινεται να καθεσαι μια ωρα μεσα στο αποδυτηριο με τρια φορεματα?
Ναι!
Τρια φορεματα!
ΜΙΑ ΩΡΑ.
Το μετανιωνω καθε φορα οταν με πειθει να πηγαινω μαζι της για ψωνια.
Περασε αλλο ενα τεταρτο.
Ανοιξε την κουρτινα και βγηκε.
„Επιτελους!“ ειπα καπως πιο δυνατα απο οτι ηθελα.
Μας κοιταξαν καποια ατομα που ηταν γυρω μας.
Με βαρεσε με την τσαντα της στο μπρατσο και αρχισε να με μαλωνει.
Σιγα το πραγμα πως κανει ετσι? Εγνεφα σαν να ακουγα και συμφωνουσα με αυτα που ελεγε.
Οταν επιτελους τελειωσε να μου τα πρηζει πηγαμε στην κασα να πληρωσει τα φορεματα της.
Δεν της φταναν τα λεφτα οποτε τα πληρωσα εγω να τελειωνουμε.
Αλλο λεπτο εκει μεσα δεν θα το αντεχα.
Πηρα τις σακουλες της στο ενα χερι και με το αλλο την αγκαλιασα γυρω απο τους ωμους.
Βγαινοντας επεσε το βλεμμα μου σε ενα γνωστο ατομο.
Μισο.
Η Χλοη δεν ειναι αυτη? 
„Χλορινη?“ βγηκε ποιο γρηγορα απο το στομα μου απο οτι ηθελα.
Ηταν το τελευταιο ατομο που περιμενα να δω σημερα. 
Δεν ηταν μονη.
Πως την λεμε αυτην ειπαμε?
Μαρια?
Κατερινα?
Τι με νοιαζει μηπως.
Γυρισαν και μας κοιταξαν.
„Ποια ειναι αυτη?“ μου ψυθιρισε η Χριστινα ελπιζοντας να μη το ακουσουν αυτες.
„Θα σου πω μετα“ απαντησα βιαστικα.
Να ξερει αραγε ποσο ομορφη ειναι?
Οπα μισο.
Κουνησα το κεφαλι μου ελαφρα δεξια αριστερα να διωξω γρηγορα τις σκεψεις μου.
„Γεια σου Νικο“ ακουσα να λεει.
Ειχα κολλησει να την κοιταω.
Ειχε κοκκινισει και απεφευγε το βλεμμα μου.
Δεν μπορεσα να κρατησω το χαμογελο μου.
Ειναι τοσο αθωα.
„Τα λεμε μετα“ της χαμογελασα στραβα και εφυγα με την Χριστινα στην αγκαλια μου.