Η μικρή μου [ Υπό Διόρθωση]

1. Σαν ένας άγγελος.

"Άννα έλα αγάπη μου! Έχει δουλειά!"

Άκουσα την γλυκιά φωνή της μητέρας μου καθώς έβαζα το παντελόνι μου.

"Τώρα μαμά! Έρχομαι!"

Είπα και αφού κοιτάχτηκα άλλη μια φορά στον καθρέφτη άνοιξα την πόρτα και πήγα στο αμάξι.

Τι χαζή! Δεν σας συστίθηκα. Με λένε Άννα και είμαι 17 χρονών. Έχω δύο κολλητές από το δημοτικό, την Ζωή και την Κωνίνα. Επίσης έχω και έναν μεγαλύτερο αδελφό τον Παντελή, που τώρα ζει στο Λονδίνο αφού ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου έχει έναν παιδότοπο όπου μερικές φορές πηγαίνω για να βοηθάω, άσχετα αν τσακώνομαι με όλα τα παιδιά. Αυτή είναι η ζωή μου. Βαρετή χωρίς κάποιο ενδιαφέρον. Αλλά δεν έχω λόγο για να γκρινιάζω... Εδώ και χρόνια αυτό ευχόμουν. Να έχω μια βαρετή ζωή με ανθρώπους που δεν με κάνουν να πονάω. Και επιτέλους την έχω! Τώρα θα λέτε 'Τι  λέει αυτή ρε? Πας καλά κοπέλα μου? Ποιο το νόημα να έχεις μια βαρετή ζωή?' Ε λοιπόν σας πληροφορώ πως πάω μια χαρά και όσο για την τελευταία ερώτηση...  Πριν λίγο καιρό είχα μια ζωή που το νόημα της ήταν αν θα αυτοκτονήσω ή όχι. Πλέον έχω μια ζωή που τουλάχιστον δεν πονάω. Ξέρω δεν καταλαβαίνεται τίποτα, αλλά μην αγχώνεστε. Θα καταλάβετε!
____

"Που να πάω?" 

Ρώτησα την Μαρία που εδώ και χρόνια 3 δουλεύει στο μαγαζί.

"Στις τσουλήθρες!"

Απάντησε καθώς έπιανε ένα παιδάκι. Εγώ αμέσως έγνεψα θετικά και πήγα σε εκείνον τον χώρο που ήταν ελάχιστα παιδιά.

Για αυτό με φέρανε? Αυτά παίζουν ήσυχα κα.... Καλέ θα του βγάλει το κεφάλι!

Έτρεξα προς τα παιδάκια που τσακωνόντουσαν... Βασικά τι τσακωνόντουσαν? Το κοριτσάκι έπιασε τα καστανά μαλλιά του αγοριού επειδή της πήρε το κομμάτι της πίτσας, που να σημειωθεί είναι και ψεύτικο!

Τέλος πάντων τους πλησίασα με γρήγορα βήματα και προσπάθησα να τους χωρίσω αλλά δεν τον άφηνε το βλαμμένο! 

Έλεος κοπέλα μου! Δεν σου έκλεψε τον γκόμενο! Ένα πλαστικό κομμάτι πίτσα είναι! 

"Αγάπη μου άσε τα μαλλιά του!"

Της είπα χωρίς να σταματήσω να τραβάω τα χέρια της προς τα πίσω. Με μια κίνηση τα δόντια του κοριτσιού βρέθηκαν πάνω στον καρπό μου.

ΜΑΛΑΚΙΣΜΈΝΟ!

"Matilda leave the boy's hair!"

Aκούστηκε μια αντρική φωνή και αμέσως το κορίτσι άφησε τα μαλλιά του παιδιού και έβγαλε τα δόντια της από το χέρι μου. Γύρισα και είδα ένα ξανθό αγόρι με γαλαζοπράσινα μάτια να μας πλησιάζει.

"Συγγνώμη είναι λίγο ζωηρή."

Την δικαιολόγησε ενώ με κοιτούσε στα μάτια.

"Δεν πειράζει. Όλα τα παιδιά έτσι είναι."

Είπα κι εγώ χωρίς να βγάλω τα μάτια μου από τα δικά του. 

"Σε δάγκωσε πολύ?"

Ρώτησε με ενδιαφέρον και μετέφερε το βλέμμα του στον καρπό μου.

"Όχι."

Απάντησα αμέσως και παρατήρησα την Μαρία να κάθετε πίσω από μια κολόνα κοιτώντας μας με ένα τεράστιο, πονηρό χαμόγελο στα χείλι.

"Matilda apologize!"

Είπε στο κορίτσι και εκείνη αμέσως με κοίταξε στα μάτια.

"I'm sorry."

Είπε ξερά.

"Μαξ."

Είπε το αγόρι καθώς μου έδινε το χέρι του για χειραψία.

"Άννα."

Είπα κι εγώ κάνοντας την ίδια κίνηση. Τότε παρατήρησα καλύτερα τα μάτια του. Έχουν ένα πολύ περίεργο χρώμα που μπορεί να μαγέψει τον οποιοδήποτε. Είναι πραγματικά σαν ένας άγγελος.

"Τι είπες?"

Ρώτησε καθώς ένα λοξό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του ενώ τα μάγουλα μου πήραν μια κόκκινη απόχρωση. 

Πες μου πως το είπα δυνατά!

"Εμμ τίποτα."

Απάντησα αμέσως καθώς έστρεφα το βλέμμα μου στο αγόρι που έπαιζε με τα κουζινικά.

"Α ok"

Είπε και εκείνος χωρίς να σταματήσει να με κοιτάει.

"Πάντως για να ξέρεις... Οι άγγελοι είναι νεκροί. Εγώ δεν νιώθω τόσο πεθαμένος σήμερα."

Συνέχισε και αμέσως γούρλωσα τα μάτια μου ενώ εκείνος έφευγε.

Τι έγινε μόλις τώρα?

"Γκουχου γκουχου γκουχου."

Ακούστηκε ένας ψεύτικος βήχας και αμέσως γύρισα για να δω ποιος το έκανε.

Εμμμ βέβαια!Ποια άλλη?

"Ωραίο το γκομενάκι!"

Είπε η Μαρία και χαχάνισε.

"Έλεος!"

Είπα καθώς κοιτούσα το ταβάνι.

"Μην κοιτάς! Βγήκε στην καφετέρια ο 'άγγελος'!"

Την άκουσα και χωρίς να χάσω χρόνο της πέταξα μια πλαστική ντομάτα.

"Ε δεν τρώγεσαι!"

Είπα αμέσως και εκείνη γέλασε πριν μιλήσει.

"Το ξέρω!"

Γεια σας!! Τι κάνετε?

Λοιπόν νέα ιστορία!!

Είναι η πρώτη που γράφω και ελπίζω να βγει καλή!

Πως σας φάνηκε η Άννα?

Μέχρι το επόμενο...

ΤΑ ΛΈΜΕ!!