Ölüme Fısıldayan Adam2

Okyanus Balığı Suda Boğar Ama Balık Ölmez!

Özgür! Yanına gelmek istiyorum. LÜTFEN!! beni de götür.

- Olmaz balık! Sakın ağlama sen benim yanıma gelemesen bile ben senin yanında olacağım ve bir gün o mağlum gün gelince kavuşacağız balık!

- O gün neden bu gün olmasın?

- Çünkü senin önünde uzun bir ömrün var!

Nefes nefese uyandığım sırada Anıl başımda bekliyordu. Anıl odadan koşarak çıktı ve sanırım doktoru çağırmaya gitti. Biraz sonra yanında doktor ile beraber geri döndü. GÜZELLL uyanmışsın! Ağrı sızı var mı?

- 'biraz" diyerek geçiştirdim.

Birden annem aklıma geldi. Panikle o nasıl dedim. Uyanınca bakıcağız, nasıl diye sana haber verirler! Doktor odadan çıktı ve ben Anıl'a dönerek  "sen de git artık 'dedim."  O ise sinirle "OLMAZ" diye yanıtladı.

Anıl yüzünde tebessümle kapıyı açtı ve içeriye girdi. Annen uyanmış., dedi büyük bir mutlulukla, ben ise yüz ifademi değiştirmeyerek "iyi" dedim. Oysa ki; içten içe mutlu oldum.
Sanırım annemin gerçekten değiştiğine inanmıştım. Fakat onun beni her seferinde başından atışını unutmuş değilim. Çünkü onun yerine Özgür'ü koymuştum. Özgür benim herşeyim olmuştu. Halâ da öyle!

Amilyatımın ardından 1 ay geçmişti. Durumum her geçen gün iyiye gidiyordu. Fakat o günden sonra annemi bir daha görmedim. Sanırım beni yine terk etmişti. Artık bende normal bir genç kız olmuştum. Açıktan lise okumaya karar vermiştim. Şiir yazıyordum mesela, kısa hikayeler yazıyordum. Polis olmak istiyordum. Onunla birlikte hobi olarak yazarlık da yapmak istiyordum. Kısacası hayallerimi gerçekleştirmek istiyordum.