street 'texting [bxb]

4.2

Telefonu kulağımdan çekip bir süre mal mal bakındım. Beynim, kadının dediği şeyi algılamıyordu. Aynur dediği şu bizim başımızdaki psikopat mıydı? O'ysa bile ölmüş müydü?

Kadını tekrar aradım, sorularıma cevap bulma umuduyla. En azından gerçekten ölüp ölmediğini öğrenmeliydim. Ne malumdu ki bunun bize oynadığı bir oyun olmadığından?

"Evladım açıkl-..."

"Abla, Aynur bu telefonun sahibi miydi?"

"Evet."

"Nasıl öldü?"

"Dün gece içtikten sonra evden çıkmış. Sonra polisler aradı, kamyonun altında kalmış."

"Aynur olduğu kesin mi ve telefon hala nasıl çalışıyor?"

"Yüzü teşhisi zorlaştıracak kadar hasar almamış ve telefonu yol kenarında bulunan çantasından çıkmış." kadının sakince sorularıma cevap vermesi beni çıldırtıyordu. İnsan az biraz bile üzülmez miydi? Ben bile üzülmüştüm amına koyayım.

"Ya siz kimsiniz ve neden bu kadar sakinsiniz?"

"Annesiyim ve inan üzülmeme değecek bir evlat olmadı hiçbir zaman gözümde." duygusuzluğu zaten azalmış olan huzurumu toptan kaçırdı.

"Cenaz..."

"Gömüldü bile." kadın, ben sessiz kalınca kapattı. Bu çok ani olmuştu, alışmıştım anonime ben oysa.

"Ne düşünüyorsun?" başımı yataktan kaldırıp dolabından kıyafet çıkaran sevgilime çevirdim. Ne ara gelmişti, fark etmemiştim bile.

"Arda, ölmüş." bakışları eline aldığı eşofmandan bana çevrildi. Kaşlarını çatmış, durumumu analiz etmeye çalışıyordu.

"Kim?" diye sordu bir süre sonra, temkinli bir sesle.

"Aynur."

"Furkan, Aynur kim? İyi misin sen?"

"Anla bir şeyi de geri zekalı. Bizim psikopat anonim gebermiş işte."

"Hassiktir oley lan."

__