Kidnapped Assassin's (Nederlands) (voltooid)

hoofdstuk 27

Even een waarschuwing: er worden hier een paar tijdsprongen gemaakt dus sorry als het wat verwarrend is. Er komt ook niet veel nieuws in. Vergeet ook niet te stemmen als je het hoofdstuk leuk vind
______________________________

Jace

*1 maand geleden*

Samen met Haven haar moeder stap ik door de gangen op weg naar haar kamer. Ze slaapt dan wel maar we moeten zeker weten dat ze oké is. Onze voetstappen weergalmen door de lege gangen. De rest slaapt al maar ik kon niet slapen en Haven haar moeder ook niet. Ik tik de code in en stap naar binnen, op de voet gevolgd door haar moeder. Ik schakel het licht aan en blijf verstijfd staan. Daar, vlak naast Haven haar bed staat een gemaskerde vrouw. De spuit die ze net vasthad zit nog steeds in Haven haar arm. De vrouw kan niet ontsnappen. We zijn al lang terug in de lucht. Als ze nu naar buiten zou gaan, stikt ze. Haar felblauwe ogen glinsteren door de kijkgaten in het masker. "Gpt nu vpimytu" zegt ze. Na een maand oorlog weet ik dat ze haar moedertaal spreekt. Volgens mij zei ze 'voor mijn land'. Maar zeker weet ik niet. Het is een zeer ingewikkelde taal. Vooral het uitspreken is lastig, geloof me. Ze pakt een dolk uit haar riem en een angstige seconde lang denk ik dat ze Haven gaat neersteken. In plaats daarvan steekt ze haarzelf in de borst. Recht in haar hart. Ze zakt direct neer en het bloed verspreid zich snel over de vloer. Razendsnel loop ik naar Haven. Ze voelt zo koud aan. Mijn hart stopt als ik geen hartslag voel. Vol paniek kijk ik in het rond. Haar moeder is druk bezig met kruiden te mengen. Haar handen schieten razendsnel over de flesjes. Ze plet een paar bloemblaadjes en voegt nog wat kruiden toe die denk ik niet op aarde groeien. Ze giet het mengsel in een spuit en komt op ons af. "Hopelijk is het niet te laat" hoor ik haar mompelen.
Ze steekt de naald voorzichtig in Haven haar nek. Ze spuit de inhoud in haar bloed. Ze haalt de naald eruit en ik kijk angstig naar haar bleke huid. Al de kleur is eruit. "Komaan Haven, je kunt het" fluister ik. Ik streel haar haar, dat helemaal in de war is, uit haar gezicht.

Tot mijn opluchting komt de kleur langzaam aan terug. Haar hardslag is eerst nogal traag maar na een tijdje is het ritme normaal. "We hebben een probleem" zegt Haven haar moeder opeens. Ik kijk haar zenuwachtig aan. Wat bedoelt ze daarmee? Mijn handen beginnen klam te worden. "Haven is in een coma geglipt."

*3 weken later*

Ik schrik wakker daar het lange getuut van een machine. In het begin maak ik me geen zorgen maar dan herinner ik me dat 1 lange tuut niet goed is. Vol paniek kijk ik naar het scherm. 1 rode platte lijn. De deur vliegt open en Haven haar moeder stormt binnen. Vol paniek kijkt ze naar het schermpje.
Razendsnel loopt ze naar Haven en begint haar te reanimeren. "Waarom helpt het niet?" huil ik. Waarschijnlijk denken een paar nu 'wat? Mannen huilen niet' wel, raad eens mensen. Mannen hebben ook gevoelens. Elke man zou huilen wanneer de liefde van zijn leven sterft vlak voor zijn ogen. "Ik weet het niet. Ik dacht dat het wel goed zou komen maar we hebben geen idee wat ze haar hebben gegeven" roept ze opeens uit frustratie. Haar ogen staan vol tranen en ze slaagt uit frustratie op het bed van haar dode dochter. Een klein elektrische schok komt uit haar handen en Haven haar borstkast komt omhoog. Na een paar seconden zakt ze weer omlaag en begint het machine weer regelmatig te tuten. "Dit is nieuw" mompelt Haven haar moeder. Ik moet echt haar naam eens vragen...

"Komt het wel goed met haar?" Vraag ik bezorgd. Ze kijkt naar het schermpje en dan naar mij. "Ze is terug stabiel maar ik kan niets zeker weten." Antwoord ze. Opeens pakt ze een spuit en trekt ze wat bloed van Haven af. Zonder iets te zeggen loopt ze de kamer uit. Dat was vreemd. Ik geef Haven nog gauw een kus op haar voorhoofd voor ik de kamer uitstap.

*1 dag later*

Grommend stap ik uit bed. De baby stopt maar niet met huilen in de nacht sinds haven hier in coma ligt. Strompeld stap ik naar de wieg en pak hem op. "Hey Carter. Mis jij je moeder ook?" begin ik tegen hem te praten. Ik wieg hem zachtjes heen en weer en neurie een liedje dat Haven altijd voor hem zong. Net als altijd stopt hij direct met huilen. Hij is zo'n Moederskindje. Ik ga liggen en leg hem in mijn armen. Wat als Haven nooit meer wakker wordt? Zou ik hem helemaal alleen kunnen opvoeden? Carter kijkt me met zijn grote smaragdgroene ogen aan. Zijn mondje beweegt een beetje en ik kijk hem afwachtend aan. "M-m-a" begint hij. "Ja Carter, zeg het. Je kunt het" hij kijkt me weer met zijn domme blik aan die precies op de mijne heeft. Als Haven hier was zou zich kapotlachen. Carter sluit zijn mondje weer.

Na een tijdje leg ik hem weer in zijn wieg. Ik strompel naar de ziekenkamers. Ik moet Haven gewoon zien. De ziekenhuis lucht wordt steeds sterker. In de verte hoor ik een bord vallen. Razendsnel ren ik naar Haven haar kamer. Zodra ik binnenkom stokt mijn adem en kan ik niet bewegen. Daar, op het bed zat de liefde van mijn leven recht. Na 3 weken coma. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Ik wil haar knuffelen. Elk plek van haar gezicht kussen en nooit meer laten gaan. Haven kijkt ons verward aan. "Wie zijn jullie?" vraagt ze. Het is net alsof iemand op mijn hart heeft gestampt. Ze herkent me niet. De tranen springen in mijn ogen. Ik stap rustig naar achter en loop dan weg. Hoe moet het nu nog goed komen. Zal ze Caleb kunnen nog herkennen? Zo niet, zal ze hem nog kunnen opvoeden. Ik arriveer in de sportzaal en slaag tegen een boksbal met mijn blote vuist. De pijnscheuten gieren door mijn lichaam maar ik blijf slagen voor wat een eeuwigheid lijkt te duren.

Ik blijf slagen tot mijn hoofd helemaal leeg is. Een tik op mijn schouder brengt me terug in de werkelijkheid. Geïrriteerd draag ik me om en zie Allison staan.

Ze is de slet van een van de andere groepen. Haar platinablond haar zit in perfecte krullen op haar schouders. Haar make-up is overdreven voor normale dagen maar voor feesten zou het nog kunnen maar het is gewoon te veel. Zodra ze dichter bij me komt staan stik ik bijna in haar parfum. Telkens wanneer ze een stap in mijn richting zet, zet ik er eentje naar achter tot ik tegen de muur staat. "Ik heb gehoord dat Haven wakker is. Wel jammer dat ze haar geheugen kwijt is." zucht ze. "Dit was veel leuker geweest als ze je nog herinnerde" voor ik het weet drukt ze haar lippen op de mijne.
Door de schok veroer ik me niet. "owh uhm. Stoor ik?" Ik duw Allison van me af en zie tot mijn grote schrik Haven staan. Ze kijkt me aan en ik voel haar verdriet. Ook al herinnert ze me haar niet. Onze band is er nog. "Ik ga dan maar" prevelt ze. Ze draait haar eigen om en loopt weg. Vol paniek loop ik haar achterna. "Haven! Haven!" Roep ik. Ze stopt en draait haar eigen om. Ze glimlacht maar ik zie dat ze bijna huilt. "Er is niets tussen mij en Allison. Ze drukte haar lippen op de mijne voor ik het doorhad en door de sch-." Haven heft haar hand als tegen dat ik moet stoppen. "Luister. Het maakt niet uit. Ga terug naar u vriendin en doe verder met wat je bezig was." ik kijk haar hopeloos aan. "Ze is mijn vriendin niet. Ik wou dat ik haar zelfs nooit ontmoet had" ratel ik. Ze kijkt me ongelovig aan. "Waarom zou je iemand kussen als die je vriendin niet is?" vraagt ze verward. Ik kijk diep in haar ogen. "Zij kuste mij. Ik haat haar. Ze wilt gewoon chaos zaaien. Geloof me nu gewoon" smeek ik. Nu pas merk ik dat we dicht tegen elkaar staan. Ik kijk naar haar lippen die perfect op de mijne passen. Haar warme adem komt me tegemoet terwijl ik dichter tegen haar aan ga staan. Haar ademhaling komt in horten en stoten. Ik druk mijn lippen op de hare. Eerst voel ik haar verstijven maar al gauw ontspant ze. Ze gaat mee in de kus en ik trek haar nog dichter tot ze helemaal tegen mij staat. Dit voelt zo goed. Ik duw haar zachtjes tegen de muur. Ze wikkelt haar benen rond mijn heupen. Onze kus verandert al snel van romantisch naar passievol. Haven rukt haar opeens los. Ze kijkt me wanhopig aan. De tranen ontsnappen uit haar ogen. "Het spijt me maar ik kan dit niet. Ik ken je niet eens" snikt ze voor ze wegloopt en me alleen in de gang laat staan.

__________________________
Vergeet niet om te stemmen als je het een leuk hoofdstuk vond.

Zal het nog goed komen me Haven haar geheugen?

Zullen zij en Jace terug een koppel worden?