The popular song

Shit just got real

Zenuwachtig knip ik met mijn vingers. Dat is altijd een trekje in onze familie geweest als we nerveus zijn. Ik doe het eigenlijk alleen maar als ik super zenuwachtig ben, ik ben zegmaar een beetje afgekickt. Sinds vijf jaar denk ik. Ik zat in de wachtkamer van de tandarts, omdat ik twee kiezen moest laten trekken. Ik had nog nooit tanden laten trekken en ik val zegmaar al flauw bij het woord "naald". Mijn moeder vond dat ik oud genoeg was om zelf te gaan, dus toen zat ik daar, in mijn eentje, terwijl ik over een paar minuten voor de eerste keer tanden zou laten trekken... Maargoed, ik zat dus in die super onconfortabele stoel met mijn vingers te knippen, want dat doe ik dus als ik zenuwachtig ben en de man naast mij... Hij werd er dus helemaal gek van, blijkbaar. Ik weet nog precies hoe hij er uit zag. Opgetrokken neus, fronsende wenkbrauwen, ogen tot spleetjes.

OH

EM

GIE 

Het was de menselijke versie van Grumpy Cat!!!!! Serieus, hij leek er echt op! (Foto van grumpy man/cat aan de zijkant>>>>>>>>>>>>>>>)

Anyways, hij draaide zijn hoofd naar me toe, zo snel dat ik dacht dat dat mens zijn nek zou breken - wat overigens wel verdiend was geweest - en snauwde,

'Zenuwachtig kindje? En terecht, meisjes die zo'n trekje hebben krijgen namelijk geen verdoving en heb je wel eens je kiezen laten trekken ZONDER verdoving?'. Angstig had ik me hoofd geschud. Ik was pas 12 jaar hallo! Ik had niet een heel levensverhaal. Mijn leven bestond toen nog uit: Sleep, Breathe, Eat. Niet uit: Sleep, Breathe en Laat je tanden trekken, so you can't Eat. De man lachtte en keek me gemeen aan.

'Ik wens je succes meisje, je zult de komende dagen niet kunnen eten, praten, of überhaupt slikken, als je doorgaat met dat irritante geknip'. Mijn ogen waren zo groot geworden van angst, dat ze er waren uitgerold als ik in een tekenfilm zat. Sindsdien heb ik het nooit meer gedaan, in iedergeval niet meer bij "gewoon nerveus" nerveus. Vanaf nu deed ik het alleen bij "Het nerveuze gevoel dat je aan het overgeven maakt" nerveus. Bij het nerveus dat ik zelfs mijn pizza zou laten liggen. Ik, Megan Jones, die haar pizza laat liggen, dan moet ik wel echt nerveus zijn. Wordt iemand ander hier ook zo gek van het woordje "nerveus"? Ik wel, laten we er een nieuw woord voor bedenken.... Blaks? Blaks is het nieuwe nerveus, guys.

Waarom vertelde ik dit verhaal ook alweer? OWJAAAA omdat ik mijn oude trekje weer terug heb gekregen! Waarom ik dan zo nerv- Errmm blaks ben? Ik ben opweg naar Selena. Ik weet ook niet waarom ik blakser ben dan bijvoorbeeld net bij Gerald. Of wat dacht je bij de auditie, knipte ik toen met mijn vingers? Misschien is het omdat Selena misschien meer is gaan voelen alsof ze een zus van me is. Ik weet het niet, ik ben zo bang om haar kwijt te raken. 

'MEGAN!'.

'Huh wat?'. De stem van Chris haalt me uit mijn gedachte. 

'We zijn er, voor de tichste keer,' zegt hij zuchtend, 'Geez, waar zit jij met je gedachte?'. Grinnikend stap ik de auto uit.

'Tot zo!' roep ik nog, voor ik de auto deur dicht gooi. Blaks loop ik naar de deur van Selena. Oke, hier gaat hij dan. Ik raap alle moed bij elkaar en klop op haar deur. Ik durf niet aan te bellen, aangezien de deurbel nog steeds kapot is en het geluid dat het nu produceert me doet denken aan het muziekje dat  werd gedraaid telkens als er iemand vermoord werd  in de horrorfilm die ik laatst met Brandon gekeken heb. Die was echt eng joh!

'Coming!' klinkt er aan de andere kant van de deur. De deur wordt langzaam opengedaan. In de deur opening staat Selena. Ze is heel bleek en heeft blosjes op haar jukbeenderen. Het witte van haar ogen is rood en de strepen van haar tranen staan nog op haar wangen. Haar haar zit in een rommelige knot en van de stralende lach is niks meer over. Voor me staat slechts een hoopje ellende.