Rock Styles

RS #34 "John Wick without Dog"

Burayı okumanız benim için çok önemli.

Nedense bu bölümü yazdığımda aradan uzun zaman geçtiği için onları özlemiş olduğumu hissettim, biliyorsunuz genelde fanfiction tarzı hikayeler sadece ana karakter olan kızımız ve hayran olunan esas oğlanımız arasında geçer ama ben bu hikayede karakter sayısını biraz arttırıp aileye ve arkadaşlara odaklandım. Bu biraz riskliydi çünkü insanların hikayeye gelme amacı o karakterleri okumak değildi, yine de onlara çok bağlandım. Miley, Owen, Will, Mason Langdon, erken büyümüş Dylan Langdon ve özellikle sevgili civcivim Andy benim için çok önemliydi. Bu sizleri mutlu edebilmişse ne mutlu bana çünkü Harry biraz geride kaldı; şu da var ki gerçek hayatta hayatımızın bölümleri bir kişiden ya da her an kuyumuzu kazıp sevgilimizi elimizden almaya çalışan en iyi arkadaşlardan oluşmuyor. Klişelerden ve her şeyin dramatize edilmesinden bir nebze arınabilmişsek ne mutlu bana. Hikayeye başlarken de kafamda aynı düşünce vardı, kötü sadist çocuklar ve aptal kızlardan gına gelmişti. Biraz gerçek olmasını istiyordum, bunun için de biraz saçma olması gerekiyordu. En azından benim hayatım biraz saçma. Neyse, uzattım galiba. Finale az kaldı, sevildiğinizi bilin. Sizden istediğim bu bölümde odada hepsini gören ikili koltuk olduğunu daha hayal edin. Ben bölümü yazarken o çiftli koltukta oturmuş eğlenerek o çok sevdiğim karakterleri izledim, hatta sanki ben yazmadım. Onların konuşmalarını dinledim ve yazıya döktüm. Okurken de siz yanıma oturmuş olacaksınız. Belki sonra mutfağa gidip Andy'nin pizzasından bir dilim alır, yaz sıcağında buzlu limonata içeriz.

Bu arada, medyadaki şarkı çok güzel ve Harry ile Sky kısımlarında kafamda dönüp durdu.

"Benim güzel kızım." Diye hayıflandı babam, yüzünü ellerine gömmüştü. "İnsanların bu denli kötü olduğu dünyada seni çevreden koruyamadım."

Koltuğa doğru bir adım atarken gözlerimi devirdim, kollarımı karnımda birleştirmiştim. Epey sağır edici bir sessizlik ardından eve gelmiştik, üstelik durumla bir alakam yokken babamın erkek arkadaşlarıma dair olan sendromu yüzünden oklar üzerime yönelmeye başlamıştı.

Köşe bucak kaçtığım eski sevgilimin yanında benim tam zıttım olan yeni sevgilimi ilan etmekten bahsetmiyordum bile, ki Styles'ı biliyorsunuz; medyaya hayatının aşkını aradığına dair nidalarla yansımamıştı.

Eh, insanlar onun zampara olduğunu düşünüyordu.

Gerçi bir zamana kadar ben de öyle düşünüyordum, önemli olan babamın ne düşündüğüydü ama.

"Baba, abartma. Altı üstü sevgilim var, kendimi ateşe vermedim." Babam her zaman oturduğu tekli deri koltuğunda ekşittiği bakışlarını bana çevirdi, ardından tekrar önüne döndü.

Annem dudaklarını sevimli bir biçimde birleştirdi ve beni teselli etmek ister gibi kolumu sıvazladı.

"Tatlım, sanırım baban arabasından bahsediyor. "

Yüz ifadem afallarken anneme baktım, destekleyici şekilde göz kırptı. Ah, tabi ya. Arabayı koruyamadı canım, kızı araba oluyor.

Miley, Andy ve Harry içeri girdiler. Dylan üst kata çıkan merdivenlere yönelmişti.

"Hey, hızlı ve aptal." Diye bağırdı babam Dylan daha merdivenin ilk basamağına basacakken. "Karşıma geliyorsun." Kardeşimin ne ara büyüdüğünü çözemediğim genişlikteki omuzları çöktü ve babamın yanına gitmeden önce umutsuz ifadesiyle bana baktı. Tabi ki yapmam gerekeni yaptım.

Zaferle sırıtttım.

"Midem içinde kazı yapılıyormuş gibi aç, bir antilop bile yiyebilirim." Diye sızlandı Andy kapıdan girerken. "Yiyecek bir şeyler var mı?" Odadaki herkes ona boş bir ifadeyle bakarken gülüp elini salladı.