"Bırak!"diye çılık attı Rona
"Bırak. Yalvarırım!" Welat ağa genç kızın yalvarmalarını duymazdan gelerek apar topar arabaya bindirdi Ronayı.
Kız hırsla camlara vurmaya başladı
"Yardım edin. Yalvarırım yardım edin bana"dedi. Ama hiç kimse Welat ağaya karşı gelemezdi ki yardım etsn.
Rona cama vurmaya devam etti. İçindeki ümit kırıntılarıyla ama kimsenin kılını bile kıpırdatmadığını fark edince son kez vurdu cama ve elini yavaşca aşağıya topladı.
Bu sırasında Welat ağa çoktan arabaya binmiştti. Arabayı çalıştırıp hızla yola koyuldu. Genç kız harekt halindeki arabanın camından yanan evine bakttı.
"Dede.-bir hıckırık kactı ağazından- abilerim. Havin."diye sayıklamaya başladı gözyaşları hiç durmaksızın akarken.
"Yeter kes sesini" diye kükredi Welat ağa Rona korkuyla yerinden sıçradı.
Genç kız sustu içindeki acıyla öfleyle. Bu adamdan ölesiye korkuyordu. Bu piskopat adam evini ağilesini ateşe vermiştti. Ama malesef ki başına geleceklerden bir haberdi. Onu neyin beklediğini bilmiyordu zavalı kız. Bilse o evinin etrafını saran ateşe kendini atmak için hiç teredüt etmezdi. Neden mi?
Ronanın yakında yüreğinde yanacaktı ateş. Welat ağa yüreğine bir kor koyacaktı bahsız Ronanın. Zavalı kızcağaz....
Welat ağa hızla konağa sürdü arabayı. Sonunda geldiklerinde ilk önce o indi daha sonra genç kızın kapısını acttı. İnmesini bekledi fakat Rona parmağını bile hareket ettirmedi.
Welat ağa kıza baktı boynu büküktü ve hiç durmayan göz yaşları akmaya devam ediyordu. Buna sinirlenen genç adam kızın koluna yapıştığı gibi onu konağın kapısına doğuru sürüklemeye başladı.
"Bırak beni bırak! Yardım edin! İmdat!"diye çırpınmaya ve bağırmaya başlayan Ronanın ağazını yine eliyle kapattı.
"Kes sesini lan!"diye kükredi Welat ağa
Ronanın çırpınmaktan, ağlamaktan mecali kalmamıştı. Avludan içeriye girdiğinde gürültüden uyanan telaşlı ev halkı ile karşılaştılar.
Welat ağayı ve yanındaki perişan halde olan Ronayı gören Ferzanlılar neye uradıklarına şaşırdı.
"Oğul ne yaptın sen!"diye şaşkınlıkla elerini dizlerine vurmaya başladı Zozan xanım.
"Welat bıremin noluyor burada" diye öfkelendi Azad ağa.
"Gördüğün gibi bıremin anama gelinini getirdim" dedi duygusuzca Welat ağa. Kolundan tutuğu Ronayı bırakınca genç kız dizlerinin üzerine çökttü.
Herkesin bakışları Ronaya döndüğünde kızın gözlerinden sicim sicim gözyaşı akıyordu.
Avluya yeni çıkan Dila canından çok sevdiği arkadaşını o halini görünce başından aşağıya kaynar sular döküldü. Bir iki saniye neler olduğunu anlamaya çalışttı.
Olayı idrak edince "Rona!"dedi sesizce önce ve sustu. "Ronam!"diye haykırdı bu sefer ve koşarak abisinin yanındaki genç kızın yanına dizlerinin üzerine çöküp sıkıca sarıldı.
Avludaki insanların bakışları onlara dündü. Ronanın başı büküktü ve koları iki yana sarkıyordu. Dila sıkıca sarıldı biriçik arkadaşına. Rona tepkisis kaldı artık göz yaşları Dilanın omzuna düşüyordu sesizce.
Daha sonra yavaşca başını kaldırdı en sevdiği arkadaşına bakttı. Güç bela bulduğu sesiyle
"Di..la"dedi sesizce kekeleyerek. Dila ona hüzün dolu bakışlarla baktı.
"Dila... dedem-bir hıçkırık koptu ağazından-abilerim-ve bir tane daha- Havin-ve yine hıçkırdı-alevlerin..."sustu
"Alevlerin... içinde kaldılar"dedi ve haykıra haykıra ağlamaya başladı.
