MARAHAS na nagpakawala ng hininga si Carrie. Malungkot na naupo siya sa kama ng binata. Ilang araw na silang hindi nag-uusap ni Alexis. Ilang araw na ang nakalipas simula nang maganap ang party na dinaluhan nila ng binata. At ilang araw na rin siyang himdi pinapansin nito. Pagkatapos ng halik na namagitan sa kanila ay maraming nagbago sa pagitan nilang dalawa. Lalong-lalo na sa lalaki. Kung dati ay lagi siya nitong kinakausap puwes ngayon ay hindi na. Hatinggabi na rin ito kung umuwi. Hinihintay niya nga ito gabi-gabi pero pag-uwi nito ay hindi naman siya nito pinapansin. Napakatipid din nitong sumagot kapag kinakausap niya ito. Pakiramdam niya ay iniiwasan siya ng binata. Pero bakit? Dahil ba iyon sa halik? Nagsisisi ba ito na nagawa niton iyon sa kanya. Napakaraming tanong sa kanyang isipan.
Napatayo siya sa kinauupuan nang marinig ang pagtunog ng doorbell. Nagmamadali siyang pumunta sa pinto para pagbuksan si Alexis. Pero sa halip na ang binata ay si Andrea ang nabungaran niya pagbukas ng pinto.
“Akala ko si Alexis na,” mahinang bulong niya sa sarili.
“Haller? Bakit naman kailangan pang mag-doorbell ni kuya, eh, siya niya naman ang may-ari ng pad na ito,” ani Andrea na narinig pala ang sinabi niya.
Kunsabagay tama naman ito. Kailan nga ba nag-doorbell si Alexis? Hindi talaga siya nag-iisip. “Ano'ng ginagawa mo rito?” tanong na lang niya.
Nagkibit-balikat ito. “Binibisita lang kita.” Pagkatapos ay nginitian siya nito. “Bagay na bagay talaga sa'yo iyang suot mo.”
Inismiran niya ito. Alam niya kasing nang-aarar lang ito. Hinayaan niya itong makapasok sa loob ng pad ng Kuya nito. Lihim na ipinagpasalamat na rin niya ang pagpunta ni Andrea dahil kailangan talaga niya ng kausap ngayon.
“Carrie, ipagtimpla mo nga ako ng juice. Tapos igawa mo rin ako ng clubhouse sandwich,” utos nito sa kanya. Nakangisi ito sa kanya.
Tinaasan niya ito ng kilay. “Ang galing mo mag-utos, ah.”
“Katulong ka ngayon 'di ba?” nang-aasar na wika nito. “Sige ka, isusumbong kita kay Kuya. I’ll tell him na hindi mo sinusunod ang utos ko.”
“Ang sabi sa’kin ni Alexis, siya lang daw ang boss ko kapag nanadito ako sa condo niya.”
Andrea pouted. “Gano’n? Masyado ka naming devoted kay Kuya.”
Inirapan niya lang ito pagkatapos ay dumiretso siya sa kusina para gumawa ng meryenda. Hindi lang para dito kundi para sa kanilang dalawa.
“Kumusta naman ang trabaho mo rito?” tanong sa kanya ni Andrea pagbalik niya sa sala.
“Okay naman,” tipid na sagot niya.
“Talaga?” anito. “Hindi ka pinapahirapan ni Kuya? I mean, sa trabaho, alam ko namang wala kang alam sa kahit anong household chores.”
“Hindi naman.” Uminom siya ng iced tea. Ang puso ko ang pinapahirapan niya ngayon.
Napansin niya ang pagseryoso ng kaibigan. “Two weeks from now, aalis ka na.”
Ang bilis talaga ng araw. Dalawang linggo na pala siyang katulong ni Alexis. “Oo nga, eh.”
“Masaya ka naman ba na nakilala mo nang personal si Kuya?”
“Yeah.”
“Bakit parang hindi naman yata,” anito.
She forced a smile. “Hindi, ah. Ang saya-saya ko nga, eh. Hindi ko lang siya nakilala, naging katulong niya pa ako.”
Sige lang Carrie, lokohin mo pa ang sarili mo, wika ng isang bahagi ng isip niya. Nag-iwas siya ng tingin at mapait na ngumiti. She's didn’t feel any happiness in her heart right now. Dapat nga ay maging masaya siya pero kabaligtaran ang nararamdaman niya ngayon. She was very sad and depressed. Dahil sa dalawang linggong nakasama niya ang lalaki ay na-realize niyang mahal na niya ito. Hindi na lang basta paghanga ang meron siya para sa binata. Iyon ang dahilan kung bakit kakaiba ang nararamdaman niya nitong mga nakaraang araw. Na-realize niya iyon pagkatapos siya nitong halikan. She had been kissed before pero iba ang nararamdaman niya sa halik na iyon ng binata. Kaya pala gulong-gulo siya sa sarili niya. Iyon pala ay dahil mahal na niya ang binata. Sa loob lang ng dalawang linggo ay tuluyan nang nahulog ang loob niya sa binata.
