BORDO VE AşK

Uzaklaştıran Engeller

"Malesef bir umud var ama ne kadar çaba göstereceğine bağlı"demişti bir ses.

"Anladım doktor bey teşekkür ederim."dedi evet evet bu sesi tanıdım işte, Polattı bu.İçimdeki kelebekler bu sese karşı uçmaya başlamıştı bile.

Ama gözülerimde o kadar yorgunluk vardı ki açamıyordum birden seslerin uzaklaşıp gittiğini anlayınca tekrar uyuduğumu anladım.

Aradan ne kadar geçti ne zamandır uyuya kalmışım bilmiyordum.
Seslerin tekrar geldiğini anladım gözlerimi savaşarak zorda olsa açıp zaferimin sevincini yaşıyordum. Hafif açıp tependeki lambaya baktım gözlerimi kamaştırmıştı ordan hemen çekip biraz yan tarafa çevirip bakındım kapıda duran Polatı gördü bu gözler sadece,kapıya yaslanmış yere bakarak düşünüyordu.Onu görünce o kadar mutlu oldumki hafif gülümsedim'Çok şükür bir kez daha onun yüzünü görmek nasip olmuştu bana, daha ne isterim' ona bakıp dururken diğer taraftan ses gelince istemiyerekte olsa başımı çevirdim.Annem gözü yaşlı oturduğu yerden kalkıp hemen yatağıma oturdu.

"Kızım canım iyimisin."dedi başımı okşuyarak.Konuşacak halim olmadığı için başımı sallıyabilmiştim.

"Oyy meleğim sana bişey olacak diye o kadar korktumki."dedi hıçkıra hıçkıra ağlıyarak.

Annem benim yaa,nasılda üzülmüş. annemin sesiyle tabi diğer aile üyeleri ve Polatta bi koşu yanıma gelmişlerdi.Ailemin yanında Polata bakamıyordum göz ucuyla bir kere baktığımda hafif tebessüm ettiğini gördüm.

Kalbim heyecandan çarpsada gözümü çevirip anneme tekrar bakıp gülümsedim hafif doğrulmak istedimki.

Sonra..sonra işte o an yıkıldığımı hissettim ailemin tebbesümü gitmişti ki benimde.Polata baktığımda elini yumruk yapıp yere bakıyordu.

Evet ayaklarımı hissetmiyordum doğrulmak istedim ama ayaklarımı hissetmiyordum.Gözlerimi biçare ailemin sözünü beklerken dayanamayıp.

"A-anne neden a-ayaklarımı hissetmiyorum."dedim.

Annem bişey diyemedi hıçkıra hıçkıra odayı terk etti kızkardeşim onun peşinden giderken Polat ve babam kaldı.Polata sormak istedim ama babamın yanında soramadığım için babama döndüm.'Lütfen lütfen aklımdaki olmasın hayır lütfen.'kalbim aciz kalmışçasına çarperken babamın konuşmasını bekledim.

"B-bbaba"dedim.Onunda gözleri dolmuş önce Polata baktı onla beraber bende dönüp baktığımda o öfkeden kızarmıştı bilene.Sonra bana dönünce bende babama dönüp

"Baba noluyor neden ayaklarımı hissetmiyorum birileri bana bişey söyler mi?"bu sefer bağırmıştım.Çünkü bir umud beklemekten yoruldum.Babam Polata göz ucuyla baktı hemen anlamış gibi kafa sallayıp en son bana acı bir şekilde bakarak gitti. Polatın arkasından bakakalmışken babamın sesiyle ona döndüm.

"Kızım öncelikle sakin ol."dedi.

Bu laf beni dahada gerdi.

"Baba yoksa.."devamını diyemedim yüreğim dilimin önünü kesti.

Babam derin bir nefes alıp önce tavana sonra bana baktı

"Kızım mermi sırtına yani omuriliğine geldiği için yani sinirlerin zarar gördüğü için b-belden aşağısı f-felç kaldın..."dedi

O an dünyam bir kez daha başıma yıkılmıştı.Bitmedimi,yetmedimi bu dinmek bilmeyen acılarım tam herşey bitti derken yine hayatın tokadını yedim.Umudum yine bana yüz çevirmişken gözümden tek tük gözyaşları akmaya davetiye çıkmıştı.Babamın gözlerin içine baktığımda onda da bir damla gözyaşı aktığını farkettim tabi yolculuğu uzun sürmedi hemen elinin tersiyle silerek gülümseyip bana baktı.