မက်ိန္ေလပဲသင့္ခဲ့ၿပီ...(အပိုင္း-၅)ဇာတ္သိမ္းပိုင္း
================================
ရပ္တန္႔မႈကင္းမဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားသည္ တစ္ေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ေျပာင္းလဲကာလာ၏။ စကၠန္႔၊မိနစ္၊ ရက္မ်ားမွစ၍ တစ္ပတ္ဆိုေသာအခ်ိန္သည္ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ေလၿပီ။
မိုးေႏွာင္းပိုင္းသို႔ ေရာက္႐ွိလာ၍ သဘာဝျသကာသႀကီးသည္ အခက္အလက္စိမ္းျမျမျဖင့္ ေဝေဝဆာဆာလွပေနသည္။ ျမင္ကြင္းတစ္ဆံုး ႐ွဴမညီးႏိုင္ဖြယ္လွပေနေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္၏ႏွလံုးသားကေတာ့ ၿငိဳးငယ္ႏြမ္းလ်ကာေနသည္။ ထိုအလွတရားမ်ားကလဲကြၽန္ေတာ့္ ၏ႏွလံုးသားကိုေပ်ာ္ရႊင္လန္းဆန္းမႈကိုမေပးႏိုင္ပါတကား။
ဗိုလ္ႀကီးႏွင့္ေဝးကြာၿပီးေနာက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသား၏ လိုအင္တမ္းတ ဆာေလာင္မႈအေျဖကို ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ရသည္။ သို႔ရာတြင္ထိုဆာေလာင္မႈကို တသသမက္ေမာေနေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္သည္ ထုတ္ေဖာ္၍ရသည့္ အေျခအေနမဟုတ္မွန္းလဲသိသည္။ လူအမ်ားလက္မခံႏိုင္သည့္ အတိုင္းအတာတစ္ခုမွန္းလဲ သိသည္။ သို႔ေပမဲ့ ထိုအေျခအေနကိုျဖစ္လာေစရန္ ကြၽန္ေတာ္ကေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္သလို ဗိုလ္ႀကီးကလဲ ျဖစ္ေစခဲ့ျခင္းမဟုတ္....။ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ေစခဲ့သည္သာျဖစ္သည္။ ထိုအက်ိဳးကိုခံစားရန္သာ ႐ွိပါေတာ့သည္။
ေနညိဳညိဳ ေနေစာင္းေစာင္းခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ႀကီးႏွင့္ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့သည့္ ရြာအဝင္လမ္းေလးသို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ ထိုေနရာသည္ အရင္ကလိုေတာ့ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြႏွင့္ ပနံမသင့္ေတာ့ေခ်။ မိုးေႏွာင္းပိုင္းေရာက္လာ၍ ပုစင္းရင္ကြဲသံမ်ားျဖစ္ ဆူညံေနသည္။ မိုးသားတိမ္တိုက္တို႔က အနည္းငယ္ၾကည္လင္၍ ၾကယ္အလင္းေရာင္မ်ားကို မႈန္ဝါးဝါးေလးျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ဗိုလ္ႀကီးႏွင့္အတူ႐ွိခဲ့စဥ္ကလို လေရာင္ကိုတိမ္ဖုံုးကာ အေမွာင္ကန္႔လန္႔ကာေအာက္ ပိုးစုန္းၾကဴးေရာင္ဝါေလးေတြကိုသာ ျပန္လိုခ်င္မိသည္။
"သာယာရဲ႕လား၊ ေပ်ာ္ရဲ႕လား...."
အို...ဒီေနရာေရာက္တိုင္း နားထဲမွာၾကားေနရသည့္ ဗိုလ္ႀကီး၏ စကားသံပင္ျဖစ္သည္။ ျပန္လည္၍ေတာ့ တမ္းတမိပါသည္။ မဆံုႏိုင္မွန္းလဲသိသည္။ ေဝးႏိုင္မွန္းလဲသိသည္၊ ခုလဲေဝးေနပါသည္။ သိူ႔ေပမဲ့ သူ႔ကိုတစ္ေန႔မွပင္ ေမ့လို႔မရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္သည္အစြဲအလမ္းႀကီးစြာႏွင့္ ခ်စ္မိေနခဲ့ေပၿပီ။
YOU ARE READING
မကျိန်လေပဲ သင့်ခဲ့ပြီ
Humorလက်နက်ကိုင်အဖွဲ့အစည်းတွေကို ကြောက်တတ်တဲ့ တိုင်းရင်းသားကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ တပ်ထဲက ဗိုလ်ကြီးတစ်ယောက်ကြားထဲရှိ မေတ္တာ
