AY IŞIĞI

6.BÖLÜM

Merhabaaaaaa 🤗 yeni bölümle karşınızdayimmmm fazla açıklama yapmıyorum geç geldiği için de kusura bakmayın.

İyi okumalar ♥

......

6.bölüm

Gülmeyi kaybettim...
Pes etmeden kıvırdım dudaklarımı yine de...
Belki gerçekten gülmeyi becerebilirim diye...

Öyle kalmıştım ne yapacağımı bilmiyordum ilk defa okuldan kaçıyordum. Belki bir umut Atlas'a çevirdim bakışlarımı, onunda acelesi olduğu mimik hareketlerinden belliydi.

Ceketini çıkartıp bana uzattı ve "Giy bunu." dedi sakin sesi ile.  Dediğini yapıp uzattığı kahverengi sade deri ceketi giydim, azıcık bol olmuştu ya da tamam itiraf ediyorum ya içinde kayboldum. Kollarımı hafifçe yukarı kaldırıp Atlas'a baktım. Onun da göz bebekleri kollarımda gezinirken dudağı hafifçe yukarıya doğru kıvrılmıştı.

"Kollarını  katla işimizi görür" diyene kadar bakışlarım küçük tebessümündeydi. Dediği gibi kollarını katladım. Tekrar Dayımın olduğu yere baktıktan sonra Atlas hafifçe bana yaklaşıp beni belimden sardı. Çikolata kokusu burnuma dolup nedensizce beni gülümsetirken kadifemsi sesini duydum "Dışarı çıkana kadar idare et."

Bakışlarımı dayımın olduğu tarafa bakmamaya zorlayarak dediği gibi dışarı çıkana kadar kendimi diken üstünde hissetsem de sabrettim. Atlas beni otoparka doğru yönlendirdi ve birinden araba anahtarı aldı. Markasını bilmediğim güzel siyah bir arabanın içine bindik. Ben onun ceketini çıkartırken o "seni okula bırakıyorum arka kapıdan girersin yakalanmamak için." demişti.

Merakıma yenik düşüp "Peki sen?" diye sordum.  Beni yanıtsız bırakmayarak oynattı dudaklarını "Küçük bir işim var Ay Işığı" dedi kadifemsi sesiyle, tekrar ay ışığı demişti bana " küçük bir sır gibi düşün."

Diyecek bir şeyim olmadan çıkardığım ceketi arabanın arka koltuğuna attım ve kemerimj bağladım o da bu arada arabayı otoparktan çıkarmıştı. Yol boyu sessiz kalmayı tercih etmiştik ikimizde birbirimizden habersiz.

Okulun arka kapısına geldiğimizde inmek istemediğimi fark ettim ama başka çarem yoktu.  Arabanın kapısını açıp bir bacağımi dışarı sarkittim neyseki arabadan inmeden yaptığım kabalığı fark edebilmiştim. Yavaşça Atlas'a doğru dönüp "Bugün için teşekkür ederim." dedim daha yaratıcı olamayarak. Bakışları zaten bendeyken "Eğer kendini kötü hissedersen telefon numaramı Yağmur'dan bulabilirsin Ay Işığı" demişti. Ses tonu her zamanki gibi sakin ve hoştu emir kipiyle kurduğu cümleler bile birer rica gibi çıkıyordu dudaklarından sakin ve emir verdiği hâlde sizi sinir etmeyen.

Sadece tebessüm ederek arabadan indim zaten kapıyı kapatınca o hızla gitmişti. Okuldan içeriye rahatlıkla girerken bazı sorular oluşmuştu kafamda. İlk gün onu tanıdığım ilk gün böyle değildi sanki daha sertti, kötü biri gibiydi ama şimdi sadece sakin biri gibi geliyor.

Kaçmadan önce kitabımı bıraktığım yerden aldım ve kantine kuzenlerimi bulmaya gittim.  Bundan onlara bahsedemezdim yani buna suanlik cesaretim yoktu da diyebilirdim aslında. 

Boş dersin mutluluğu ile neredeyse tüm sınıf bir çember gibi masanın etrafında toplanmış gülüşüyorlardı. Cebimden telefonumu çıkartıp saate baktım çıkış ziline 10 dakika kadar bir şey kalmıştı. Telefonumu tekrar cebine koyup zaten beni fark etmeyen tayfanin arasına karışmadan sınıfa çantamı almaya çıktım.

Zil, ben aşağıya inerken çoktan çalmıştı. Dışarı beni bekleyen şoförün yanına gidip arka da Elmas'ın yanına oturdum. Çantamı kucağıma sabitleyip kitabımı açmıştım ki  Elmas beni konuşturmuştu "Seni son ders bulamadım telefonla aramakta aklıma gelmedi o ara, neredeydin?"