Tabula

Hoofdstuk 1. - Ontwaking in Duisternis

Het eerste wat Daniel hoorde toen hij ontwaakte was het geluid van een alarm. Het duurde even voordat hij bij bewustzijn was gekomen en zijn ogen zich hadden aangepast aan de duisternis. Met een krachtige sprong klom hij uit de cryopod waarin hij was ontwaakt. Zijn hart leek wel honderd keer per minuut te kloppen. Hij was vaker uit een cryoslaap gekomen, maar nog nooit op deze manier. Een stem klonk uit de luidprekers die door het ruimteschip hingen: ''Wil iedereen zich melden bij de Terminal.'' 

Nog voordat het bericht was afgelopen was de vloerverlichting aangesprongen waardoor alleen het gangpad naar de Terminal was verlicht. Hij wist dat aan weerszijde van het gangpad nog tientallen gevulde cryopods stonden, maar liggend in de duisternis kon hij niet opmaken of zij ook waren ontwaakt.
Daniel rende over het verlichte gangpad om zo snel mogelijk de Terminal te bereiken. Opnieuw klonk de stem door de luidsprekers, ''Wil iedereen zich melden bij de Terminal''. De stem was ondefinieerbaar, evenveel man als vrouw. Ondanks dat de stem zacht en rustig klonk, kwam het bij Daniel binnen als een donderslag. Het was protocol om na het ontwaken uit een cryoslaap een rustperiode van dertig minuten aan te houden, en het ontbreken hiervan zorgde bij hem voor vreselijke hoofdpijn. Hij wist dat er iets ernstigs moest zijn gebeurd nu hij na het ontwaken direct werd gevraagd naar de Terminal te komen. Daarnaast was alleen de verlichting aangezet die voor hem noodzakelijk was om zijn weg door het schip te vinden, alsof het schip energie probeerde te sparen.
Nadat Daniel door drie gangen had gerend was hij bij de openingsdeur van de Terminal aangekomen. De Terminal, de hersenen en het hart van het ruimteschip. Onder normale omstandigheden was dit alleen toegankelijk voor vliegpersoneel, niet voor een beveiligingsofficier zoals hemzelf.
De deur opende zich vanzelf, een gemak waardoor hij gelijk door kon lopen naar binnen. In de Terminal stond een grote tafel waaraan elf mensen zaten, zo telde Daniel vlug. Zij hadden allen een even verwarde blik als Daniel zelf.
Net als Daniel hadden alle aanwezigen een cryopak aan, een teken dat zij net als hem zojuist uit een lange diepe slaap waren gekomen. De kleding was volledig zwart, op een gekleurde streep bij de rechterschouder na. De kleur hiervan correspondeerde met de functie van de passagier op het schip. Zo had Daniel zijn streep een donker gele kleur, wat aangaf aan alle andere gewekte passagiers dat hij een beveiligingsofficier was.
Een last viel van Daniel zijn schouders dat hij niet als enige was gewekt. hij nam plaats in een lege stoel en zag in zijn ooghoek dat de verlichting boven de Terminal deur rood kleurde, een teken dat de deur nu gesloten was. Aangezien de ruimte nu was gesloten, en de luidsprekers niet meer dezelfde boodschap herhaalde, nam iedereen aan dat Daniel de laatste was die nog moest arriveren.
Aan het hoofd van de tafel zat Ethan Owens, de kapitein van het schip. Als enige met een rode streep op zijn schouder, en hierdoor de enige van de gewekte die tot het vluchtpersoneel behoorde, was het iedereen gelijk duidelijk dat hij de hoogste rang had.
Ethan was een oudere man, hij oogde diep in de vijftig jaar. Ondanks zijn leeftijd had hij een opvallend breed postuur, evenveel levensgenieter als spieren. Zijn imposante vertoning werd alleen maar meer geaccentueerd door zijn grote dikke baard. Daniel kende hem goed, in ieder geval beter dan alle anderen die hij aan tafel zag zitten. Ethan was een oude rot in het vak met meer dan dertig jaar actieve ervaring. Tijdens zijn carrière had hij al meer dan honderd reizen tussen aarde en de kolonies gevlogen voor Orion, het bedrijf dat de ruimtevluchten naar deze planeet koloniën beheerd.
De tafel waar iedereen aan zat was bedekt met een glanzende glazen plaat. Iedereen zat in stilte, de spanning was zo dik dat deze in de lucht voelbaar was. Ethan leunde naar voren en drukte met zijn vinger op het glazen oppervlakte waardoor hij een blauw beeldscherm in de tafel activeerde.
''Kaptein identificatie.'' was op het scherm te lezen.
''Ethan Marcus Owens. Kapitein van het schip Nehalennia, Orion kolonie vluchten.'' zei Ethan hardop. Zijn woorden verschenen uitgeschreven op het beeldscherm, waarna deze werden goedgekeurd door de computer.
''Welkom allemaal'' zei Uniform, het besturingssysteem van het schip. ''Helaas heb ik slecht nieuws...''